บททั้งหมดของ ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: บทที่ 2291 - บทที่ 2300

หอประชุมตระกูลแฮมิลตันตั้งอยู่ที่จุดสูงสุดของภูเขาอาร์คเบิร์น ซึ่งล้อมรอบไปด้วยภูเขาสลับซับซ้อนสถานที่นี้หันหน้าเข้าหาทะเล ซึ่งทำให้เกิดทิวทัศน์อันน่าทึ่งตระกูลแฮมิลตันผู้ซึ่งได้ครอบครองจุดสูงสุดของลาสเวกัสก็เหมือนกับการประกาศอำนาจเหนือพรมแดนของประเทศสิบห้านาทีต่อมา ฮาร์วีย์ ยอร์ก แมนดี้ ซิมเมอร์ และคนอื่น ๆ มาถึงหอประชุมตระกูลแฮมิลตันสถานที่ดังกล่าวใหญ่โตมาก มันครอบคลุมพื้นที่ไกลประมาณหนึ่งหมื่นตารางฟุตนอกจากเก้าอี้เท้าแขนไม้ที่อยู่ตรงกลางแล้ว เก้าอี้เท้าแขนของเจ้าหน้าที่จำนวนมากก็ทำมาจากไม้หนานมู่เนื้อทองทั้งสองข้าง อักษรวิจิตรชื่อดังจำนวนนับไม่ถ้วนถูกแขวนไว้ทั่วสถานที่ แม้แต่สมบัติเก่ามากมายก็ถูกพบเห็นได้ที่นี่อีกด้วยทุกสิ่งที่อยู่ที่นี่ประกาศความร่ำรวยของตระกูลแฮมิลตันอยู่เสมอหลังจากได้เห็นทั้งหมดนี้ ฮาร์วีย์ก็รู้สึกสนใจราชาแห่งการพนันในตำนานมากขึ้นตำนานกล่าวว่าอดีตฟาเบียน แฮมิลตันเป็นเพียงผู้มีอิทธิพลในท่าเทียบเรือเท่านั้น หลังจากที่ผู้บัญชาการสูงสุดเห็นเขาเข้า เขาก็ถูกขอให้มาเป็นลูกเขยของตระกูลราชาแห่งการพนันก้าวขึ้นสู่อำนาจจากเหตุการณ์นั้น ไม่เพียงแต่เขาได้รับเกี

“ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ แต่ถ้าคุณยอมปล่อยแม่ฉัน ฉันจะยอมสละส่วนแบ่งห้าเปอร์เซ็นต์ของฉันให้คุณอย่างเต็มใจ” แมนดี้ ซิมเมอร์พูดอย่างฉะฉาน“ตราบเท่าที่แม่ของฉันยังครบสามสิบสอง ฉันจะ…”เพล้ง!พอลลี่ โบลตันที่เคยสุภาพและอ่อนโยนขว้างถ้วยชาลงกับพื้นด้วยความโกรธ"กล้าดียังไง?!“หัวหน้าซิมเมอร์ นี่เธอกำลังกล่าวหาว่าตระกูลแฮมิลตันลักพาตัวแม่ของเธอไปแลกกับหุ้นของเธองั้นเหรอ?!“ตระกูลของเราครอบครองธุรกิจที่ประสบความสำเร็จไว้มากมาย! อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าเราจะไม่มีปัญญาเอาหุ้นคืนด้วยเงินของเราเอง?!“เราจำเป็นต้องทำแบบนั้นด้วยหรือไง!”สายตาของพอลลี่ดูถูกเหยียดหยามคู่กรณีเป็นอย่างมาก“ออกไปร้องแรกแหกกระเชอบอกใครต่อใครได้เลย! ไปบอกพวกเขาได้เลยว่าเราลักพาตัวแม่ของเธอไป! ดูซิว่าจะมีใครเชื่อเธอไหม!”“น่าขำอะไรแบบนี้! คิดว่าเราเป็นใคร!? พวกเราคือราชาแห่งลาสเวกัส! ทำไมเราต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย!”“พวกคนจากประเทศ H นี่ไร้สาระ! ดูก็รู้แล้วว่าคนพวกนี้คิดจะเกาะเราเป็นปลิง! พวกเขาคิดจะใช้ส่วนแบ่งห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของมอร์ดู คาสิโน พาเลซเพื่อที่จะได้สูบเลือดสูบเนื้อเรามากขึ้น แต่กลับยังกล้าเชิดหน้าชูคอไม่ห

"พอสักที! เลิกอวดตัวเองได้แล้ว!“คนจากประเทศ H ชอบพูดจาใหญ่โตตลอดเลยนะ! คุณคงไม่หยุดจนกว่าจะเรียกร้องความสนใจจากทุกคนได้ใช่หรือเปล่า!”ผู้บัญชาการหญิงร่างเพรียวที่ทำท่าทางราวกับกำลังผดุงความยุติธรรมเดินตรงเข้ามาในขณะพินิจมองฮาร์วีย์ ยอร์กด้วยความดูถูกเหยียดหยาม“ตระกูลแฮมิลตันโทรแจ้งเรา เพราะเขาแจ้งว่าคุณทำให้เจ้าหน้าที่บาดเจ็บสองสามคน!“กรุณามากับเราเดี๋ยวนี้!”ฮาร์วีย์เมินเฉยต่อผู้บัญชาการโดยสิ้นเชิงและจ้องมองไปที่พอลลี่ โบลตันด้วยสีหน้าเย็นชา“รอก่อนเถอะ นายหญิงลำดับที่สี่!“คุณลักพาตัวแม่ยายของผม...“แถมยังทำร้ายภรรยาผมอีก…“แล้วนี่พยายามจะจับผมเข้าคุก...“จดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่คนทำเอาไว้ให้ดี“ไม่ต้องห่วงหรอก อีกไม่นานผมก็จะได้ประกันตัวออกมา แล้วถ้าผมออกมาได้เมื่อไหร่ ผมจะสนองคุณกลับไปเป็นร้อยเท่า!“ไม่ใช่แค่ผมจะลบชื่อของตระกูลคุณออกไปจากหน้าประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ผมจะทำให้ใบอนุญาตคาสิโนของคุณหลุดลอยไปอยู่ในมือของตระกูลอื่นอีกด้วย!”ฮาร์วีย์ไม่คิดที่จะฆ่าพอลลี่ในทันทีเขาอยากที่จะทรมานคนพวกนี้อย่างช้าๆ และทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บปวดจากการตกนรกทั้งเป็น“นายอยากให้ตระก

ฮาร์วีย์ ยอร์กยิ้มอย่างใจเย็น“ผมโทรหาเอ็ดวิน เมนโดซา”“นายน้อยเมนโดซ่า?!”ผู้ตรวจการร่างเพียวตัวแข็งทื่อ เนื่องจากลาสเวกัสไม่ใช่เมืองที่มีขนาดใหญ่โต โดยพื้นฐานแล้วทุกคนจึงรู้จักชื่อของตัวละครหลักที่นี่แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็แสดงท่าทีหยามเหยียดออกมา“นายน้อยเมนโดซาเป็นลูกชายของผู้บัญชาการสูงสุดของลาสเวกัส เขาขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดและความยุติธรรม!“ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสถานีตำรวจของเราด้วย! เขาไม่ใช่คนธรรมดา!“ทำไมคนอย่างเขาจะต้องออกมาปกป้องคนที่ทำร้ายเจ้าหน้าที่แบบนี้ด้วย?!"นี่นายกำลังคิดอะไรอยู่?!“ถ้าคิดที่จะโม้ ก็ช่วยโม้อะไรที่มันสมจริงกว่านี้หน่อยสิ!“หรือคิดว่าแค่เอ่ยชื่อของนายน้อยเมนโดซ่าออกมาเฉย ๆ แล้วจะทำให้เราตกใจกลัวได้?”สารวัตรหัวโล้นถอนหายใจขณะส่ายหน้า ในสายตาของผู้บัญชาการอย่างพวกเขา การที่ผู้ชายไม่เอาถ่านอย่างเขาพยายามทำตัวลึกลับเช่นนี้ถือเป็นเรื่องน่าอายอย่างที่สุดฮาร์วีย์ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขายิ้มและตอบเพียงว่า “งั้นก็รออีกเดียวแล้วกัน คนจะได้กลืนโทรศัพท์สมใจแน่”"ก็ได้ คุณไม่จำเป็นต้องสารภาพเช่นกั

สาวสวยอายุประมาณยี่สิบเจ็ดหรือยี่สิบแปดเดินเข้ามา ล้อมรอบด้วยเจ้าหน้าที่จากสถานีตำรวจลาสเวกัสกว่าสิบคนเธอมีร่างกายเข้ารูปราวกับนางแบบและมีส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร สัดส่วนของเธอสมบูรณ์แบบเข้าคู่กันกับใบหน้าที่บอบบางและงดงามของเธอ เธอมีรัศมีของซีอีโอที่มีอำนาจสูงส่งแต่การแสดงออกบนใบหน้าที่น่ารักของเธอนั้นเย็นชาเกินไป เธอมีท่าทางที่มีกลิ่นอายของความหยิ่งผยอง ซึ่งทำให้ผู้ชายธรรมดา ๆ หวาดกลัวได้แม้จะไม่ได้เหลือบมองเธอหากมองอย่างใกล้ชิด เค้าโครงใบหน้าของเธอค่อนข้างคล้ายกับเอ็ดวินผู้คนรอบตัวเธอปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพอย่างสูงสุด พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังต่อหน้าเธอรูปลักษณ์ของเธอทำให้ทุกคนในห้องหายใจลำบากเจ้าหน้าที่ทั้งชายและหญิงรอบ ๆ นั้นเงียบเป็นเป่าสาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้จะกระตุ้นให้เกิดเรื่องใหญ่โตได้ขนาดนี้เอ็ดวินตกตะลึงชั่วครู่ เขาโพล่งออกมา “พี่ใหญ่?! ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่ได้?"ผู้มาเยือนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโยอาน่า เมนโดซา บุตรสาวคนโตของตระกูลเมนโดซา!“นายวิ่งพล่านไปทั่วขนาดนี้ฉันจะไม่มาได้ยังไง?”ใบหน้าขอ