ไคลน์ทิน | 05 ใจเต้นแรง

ไคลน์ทิน | 05 ใจเต้นแรง

ความใกล้ชิดของสองร่างทำเอาสมองแทบประมวลผลไม่ทัน หัวใจเจ้ากรรมกระหน่ำเต้นอย่างหนัก ก่อนมินิจะได้สติและผละลำตัวออกจากบอดี้การ์ดหนุ่มทันที

“ขอบคุณนะคะที่ช่วย หนูจะเปลี่ยนชุดแล้ว”

น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเลิ่กลั่กไคลน์ทินเองก็ทำอะไรไม่ถูกจึงออกจากห้องทันที ผ่านไปนานพอสมควรกว่าเด็กสาวจะออกมาจากห้องลองชุด

“พี่ไคลน์ทินไปจ่ายตังให้หน่อยค่ะ หนูโอเคทุกชุด”

“ครับ”

บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยตอบเด็กสาวพร้อมกับก้าวเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อชำระเงิน

“ทั้งหมดเก้าแสนแปดหมื่นสี่พันบาทค่ะ”

ไคลน์ทินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อได้ฟังราคาเสื้อผ้าที่เท่ากับรถยนต์หนึ่งคัน

”สามชุดนะครับ“

”ค่ะ ทั้งหมดสามชุดในราคาตามนี้เลยค่ะ“

ไคลน์ทินค่อย ๆ ยื่นบัตรของหญิงสาวให้พนักงานก่อนเจ้าของบัตรจะเดินออกมา

”เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ“

”เอ่อคุณมินิรอสักครู่นะคะ”

“ค่ะ”

ร่างบางเดินย่างกรายไปที่โซฟาก่อนจะดื่มน้ำด้วยท่าทีเหนื่อยล้า เพราะกว่าจะเจอชุดที่ถูกใจก็นานพอสมควร

หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ก็ทำเอาเธออยากหยุดเวลานั้นไว้ แต่ก็ต้องกลับสู่ความเป็นจริง เมื่อใครบางคนเดินเข้ามาทักทายเขา

“ไคลน์ทิน...”

น้ำเสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังของมินิ ไคลน์ทินจ้องมองหญิงสาวที่มาใหม่ด้วยหัวใจที่กระตุกสั่นไหว แต่ก็พยายามเก็บการเป็นนิ่งเรียบตามเดิม

“เกล..”

“ดีใจจังเจอไคลน์ทินที่นี่”

ร่างหญิงสาวสวมกอดอดีตคนรักของตัวเองทันที โดยไม่แคร์สายตาผู้คนภายในในร้าน

“สบายดีใช่ไหม ตั้งแต่วันนั้นเธอก็หายไปเลย ขอโทษนะที่วันนั้นเรางี่เง่า จนทำให้ความสัมพันธ์ของเราต้องจบลง”

“มันผ่านไปแล้ว”

ไคลน์ทินเอ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พร้อมกับหันไปหามินิ ที่แอบฟังอยู่ แม้จะไม่ได้หันไปมอง แต่เธอได้ยินถ้อนคำเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน

“มากับใครเหรอ”

เกลเอ่ยถามชายหนุ่มขึ้น ก่อนมินิจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินย่างกรายเข้าไปหาไคลน์ทิน

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ”

มินิเอ่ยถามบอดี้การ์ดหนุ่มขึ้น สร้างความมึนงงให้กับอดีตคนรักของเขาอย่างเกลเป็นอย่างมาก

“เด็กคนนี้ใครเหรอ”

“น้องสาวเพื่อนน่ะ ขอตัวก่อนนะ”

มินิกำหมัดในมืิอไว้แน่นด้วยความไม่พอใจกับคำตอบของเขา แม้ว่ามันจะเป็นความจริงก็ตาม เธออยากตะโกนใส่หน้าเขาว่า อยากเป็นเมีย จนจะบ้าแต่ทำได้เพียงข่มอารมณ์ไว้ภายในใจ

“ไคลน์ทิน...”

“หึ?”

“ดีใจที่ได้เจอกันนะ”

“อื้ม...”“

มินิเดินย่างกรายออกจากร้านทันที แม้จะพยายามตอกย้ำกับตัวเองว่าเธอไม่มีสิทธิ์โกรธ แต่ภายในใจมันก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป

“คุณหนูจะทานอะไร...”

“ไม่กิน! จะกลับ”

คำตอบของเด็กสาวทำเอาไคลน์ทินมึนงงทันที แต่ก็ยอมตามร่างหญิงสาวไป ระหว่างการเดินทางกลับ มินิยังคงนั่งเงียบและแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ตลอดเวลา แต่ไคลน์ทินก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเธอมากกว่านั้น เพราะคิดว่าเธอคงเหนื่อยล้าจากการลองชุด แต่หารู้ไหมว่าความไม่คิดอะไรของเขา ส่งผลให้มินิโกรธเคืองมากยิ่งขึ้นไปอีก

ปึง!

เสียงประตูรถถูกปิดโดยฝีมือของมินิ ก่อนจะเดินเข้าบ้านตัวเองด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ แม้พี่ชายของเธอจะนั่งอยู่ภายในบ้าน แต่ก็ไม่แม้แต่ทักทาย

“กลับมาแล้วครับ”

ไคลน์ทินเอ่ยทักทายคนเป็นนาย ก่อนจะจ้องมองถุงแบรนด์เนมใบใหญ่สองสามใบ ไคลน์ทินเดินตามหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง

(เดลคืนนี้ไปเที่ยวกัน ฉันเบื่อ ๆ)

(จะดีเหรอ...พี่ชายเธอจะจับได้นะ)

(งั้นฉันไปคนเดียว)

(มินิ!! โอเคงั้นก็ได้ มารับด้วยแล้วกัน)

เสียงพูดคุยโทรศัพท์ภายในห้อง ทำให้ไคลน์ทินได้ยินทุกถ้อยคำ ก่อนที่บอดี้การ์ดหนุ่มจะเคาะประตู

ก๊อก ๆ

“ขออนุญาตครับ”

ไคลน์ทินเดินย่างกรายเข้าไปในห้อง ก่อนมินิจะนั่งกอดอกจ้องมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ

“ผู้หญิงคนนั้นใครเหรอ? คู่ขา เพื่อนร่วมเตียง หรือเด็กที่เลี้ยงเอาไว้”

มินิเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย้ยยันและดูถูกหญิงสาวเมื่อครู่ ทว่าคำถามนั้นกลับสร้างความไม่พอใจให้ไคลน์ทินเช่นกัน

“เธอคือแฟนเก่าผมครับ”

อึก!

คำตอบของชายหนุ่มทำเอามินิจุกแทบพูดไม่ออก ราวกับมีดเล่มคมนับร้อยทิ่มแทงหัวใจของเธอคลั่งแล้วครั้งเล่า

“ก็สวยดีนะคะ แฟนเก่าคนที่เท่าไหร่ล่ะคะ”

“แฟนคนแรกและแฟนคนเดียวครับ”

เป็นอีกครั้งที่มินิเงียบไปเพราะหัวใจของเธอที่แตกสลายเมื่อได้รู้ความจริงว่า ผู้หญิงคนนั้นคือคนเดียวที่ได้หัวใจเขา

“คงรักมากเลยสินะคะ”

“เคยรักครับ”

“ตอนนี้ล่ะคะ”

แม้จะกลัวในคำตอบ แต่มินิก็ยังคาดหวังจากคำตอบของเขา ไคลน์ทินจ้องมองมินิด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา

“ผมจำเป็นต้องตอบด้วยเหรอครับ”

คำตอบของไคลน์ทินทำเอาหยาดน้ำตาของหญิงสาวค่อย ๆ เอ่อล้นออกมา แน่นอนคำตอบของเขา คือ ไม่เคยเลิกรักอดีตคนรักของเขาอย่างแน่นอน

“ออกไปได้แล้วค่ะ หนูอยากพัก”

ร่างหญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยใจที่ปวดหนึบเมื่อได้รับรู้ถึงความหลังของเขา ไคลน์ทินวางของเอาไว้ ก่อนจะเดินจากไปทันที

หลายชั่วโมงผ่านไป....

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงค่ำ มินิจ้องมองรถยนต์คันหรูของพี่ชายตัวเองที่ค่อย ๆ ขับเคลื่อนออกไปช้า ๆ ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าและรองเท้า ลงไปที่หน้าบ้านทันที รถแท็กซี่ค่อย ๆ ขับเคลื่อนเข้ามาจอด ก่อนจะมุ่งตรงไปที่หอพักของเดลเพื่อนสนิทของเธอ

“ ทำไมมาเร็ว”

“ไม่อยากอยู่บ้านเบื่อ”

สองสาวมุ่งตรงเข้าไปยังสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง มินิและเดลเดอนย่างกรายเข้าไปในผับ แสงสีเสียงยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างต่อเนื่อง มินิยังคงนั่งดื่มเหล้าเงีนบ ๆ โดยไม่พูดไม่จา แม้ว่าบ้านเธอจะค่อนข้างมีฐานะ แต่เมื่อมาเที่ยวกับเพื่อนอย่างเดล ที่ฐานะค่อนข้างปานกลางเธอจึงเลือกที่จะไม่สั่งเหล้าราคาแพงเพื่อที่เดลนั้นจะพอมีกพลังทรัพย์ในการหารกันได้

“ทำไมวันนี้ดื่มเยอะจัง มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“ฉันอยากจะหยิบปืนยิงเขาให้ตายไปเลย”

“ทำไม เกิดอะไรขึ้น”

“ วันนี้ฉันเจอแฟนเก่าเขา”

“หมายถึงพี่ไคลน์ทินเหรอ”

มินิพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น รวมถึงคำพูดที่เธอใช้ถามเขา ให้เพื่อนสนิทของเธอฟัง และนั่นก็สร้างความเดือดดาลให้เดลเช่นกัน

“เธอไม่คิดว่าคำพูดนั้นมันแรงเกินไปเหรอ ถึงเขาจะเป็น เด็ก หรือ คู่นอน เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกเขาแบบนั้น”

“แล้วทำไมสมควรแล้ว ก็ฉันไม่ชอบแฟนเก่าเขาไง ถ้าฆ่าได้ฉันคงฆ่าไปแล้ว”

“ไม่ควรมีใครถูกทำร้ายทั้งจากร่างกายและคำพูดทั้งนั้นแหละ คนที่ตั้งใจทำร้ายคนอื่นแบบนั้นมันไม่ใช่คน”

“เอ้า ! แล้วเธอมาด่าฉันทำไม”

“ครั้งนี้เธอทำไม่ถูกนะมินิ เอาแต่ใจตัวเองเกินไป อย่าลืมสิ เธอไม่ใช่แฟนเขานะ”

“ไม่ใช่แฟนแต่เกือบจะได้กันแล้วนะ ฉันก็มีสิทธิ์ในตัวเขา”

“อะไรทำให้เธอมีความคิดบิดเบี้ยวขนาดนั้นเหรอ การที่เธออยู่สูงกว่า ไม่ได้แปลว่าเธอจะทำอะไรกับใครก็ได้นะ”

“ฉันไม่พูดกับเธอแล้ว เธอไม่เข้าใจฉัน”

มินิเอ่ยขึ้นอย่างตัดบท เธอไม่เคยเข้าใจการใช้ชีวิตหรือคิดถึงคนอื่น เพราะตั้งแต่เล็กจนโต ครูซสอนเธอเสมอว่าสิ่งที่ต้องการ ก็แค่ต้องชิงแย่งมาให้ได้ ต่อให้ใครจะเจ็บปวดหรือผิดหวัง แต่ถ้าต้องการก็ต้องเอามาให้ได้

เดลถอนหายใจอย่างเหลืออด ก่อนจะนั่งดื่มเป็นเพื่อนมินิเงียบ ๆ ในระหว่างที่สองสาวกำลังดื่มกันอย่างสนุกสนาน ทว่าอยู่ ๆ ร่างของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นจากทางด้านหลัง มินิพยายามปรับสายตาจ้องมอง ก่อนจะเห็นว่าเพื่อนของเธอนั้นหมดสติเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ไปแล้ว

“เดล! หลับได้ไงเนี่ย”

มินิพยายามเรียกเพื่อนของเธอ ก่อนที่ร่างกายกำยำจะเดินเข้ามาใกช้เรื่ิอย ๆ

“กลับบ้านครับ”

น้ำเสียงหนาที่เธอจำมันได้เป็นอย่างดี นั่นคือเสียงของไคลน์ทินและอีกคนคือบอดี้การ์ดของเธอ

“พี่ไรล์มินอุ้มหน่อย”

มินิเริ่มออดอ้อนไรล์มินขึ้น ก่อนชายหนุ่มจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวทว่ากลับถูกพี่ชายจ้องมองด้วยสายตาดุดัน ไรล์มินจึงเข้าไปอุ้มเดล เพื่อนสนิทเธอที่นอนอยู่แทนและเดินจากไปในทันที

*****

รับรู้ถึงพลังงานบางอย่าง ><

อย่าลืม !! กดหัวใจ และเพิ่มเข้าชั้นไว้นะคะ