บทที่ 29

ถึงแม้จะมีเสื้อผ้าคั่นกลาง แต่ฝ่ามือขนาดใหญ่ของไซม่อนก็กำลังโอบเอวของชารอนอยู่ ถึงอย่างไร ชารอนรู้สึกราวกับผิวหนังบริเวณนั้นของตัวเองกำลังไหม้

ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วแก้มของชารอน ใบหน้าของเธอรู้สึกร้อนผ่าว

'ให้ตายสิ เกิดอะไรขึ้นกับเรากันล่ะเนี่ย?'

ชารอนไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเดินมาถึงข้างรถได้ยังไง นอกจากนี้ แฟรงกี้เองก็ถือร่มเอาไว้ข้างประตูรถเช่นกัน เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาหา เขาก็เดินไปเปิดประตูรถให้ พร้อมกับรอให้ไซม่อนเข้าไปในรถ

ชารอนรู้สึกแปลกไป 'แฟรงกี้อุตส่าห์เอาร่มมาตั้งสองคัน ทำไมเราต้องลงมาข้างล่างด้วยล่ะเนี่ย?'

ด้านข้างรถ ไซม่อนปล่อยมือที่โอบเอวชารอนไว้และคืนร่มให้เธอ คงไม่ต้องสงสัยแล้วว่าแฟรงกี้กำลังถือร่มอีกอันให้กับใคร ถ้าไม่ใช่ไซม่อน

ชารอนกระพริบตา “เอ่อ... เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะคะ”

“ได้เลย คุณก็เหมือนกัน ระวังตัวด้วย” ดวงตาของไซม่อนเต็มไปด้วยความสนใจระหว่างที่กำลังจ้องมองไปที่ชารอน

“งั้น ฉันกลับก่อนนะคะ” ชารอนรู้สึกว่าการจ้องมองของไซม่อนแตกต่างไปจากเมื่อก่อน

“เจอกันพรุ่งนี้” ไซม่อนโพล่งคำพูดสุดท้ายออกไป

ชารอนเงยหน้าขึ้นมอง “เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” เธอรีบตอบ