LEOPORD'S POV"Hindi ka nagsisinugaling? It seems that you're just fooling me around." Nagaalinlangang tugon nito

RAYNE’S POV Pag-kalapag ng eroplano namin ay agad ako tumayo at hindi na pinansin ang presensya niya. Agad kong kinuha ang bagahe ako at kumaha ng taxi at sumakay doon. “Buencamino hotel po.” Magalang na usal ko. Umangat ang tingin nito sa rare view ang tumango. Mabilis siya kung magpatakbo ngunit hindi naman nakakaalis ng kaluluwa. Walang traffic kaya madali kaming nakaabot doon. Kinuha ko ang gamit ko at agad na pumasok sa hotel. “Nasaan ang susi ng sasakyan ko?” Tanong ko sa babaeng na sa counter table. Umangat ito ng tingin at nanlaki ang mga mata. Hindi ko alam kung anong ikinagulat niya pero hindi ko nalang iyon pinansin. Agad naman nitong binigay ang susi at kinuha ko igad naman nitong binigay ang susi at kinuha ko iyon. Tumungo ako sa sasakyan ko at nagpatulong para dalhin ang bagahe ko. Hindi pa man ako nakakaalis ay binilin ko ang

RAYNE’S POV “R-rayne, please say something.” Those tears aren’t working anymore. Noon, madaling madali akong nadadala sa mga luha nila ngunit naging kabaliktaran na ang lahat. Naging iba ang kahulugan ng mga luhang iyon. Napabuga ako ng hininga tsaka tumingin sa mga mata niya. “What can I say? You lied, all of you! Do you think may masasabi pa ako, Leo?! Ano pa! Ano pang tinatago niyo sakin? Tell me! Sabihin kung anong nangyari bakit niyo tinago saakin lahat!” Napapikit siya sa lakas ng boses ko. Sa mga oras na ito, wala na akong kontrol sa emosiyon ko. Hindi ko kakayanin kapag hindi ko nailabas ang lahat ng hinanakit ko. “Rayne, they are waiting for you there—” “No! I don’t want to see them until you won’t tell me everyt

LEOPORD’S POV [SPG: THEME & DRUGS] ‘One Month Later...’ A month has passed at ginagawa ni Rayne suhistiyo ni Heidi na kami nalang muna ang makaka-alam tungkol dito ngunit, hindi siya kumikibo. Walang kinakausap at palaging nagkukulong sa kwarto niya. Nag-aalala kaming lahat sa kalagayan niya pero hindi ko masabi sa kanila ang totoo. She wasn’t eating properly sa loob ng isang buwan iyon, minsan, hinahatiran nalang siya ng pagakain sa kwarto niya dahil ayaw niyang lumabas doon. O ‘di kaya naman ay, pagkatapos naming kumain bigla nalang umaalis. Sa loob ng isang buwan nanbago ang ihip ng hangin sa loob ng bahay. Bumuntong hininga ako at pinatong ang kamay sa ulo ko. I am currently in my bed, thinking about all had happened this month. It was really tough for us to deal with he

LEOPORD’S POV “Leo! Leo! We need to go! We need to go with Rayne.” Doon lang ako natauhan na alugin na ako ni Lazarth. Napabuga ako ng hininga at agad na tumango. Napapikit ako at tumayo. Sumunod ako sa kanila at samakay na sa sasakyan ko. Someone grab my arm and saw Callum. “Do you really want to drive in that state Leo?! Come with me! I’ll drive you there.” Patakbo ako sumunod sa kanya at agad din nitong pinaharurot ang sasakyan habang sumusunid kami sa ambulansiya. Sa sobrang gulat ko sa mga pangyayari ay para akong nabingi dahil doon. I couldn’t even hear people’s scream. They were just infront of and i could only here what Ziv said. The rest blurry and mute. I feel like i was useless when an emergency comes, my emotions overrule my body and i hate it. I can do nothing but stare at the incedent.