After a day of mental break down, I manage to be calm again. I most likely to move on easily of the things happened yesterday. Kapag nailabas ko lahat ng hinanakit ko ay hindi lilipas ang isang o dalawang araw ay limot ko na ang mga nangyari, hindi man ang buong pangyayari pero, alam kong kaya ko nang bumangon at magsimula ulit ng panibagong umaga.Mag-isa pa ako ngayon sa kwarto ko kaya may oras pa ako para mag-isip.I thought about my parents. How would they look like and how would they treat me if i was in thier hands. I am curious of everything about them. I really want to know them better pero, may parte sa puso ko na ayoko ko silang makita. Kasi takot ako. Takot ako sa katotohanang baka hindi nila ako tanggapin o balewalain nila ang presensya ko.I tried not to believe in everything they've said yesterday pero, hindi ko maiwasang maisip na posibleng mangyari yung sinasabi nila. Kaya nga nilang ibigay ako sa ibang pam

RAYNE'S POV"Are you ready to go?" Sambit ni dad sakin. Ngumiti lang ako. Inayos nito ang mga bag sa likod ng sasakyan at sabay na kaming pumasok.Hindi ako gaanong masaya na nakaalis na ako sa hospital. I still have hesitations dahil takot akong harapin sila. May kaunting galit parin ako nararamdaman kaya pinipilit kong iwasan muna ang dumudulot noon. Kaso wala akong magawa. Ayokong masaktan si dad dahil sa nararamdaman ko."Will you be ok? Ayokong may galit kang babalik sa bahay." Nagulat ako sinabi ni dad. I thought he would force me to deuce with them kahit ayaw ko muna, but this cought me off guard."A-akala ko po magagalit kayo kapag sabihin kong ayaw ko munang umuwi." He smiled that gave chills."Rayne, im no longer that guy you imagined. The guy  you used to know. I guess we always have time to change