Semua Bab เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Bab 1171 - Bab 1180

โรบินไม่เคยปฏิเสธเก่ง เพราะฉะนั้นเพื่อช่วยไม่ให้เธอต้องลำบากใจ แอเรียนจึงรับแก้วและกล่าวว่า “ชนค่ะ”สิ่งนั้นทำให้ซิลแวงพอใจผู้ซึ่งนั่งลงระหว่างโรบินและแอเรียนทันที “ต้องอย่างนั้นสิ”โรบินไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายมาก่อน ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจึงทำให้เธอตัวแข็งทื่อ เด็กหญิงผู้น่าสงสารนั่งหลังตรงก่อนและนั่งตัวแข็งทื่อ ทว่าซิลแวงเป็นคนที่กันเองและไร้กังวลมาก เขาโอบไหล่ของโรบิน“ผมได้ยินมาว่าเธอคือเบ๊ของแอเรียน ผมว่าเธอไม่ควรเลียนแบบรุ่นพี่มากไปนะ การที่เธอเก็บตัวเงียบ ๆ และไม่ค่อยพูดจาไม่เหมาะกับเธอเท่าไหร่” เขาชี้แจงแอเรียนรีบแจ้ง “ขอโทษนะ แต่เธอไม่ใช่ ‘เบ๊’ ของฉัน คำที่ถูกต้องควรจะเป็น ‘ลูกศิษย์’ เข้าใจไหม? ‘เบ๊’ เหรอ? ถามจริง? มันฟังดูน่าหงุดหงิดนะ อีกอย่าง เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วย เพราะฉะนั้นให้เกียรติเธอหน่อย คุณทำให้เธอกลัวหมดแล้ว”ตอนนั้นเองที่ซิลแวงสังเกตเห็นสีหน้าที่แดงก่ำของโรบิน เขาชะงักมือกลับมาจากไหล่ของเธอทันที “โทษที นิสัยเคยตัวน่ะ หวังว่าเธอจะไม่ถือสานะ”“อ๋อ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ” โรบินรีบตอบเมื่อบรรยากาศของปาร์ตี้เริ่มดีขึ้น โรบินก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง จ

แอเรียนไม่สามารถตอบเดวี่ได้ เธอจึงโบกมือบอกลาแทนคำตอบเมื่อมาร์คสังเกตว่าเธอเดินไม่มั่นคงแค่ไหนและว่าเธอต้องจับกรอบประตูอย่างไร เขาก็ทิ้งกระดาษในมือแล้วรีบวิ่งมาประคองเธอ“ใครทำให้เธอดื่มแอริ? เธอไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเองเหรอ?” เขาตำหนิแอเรียนซุกหน้าอกของเขาแล้วบิดตัวไปมา “มีนัดสังสรรค์ของบริษัท และ อืม ฉันไม่ไปไม่ได้ ฉันก็เลยดื่มไปนิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกแย่จริง ๆ มันไม่เหมือนเวลาที่ฉันเมาตามปกติ มัน… เอ่อ แปลก…”มาร์คขมวดคิ้วและรู้สึกว่าหน้าผากของเธอร้อนจนเหมือนมีไข้เล็กน้อย เขาตระหนักขึ้นได้และถามว่า “เธอมาที่นี่เองเหรอ?”“ฉันเรียกแท็กซี่ แต่ฉันทนจนกว่าจะกลับถึงบ้านไม่ไหว ฉันไม่ไหว” เธอบ่นพึมพำ “ฉันจึงมาที่ทำงานคุณ พระเจ้า ทำไมที่นี่ร้อนจัง คุณตั้งองศาแอร์สูงเกินไป…”เธอเหวี่ยงกระเป๋าของเธอลงพื้นและเริ่มถอดเสื้อเผยให้เห็นโหนกแก้มที่บอบบางคู่หนึ่งและผิวที่ขาวนวลราวกับหิมะของเธอนั่นเพียงพอให้มาร์คเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ดี เขาเดาได้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ต้องมีคนเอายาใส่เครื่องดื่มของแอเรียนโดยไม่ต้องสงสัย!มันเป็นความคิดที่น่ากลัวและทำให้เขารู้สึกผิด เขาไม่ควรละเล

เธอเขย่งเท้าและโอบแขนรอบคอเขาก่อนที่จะจุ้บแก้มเขาและรีบเดินหนี “เลิกงานแล้วอย่าลืมมารับฉันล่ะ! ถ้าคุณต้องทำงานล่วงเวลาฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อน!”มาร์คยกมือขึ้นแตะแก้มของเขาอย่างโหยหาขณะที่เขามองเธอจากไป มุมปากของเขาโค้งขึ้นช้า ๆ วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกแน่นอน...เขากลับเข้าไปในรถและจำได้ว่าเธอถูกวางยาเมื่อคืนนี้ เขาหยุดกังวลไม่ได้ เขาจึงส่งข้อความไปหาเธอ: ‘ระวังตัวด้วยนะ ถ้าต้องการอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด อย่าโอ้อวดหรือพยายามแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเอง ฉันจะต้องตามแก้ที่หลังถ้าเธอทำพลาด นั่นจะยิ่งทำให้ฉันลำบากมากขึ้นไปอีก’แอเรียนตอบกลับข้อความของเขาด้วยสติกเกอร์หน้ายิ้ม เธอรู้ดีว่าเธอจะต้องทำอย่างไรโรบินมักจะมาถึงที่ทำงานเร็วกว่าที่เธอ ทว่าวันนี้เป็นครั้งแรกที่โรบินยังมาไม่ถึงแม้ว่านี่จะใกล้เวลาเข้างานแล้วก็ตาม แน่นอนว่าซิลแวงจะไม่มาเร็ว ๆ นั้น ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและเป็นผลให้เธอไม่สามารถทำงานได้ เธอจึงนั่งจ้องมองไปในอากาศที่โต๊ะทำงานของเธอในที่สุดซิลแวงและโรบินก็มาถึงที่ออฟฟิศทีละคนเมื่อประมาณเที่ยงวัน แอเรียนดึงโรบินไปคุยด้วยส่วนตัว “เมื่อคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นกั

โรบินเห็นด้วยกับเธอ “หนูรู้ หนูไม่คู่ควรกับเขาหรอก เขามีผู้หญิงล้อมรอบตลอด และหนูก็ไม่ได้น่าดึงดูดขนาดนั้น หนูไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว”แอเรียนพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ไม่ว่าเธอจะมีเสน่ห์หรือไม่เธอก็ยังเป็นเธอที่ไม่มีใครเหมือน ทุกคนต่างก็พิเศษในแบบของตัวเอง มันมีเหตุผลที่พวกเรามีตัวตนอยู่ ทำไมเธอถึงคิดว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา? ให้พูดตรง ๆ นะ เธอมีพื้นฐานครอบครัวที่ดีและเธอก็จิตใจบริสุทธิ์มาก เธอมีตัวเลือกที่ดีกว่านี้เยอะ ซิลแวงอาจจะมีครบทุกอย่างแต่ชีวิตส่วนตัวเขาไม่น่าอิจฉาแน่นอน เขาสำส่อนเกินไป ถ้าจะมีใครที่ไม่คู่ควรกับใครก็เป็นเขาที่ไม่คู่ควรกับเธอ ฉันจะทำงานต่อแล้ว เดี๋ยวเขาก็คงจะไปคุยกับเธอเอง” ดวงตาของโรบินเปล่งประกายยิ่งขึ้นเมื่อเธอมองไปที่แอเรียนในตอนนี้ การได้รับการยอมรับเป็นความรู้สึกที่ดี เธอได้รับการเลี้ยงดูภายใต้กฎเกณฑ์ของพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก เธอทำตามความปรารถนาของพ่อแม่ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงการสมัครเข้ามหาวิทยาลัย ไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับความคิดเห็นของเธอ หลังจากนั้นเธอก็สำเร็จการศึกษา แม้ว่าพ่อแม่ของเธอจะเลิกเข้มงวดกับเธอและปล่อยให้เธอทำทุกอย่างที่เธอต้องการ แต่

หลังจากที่รวบรวมเอกสารที่บริษัทเสร็จและเรียกแท็กซี่ได้ โรบินก็รีบไปที่บ้านของซิลแวง เธอเคยไปที่นี่นมาแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่คุ้นเคย แต่ใช่ว่าเธอจะไม่คุ้นเคยเลย เมื่อเธอไปถึงหน้าประตูบ้านของซิลแวง หัวใจของเธอก็เต้นรัว เธอสูดลมหายใจเข้าสองสามเฮือกก่อนที่จะรวบรวมความกล้าและกดออดเท่าที่เธอรู้ ซิลแวงอาศัยอยู่คนเดียวโดยไม่มีพ่อบ้านหรือแม่บ้าน โรบินกดออกอยู่สักพักแต่ไม่ประสบความสำเร็จ เธอคิดได้ว่าซิลแวงอาจจะยังนอนอยู่ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เพราะตอนนั้นเพิ่งจะประมาณ 10 โมงเช้า และเป็นที่รู้จักกันดีว่า ซิลแวงเป็นคนที่ชอบใช้ชีวิตกลางคืน โรบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องโทรหาซิลแวง ซึ่งโชคดีที่เขารับสาย เมื่อเขารู้ว่าโรบินอยู่หน้าประตูบ้าน เขาก็ให้รหัสประตูกับเธอด้วยเสียงที่งัวเงียก่อนที่จะวางสายโรบินรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เธอกับซิลแวงสนิทกันมากพอที่เขาจะให้รหัสประตูกับเธอง่าย ๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาให้รหัสกับเธอโดยไม่แม้แต่จะลังเลด้วยซ้ำ…หลังจากที่เข้าประตูหลักไป เธอก็มาถึงอีกประตูหนึ่ง เธอกดรหัสเดิมด้วยความลังเล รหัสนั้นถูกต้อง เพราะประตูนั้นก็เปิดออกเช่นกันเธอถอดรองเท้าและเข้าไปอย่างระม