'กอร์ดอน โมเรโน่?'ตัวแทนโมเรโน่เหรอ?'ในที่สุดเทรย์ก็รู้แล้วว่าคน ๆ นั้นคือใครกอร์ดอนเป็นตัวแทนของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งทะเลใต้ แม้แต่ผู้นำของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้ก็ยังต้องโค้งคำนับเขานี่คือบุคคลที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก...แต่เขาก็ยังแสดงความยินดีกับฮาร์วีย์ที่ได้เป็นผู้ว่าการสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งทะเลใต้'ต้องดูแลคนนับพันเลยเหรอ?!'คำพูดของกอร์ดอนช่วยทำให้ตัวตนของฮาร์วีย์ในสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ของประเทศ H ดูเป็นจริงได้อย่างชัดเจนตัวแทนของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ของประเทศ H และผู้ว่าการสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งทะเลใต้ เป็นบุคคลที่มีสิทธิ์ออกเสียงในสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ของโลก...ในวินาทีนั้นเองที่เทรย์รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังมีอาการหายใจเร็วเกินไปขาของเขาเริ่มสั่นคลอน สีหน้าที่ดูหยิ่งผยองบนใบหน้ากลับกลายเป็นความหวาดกลัวขึ้นมาทันทีผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ข้างหลังเขาเริ่มรู้ตัวชาขึ้นมาเล็กน้อย พวกเขาไม่กล้าที่จะยืนเชิดหน้าได้อีกต่อไปคนอื่น ๆ ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร แต่พวกเขารู้จักคนในองค์กรแห่งนั้นเป็นอย่างดีคนพวกนั้นเป็นตัวแทนแห่งอำนาจเด็ดขาดของ

"แกอยากได้แขนทั้งสองข้างของฉันเหรอ?!หลังจากเห็นเทรย์คุกเข่าลงบนพื้น และได้ยินข้อเรียกร้องของฮาร์วีย์ ความหวาดกลัวที่อยู่ภายในใจของเจซก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว“ฉันไม่สนใจหรอกว่าแกจะมีตัวตนยังไง แต่แกก็ควรรู้เอาไว้ด้วยนะว่าฉันไม่ใช่แค่ปลาซิวปลาสร้อยเหมือนกัน!“ฉันเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลลี! เราเป็นพันธมิตรกับตระกูลโมเรโน่ด้วย!“ถ้าแกทำร้ายฉัน แกก็จะมีศัตรูที่แข็งแกร่งจำนวนมากรอที่จะขย้ำแกอยู่!“ฉันจะจดจำแกไปตลอดกาล!“ตอนนี้ฉันทำอะไรแกไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่เกิดขึ้นในภายหลัง!“ถ้าฉันแตะต้องตัวแกไม่ได้ในปีนี้ ฉันก็ยังมีเวลาอีกหลายปีหลังจากนั้น!“แกต้องเดือดร้อนแน่ ๆ ถ้าหักแขนฉันในตอนนี้!”เจซพยามเตือนฮาร์วีย์อย่างสิ้นหวังพร้อมกับกัดฟันแน่น เขาต้องการแสดงให้เห็นว่าตำแหน่งของฮาร์วีย์ในฐานะผู้ว่าการสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งทะเลใต้นั้น มีผลกับผู้คนที่อยู่ในองค์กรเดียวกันเท่านั้น...ไม่ใช่คนในครอบครัวหลังจากเปิดเผยข้อเท็จจริงนั้นออกไป คนนอกจะไม่สามารถทานทนต่อการโจมตีอันดุเดือดในทะเลใต้ได้ตระกูลลีเป็นหนึ่งในตระกูลที่ยิ่งใหญ่แห่งทะเลใต้!“เจซ" เทรย์ร้องเ

หลังจากจัดการกับเจซและคนอื่น ๆ เรียบร้อยแล้ว ฮาร์วีย์ก็โทรหาไอรีนก่อนจะมาโรงพยาบาลแบล็คเบิร์น ซิตี้โรงพยาบาลแบล็คเบิร์น ซิตี้เป็นโรงพยาบาลเอกชน ซึ่งมีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ตกแต่งอย่างหรูหราจนผู้คนต่างรู้จักโรงพยาบาลนี้กันทุกคนแต่ยังไงก็ตามทักษะทางการแพทย์ของโรงพยาบาลนี้อยู่ในระดับปานกลาง ส่วนชื่อเสียงของโรงพยาบาลในเมืองนี้จะค่อนข้างต่ำกว่ามาตรฐานโรงพยาบาลแห่งนี้มักจะอาศัยการหลอกเอาเงินจากนักท่องเที่ยว จึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะฟันกำไรได้อย่างมหาศาลนักท่องเที่ยวต่างก็ไม่สามารถพึ่งพาใครได้ พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำทนให้ผ่านไปฮาร์วีย์เพิ่งเข้าใจในเรื่องนี้ก็เมื่อเขาต้องเดินทางมายังโรงพยาบาลแห่งนี้นี่แหละเนื่องจากไอรีนไม่ใช่คนที่นี่ เขาจึงไม่สามารถตำหนิไอรีนในเรื่องนี้ได้หลังจากนั้นไม่นานฮาร์วีย์และจูเลียนก็เดินทางมาถึงห้องโถงใหญ่ของโรงพยาบาลแห่งนี้“คุณยอร์ก"ไอรีนทักทายฮาร์วีย์ด้วยความเคารพ“เป็นยังไงบ้าง?”ฮาร์วีย์พยักหน้า“เธออยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ แต่...”ไอรีนรู้สึกลังเลฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว หลังจากมองลอดช่องว่างระหว่างประตู เขาก็มองเห็นคนประมาณหกคนนอนอยู่บนเตียง

เอลเลนยังคงเมามายไม่ได้สติอยู่ในห้องฉุกเฉินใบหน้าของเธอดูซีดขาวราวกับหิมะ เธอน่าจะได้รับการล้างท้องและเยียวยาอาการบาดเจ็บของเธอแล้ว แต่บุคลากรทางการแพทย์กลับทิ้งเธอไว้ในห้องโดยไม่ได้ทำอะไรเลยฮาร์วีย์ขมวดคิ้วก่อนจะกดท้องของเอลเลน จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นแล้วบอกจูเลียนให้หยิบถังขยะเข้ามา เอลเลนดูสบายตัวขึ้นมากหลังจากได้อาเจียนออกมาเป็นเหล้าที่กินเข้าไปเกือบหมดหลังจากที่ไอรีนได้ใช้ยาในห้องฉุกเฉินจัดการกับอาการบาดเจ็บของเอลเลนแล้ว เอลเลนก็ถูกจับให้นั่งอยู่บนรถเข็นหลังจากนั้นไม่นานฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ ก็เตรียมตัวออกจากที่นั่นจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายพร้อมกับเสียงกรีดร้องดังลั่นมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยายามจะบุกเข้าไปในห้องฉุกเฉินฮาร์วีย์มองอย่างใจเย็นก่อนที่จูเลียนจะก้าวออกไปข้างหน้าประตูถูกเตะให้เปิดออกทันทีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างสูงใหญ่แปดคนลอยกระเด็นออกไป ก่อนจะหล่นกระแทกลงบนตัวเรย์น ช่างเป็นภาพที่ดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่งเกือบจะในเวลาเดียวกันคนกลุ่มหนึ่งที่มีท่าทีดุร้ายก็กำลังเดินอาจ ๆ อยู่กลางทางเดินมีผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอายุเดินนำกลุ่ม

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเนลลีก็กลับมาได้สติอีกครั้งเธอเอามือกุมท้องในขณะจ้องมองฮาร์วีย์อย่างโกรธเกรี้ยว“แกกล้าดียังไงมาเตะฉัน ไอ้สารเลว?!“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?!”“เธอเป็นเจ้าของโรงพยาบาลที่ไร้ศีลธรรมไม่ใช่เหรอ?” ฮาร์วีย์ตอบ“ฉันระบุถูกคนแล้วใช่ไหมล่ะ?”“แก...”เนลลีเดือดดาลเป็นอย่างมากเมือเห็นฮาร์วีย์ทำหน้านิ่ง“ไป! เอาตัวเขามาก! พวกแกทุกคนเลย!” เธอร้องบอกในขณะที่ชี้ไปที่ฮาร์วีย์“ฉันจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง!”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายสิบคนเข้าไปล้อมฮาร์วีย์เอาไว้พร้อมกับอวดรอยยิ้มอันชั่วร้ายไอรีนตกใจมากกับภาพที่เห็น เธอไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน และไม่คิดว่าโรงพยาบาลแห่งนี้จะไร้เหตุผลได้ถึงขนาดนี้“ระวังตัวด้วยค่ะคุณยอร์ก!” ไอรีนร้องบอกตามสัญชาตญาณเรย์นหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชา“ไอ้เด็กคนนี้ตายแน่เพราะกล้าไปต่อกรกับผู้อำนวยการ!“เขาจะระวังตัวขนาดไหนก็ไม่สำคัญหรอก เขาต้องตายแน่ ๆ!”เหล่าคนป่วยและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่กำลังดูโชว์นี้อยู่ต่างอดที่จะส่ายหัวและถอนหายใจไม่ได้ทุก ๆ คนรู้ว่าเนลลีเป็นชนชั้นกลาง แต่เธอก็พอมีอำนาจและเส้นสายอยู่บ้างไม่มีใครในโ