บทที่ 5

บทที่ 5

“ทั้งนวดและนาบเลย ดีไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนในอ้อมอกที่กำลังทำตาโตใส่เขาอย่างน่าตลก

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” นับดาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของเขา เธอพยายามผลักดันอกคนตัวโตให้ถอยห่างออกไป แต่ทำยังไงปฐพีก็ไม่ขยับ

กินควายมาหรือไงแรงเยอะชะมัด!

คนตัวเล็กคิดในใจ เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งโอบกอดรัดตัวเธอมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม จนเริ่มหายใจไม่สะดวกแล้ว

“มาหาถึงที่แบบนี้ไม่คิดจะชวนเข้าห้องหน่อยเหรอ?”

“ประสาท ใครขอให้นายมาหากันล่ะ เสนอหน้ามาเองแท้ ๆ จะมาเรียกร้องอะไรไม่ทราบ!”

“หึ ปากดีไม่เลิกแบบนี้สงสัยต้องหาอะไรยัดปากจริง ๆ แล้วล่ะมั้ง”

พูดจบคนตัวโตก็ยกช้อนร่างบางขึ้นจนตัวลอย นับดาวทำสีหน้าตกใจทั้งยังโวยวายเสียงดังขอความช่วยเหลือ ปฐพีหัวเราะชอบใจกับปฏิกิริยาของเธอเขาพาร่างบางเดินเข้าไปในห้องและปิดประตูด้วยมือข้างเดียว

“ปล่อยนะ ช่วยด้วย!!”

ปึก!

“โอ๊ย! ไอ้บ้า!!” นับดาวถูกโยนลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างแรงจนรู้สึกจุกไปทั้งตัว “เป็นบ้าอะไรฮะ!”

“ทำไมล่ะ ก็จะนวดให้ไง”

“อย่ามาทำตัวเสร่อหน่อยเลยปฐพี นายเป็นบ้าอะไรมาวุ่นวายกับฉันอยู่ได้!”

“แล้วใครใช้ให้เธอเอาเข่าด้าน ๆ นั่นมากระแทกกล่องดวงใจฉันกันล่ะ!”

“ว่าไงนะ!!” นับดาวถามเสียงดัง เธอลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห “นายว่าฉันเข่าด้านเหรอ!”

“เออ”

“รู้ไหมว่าฉันหมดค่าบำรุงไปกี่บาท ฉันต้องขัดผิววันละกี่ครั้ง ไหนจะต้องทำสปาแช่น้ำนมอีก นายมาบอกว่าฉันเข่าด้านเนี่ยนะ!”

“เออไง”

“ทีนายหน้าด้านฉันยังไม่เคยวิจารณ์หน้านายเลยนะ!”

“อย่ามาปากดีนับดาว ดูด้วยนะว่าตอนนี้ใครได้เปรียบ”

“…”

“คิดว่าสู้แรงฉันได้หรือไงถึงได้มายืนด่ากันฉอด ๆ ไม่เลิกแบบนี้” ปฐพีเดินเข้าหาผู้หญิงตรงหน้า เขาจับกระชากแขนเรียวของเธอออกแรงดึงร่างเล็กให้เซเข้าหา

“นายต้องการอะไรกันแน่ มาบุกห้องคนอื่นแบบนี้คิดว่าทำถูกต้องหรือไง”

“หึ ถูกไม่ถูกแล้วมันจะทำไม ก็แค่อยากสานสัมพันธ์กับเมียเก่าของตัวเอง มันผิดตรงไหน” หน้าหล่อเอียงคอมองอย่างกวนประสาท

“ถามฉันก่อนไหมว่าอยากสานสัมพันธ์กับคนแบบนายหรือเปล่า?” นับดาวถาม เธอเอียงคอมองหน้าเขากลับอย่างกวนประสาทเช่นเดียวกัน

“ทำไมล่ะ ไม่อยากลองล้ำลึกความหลังกันหน่อยเหรอ” แต่คนตัวโตกลับหัวเราะใส่ ทั้งยังดึงรั้งร่างบางให้ขยับเข้าหามากกว่าเดิมอีก

“ไม่ล่ะ” นับดาวพูดพลางลากสายตามองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้า “รังเกียจ”

“หึ ทีเธอผ่านผู้ชายมามากมายไม่ต่างกันฉันยังไม่นึกรังเกียจเลยนับดาว”

“ฉันไม่ได้เปลี่ยนหน้าคนควงไปทั่วเหมือนนาย เพราะฉะนั้นอย่ามาบอกว่าเราไม่ต่างกัน”

ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจที่ถูกพูดจาใส่แบบนั้น ซึ่งปฐพีเองก็หัวเราะชอบใจกับอาการของคนตรงหน้า

นับดาวพยายามดึงแขนตัวเองให้หลุดออก แต่ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งถูกบีบแรงมากขึ้นกว่าเดิม ปฐพีไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระเขารวบรัดเอวบางให้แนบชิดกับตัวเอง

“ว่าไงนับดาว คืนนี้เราสองคนมาจัดกันหน่อยไหม”

“ฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนแบบนายอีก!” มือเล็กพยายามออกแรงผลักดันอกแกร่งของเขา แต่อีกคนไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด มีแต่เธอที่หมดแรงเสียเปล่า ๆ

“คนแบบฉันมันทำไมนักฮะ”

“คนเลว!”

“เลวก็ผัวเธอไม่ใช่หรือไง”

“พูดให้มันดี ๆ หน่อย” นับดาวสวนกลับทันควัน เธอจ้องหน้าเขาเขม็ง “นายกับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกันและจะไม่มีวันได้กลับไปเป็นอีก!”

“ทำไม เกลียดกันมากถึงขนาดที่จะไม่นับญาติกันเลย?” หน้าหล่อยื่นเข้าไปใกล้ แต่นับดาวก็เอียงตัวหนีสุดชีวิตเช่นกัน

“เออ ปล่อยสักทีได้ไหม ก่อนที่ฉันจะเรียกยามขึ้นมาจัดการนาย!” คนในอ้อมกอดดีดดิ้นไม่หยุด จนแรงที่มีแทบจะไม่หลงเหลือ

เพราะขนาดรูปร่างที่ต่างกันอย่างชัดเจน ปฐพีตัวสูงใหญ่และบึกบึนต่างจากนับดาวที่ตัวเล็กและเตี้ยกว่าเขาค่อนข้างมาก หากมองผ่าน ๆ ก็ไม่ต่างจากหุ่นของพ่อลูก เพียงแค่เธอแก่กว่าเด็กเปรตคนนี้ก็เท่านั้น

“คิดไว้อยู่แล้วว่าคนอย่างเธอไม่ยอมกันง่าย ๆ”

“รู้ก็ปล่อยสิวะ จะมากอดทำไมนักหนาอึดอัด!” นับดาวพูดเสียงแข็งใส่อย่างหงุดหงิด

“งั้นเอาแบบนี้ไหม” ปฐพีเลิกคิ้วถาม เขาจ้องหน้าสวยที่กำลังทำสีหน้าเหมือนคนเบื่อโลกเต็มที

“ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ออกจากห้องฉันไปเดี๋ยวนี้เลย!” เธอพูดขัดขึ้นมาโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ

“ชู่วว!” คนตัวโตใช้นิ้วชี้แตะที่ปากตัวเอง เขาทำเสียงเป็นเชิงบอกให้เธอเงียบ “เบาหน่อยสิ คนอื่นเขานอนกัน”

“โง่หรือไง ทั้งชั้นมีแค่ห้องฉันคนเดียวดูไม่ออกเหรอ”

“เหรอ แล้วตอนแรกจะตะโกนขอร้องให้คนช่วยทำไม”

“…”

“โง่หรือไง” คิ้วเข้มเลิกถามอย่างจงใจกวนกลับ รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากเมื่อเห็นว่านับดาวกำลังเม้มปากแน่นอย่างหงุดหงิด

“นาย!”

“ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทางนะนับดาว ในฐานะที่เคยได้เสียกัน ข้อแรกยอมฉันแต่โดยดี”

“ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมนายไม่ว่าจะอะไรทั้งนั้น ฝันไปเถอะ!” นับดาวเถียงกลับทันที

“ฟังให้จบก่อนพูดแทรกไม่เป็นหรือไง มีไหมมารยาท!”

“ถามหามารยาทจากคนอื่นแต่ตัวเองบุกห้องชาวบ้านแบบนี้ไหนล่ะมารยาท!”

“งั้นไม่ต้องเลือก คนอย่างเธอมันต้องบังคับใช้!”

“พูดบ้าอะไรอยู่ได้ เมื่อไรจะออกจา…อื้อ ไออ้าอื้อออ~!!”

ยังไม่ทันที่จะมาพูดจบประโยค ปฐพีก็หยิบบางอย่างยัดเข้าไปในปากอวบอิ่มของเธอ เขากดยัดมันเข้าไปตอนที่เธอกำลังเผลอและรีบปิดปากคนตัวเล็กทันที

“อื้อ อ่อยเอี๋ยวอี้อะ!!” (ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ)

นับดาวพยายามงัดมือใหญ่ที่กดปิดปากเธอไว้แน่น แต่ปฐพีก็ย้ายมาด้านหลังทั้งยังโอบกอดรัดแขนของเธอเอาไว้ จากที่สู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งเป็นไปใหญ่…

“หึ กลืนมันลงไปสินับดาว”

“อื้ออ!!” เธอพยายามเอี้ยวตัวหนีแต่ก็ไม่เป็นผล

“มันไม่ได้ทำให้เธอตายหรอกแต่มันจะพาเธอเสียวทั้งคืน”

จบประโยคของคนตรงหน้า ดวงตากลมโตทั้งสองข้างก็เบิกโพลงอย่างตกใจ เธอดีดดิ้นแรงกว่าเดิมจนปฐพีทนไม่ไหว ยกตัวคนตัวเล็กลอยขึ้นจากพื้นและตรงดิ่งไปทางห้องครัว

“อื้อ อ่อย!!” (ปล่อย)

“แรงเยอะฉิบหายเลยนับดาว!”

มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดเอื้อมคว้าเปิดประตูตู้เย็น เขาหยิบขวดน้ำออกมาและหมุนเปิดฝาด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะเอามันมาจ่อที่ปากของนับดาว

เธอพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่อีกคนบังคับบีบแก้มทั้งสองของเธอไว้ไม่ให้หันหน้าหนี ขวดน้ำจ่อที่ปากอวบอิ่ม น้ำจากในขวดไหลผ่านลงคอ

“อึก!” นับดาวขัดขืนอีกคนไม่ได้ เธอจึงต้องจำใจกลืนน้ำลงคออย่างที่อีกคนต้องการ

เมื่อเห็นว่านับดาวกลืนมันลงไปแล้วปฐพีก็หยุดการกระทำของตัวเองทันที เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ คนตัวเล็กนั่งหอบหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย

“นายทำอะไร” นับดาวยกมือเช็ดน้ำที่ไหลเลอะปาก มันไหลเปียกไปตามลำคอจนถึงข้างในตัวเธอ

“แค่ยาเม็ดเดียวเอง” เขาตอบราวกับตัวเองไม่ได้ทำอะไรร้ายแรง

ทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้เลยว่านับดาวจะแพ้ยาหรือมีอาการข้างเคียงจากการใช้ยาตัวนี้หรือไม่

“ยา” นับดาวจ้องหน้าอีกคนอย่างตื่นตระหนก “นะ…นายเอายาอะไรให้ฉันกินพี!”

ปฐพีหัวเราะในลำคอเบา ๆ เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างสูงโน้มตัวลงเพื่อให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับหญิงสาว นับดาวกำหมัดแน่นมองปฐพีด้วยสีหน้าไม่พอใจขั้นสุด

“เอาไว้หายดื้อเมื่อไรค่อยเดินมาคุกเข่าตรงหว่างขาผมนะคนสวย”

“วะ…ว่าไงนะ!”