บทที่ 28

ชารอนวางจานข้าวลงบนโต๊ะอาหารแล้วชวนไซม่อนเข้ามานั่ง

อันที่จริง ชารอนรู้สึกแย่นิดหน่อย เพราะเธอทำอาหารที่ดูธรรมดามาก ทั้งสามจานเลย ไม่นานนัก ชารอนกล่าวคำพูดออกมาอย่างเขินอาย "เอ่อ... มันก็ไม่ใช่อาหารจานพิเศษอะไรขนาดนั้นหรอกนะคะ ฉันหวังว่าคุณจะทนกินได้"

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่นั่งลงที่ข้างโต๊ะเท่านั้น

ในทางกลับกัน เซบาสเตียนรู้สึกดีใจไม่น้อย “แม่ครับ แค่หมูตุ๋นจานโตจากนี้ก็มากเกินพอแล้วครับ”

ไซม่อนมองไปยังเซบาสเตียนและจ้องไปยังแขนและขาอันผอมเพรียวของเขา 'ชีวิตพวกเขาก่อนหน้านี้ลำบากกันไหมนะ? หรือเมื่อก่อนเด็กคนนี้ไม่มีแม้แต่เนื้อให้กินเลย?'

“งั้นกินให้เต็มที่เลย” ไซม่อนตักหมูตุ๋นชิ้นโตให้เซบาสเตียน

“ขอบคุณครับ แต่ผมตักเองได้นะ คุณลุงไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นก็ได้” ทันทีที่เซบาสเตียนพูดจบ เขาก็ใช้ช้อนตักเนื้อขึ้นมาอีกสองชิ้นพร้อมกับวางมันลงบนจาน เมื่อพูดถึงเรื่องกิน เซบาสเตียนไม่ยอมแพ้แน่นอน

เมื่อเห็นเซบาสเตียนรับประทานอาหารอย่างมีความสุข ไซม่อนเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณเองก็ควรกินนะ ไม่ต้องตักให้เขาก็ได้ค่ะ” ชารอนตักข้าวให้ไซม่อนหนึ่งช้อน

ไซม่อน