ทั้งเธอ และเขาต่างก็รู้สึกถึงกันอย่างน่าประหลาดนี่อาจเป็นวันที่ฌอน และเจนใจตรงกันมากที่สุดไม่มีการทะเลาะวิวาท ไม่มีการด่าทอ และไม่มีการตำหนิทุกอย่างช่างดูสงบมันสงบมากจนพวกเขาดูเหมือนคู่รักที่หวานชื่นเธอไม่ได้อารมณ์เสียใส่เขา และเขาก็ทำตัวดีเกินไปจนดูเหมือนฌอนที่เผด็จการ และสุดจะทนอย่างที่เขาเคยเป็นทุกวัน เขาจะทำอาหารเช้า และอาหารเย็น ส่วนเธอจะเพลิดเพลินกับอาหารเหล่านี้อย่างเงียบ ๆบางครั้งเขาก็นอนลงบนโซฟาเพื่อดูทีวีในตอนกลางคืนด้วย เขาจะดูเรื่องโปรดของเขา แพะพอใจ และหมาป่าตัวใหญ่"ผมคือวูล์ฟฟี่ และเจนนี่จะเป็นวูลนี่ของผมนะ" ทุกครั้งที่มีฉากปราสาทใหญ่ออกมา คน ๆ นั้นจะพูดแบบนี้ด้วยความสนุกดูเหมือนเขาจะไม่เบื่อที่จะทำแบบนี้ ตราบใดที่ยังมีฉากของวูล์ฟฟี่ และวูลนี่ เขาจะพูดคำเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์นี้ เธอจะยิ้ม และขอให้เขาปอกแอปเปิ้ลกับส้มให้เธอดูเหมือนราวกับว่าทุกอย่างจะดีเหลือเกินมันวิเศษมากจนดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงในวันหยุดสุดสัปดาห์ อโลร่าจะมาที่บ้านของเธอ เมื่อเธอเห็นว่าทั้งสองเข้ากันได้ดีแค่ไหนเมื่ออยู่ด้วยกัน กรามของเธอก็แทบจะกระแทกพื้น

ไม่มีใครคาดคิดว่าหญิงสาวจะดูสงบขนาดนี้เรย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดวงตาของไมเคิลดูเหมือนจะสามารถแผ่รังสีความเย็นได้ เขากดริมฝีปากแน่น ดูเหมือนงูขณะที่เขาเฝ้าดูทั้งชาย และหญิงคู่นั้นอย่างใกล้ชิดมีอีกคนหนึ่งท่ามกลางฝูงชน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เร่งรีบเช่นเดียวกับไมเคิล แต่ลูกกระเดือกที่ขยับของเขาก็ยังคงแสดงให้เห็นว่าเขาให้ความสนใจกับทั้งคู่เหมือนกันฌอนจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยดวงตาสีเข้มของเขาอย่างประหม่า"เจน" เขาไม่รู้ตัว แต่ในตอนนี้เขารู้สึกประหม่าจริง ๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่แทบไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเขาเลย “ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกคถณ ผมแค่อยากให้คุณอยู่เคียงข้างผม แต่ตอนนั้นคุณต่อต้านผมมากเกินไป แม้ว่าบางสิ่งที่ผมพูดจะไม่มีอะไรแอบแฝง แต่คุณก็ยังคงต่อต้านผมโดยไม่รู้ตัว”“เจน ผมแค่หวังว่าคุณจะอยู่เคียงข้างผมได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมตัดสินใจโง่ ๆ ผม... ไม่มีทางเลือก"หญิงสาวฟังชายหนุ่มตรงหน้าเธอ เขาพูดหลายอย่าง แต่ยิ่งเธอฟัง เธอก็ยิ่งทุกข์ใจคน ๆ นี้ คน ๆ นี้!เธอสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทเงียบ ๆ แล้วกำมันไว้แน่นดูเหมือนว่าเธอกำลังกำศักดิ์ศรีเพียงหนึ่งเดียว และ ... และร่องรอยของควา

เจนยืนอยู่หน้าประตูสีขาวเรียบ หลังจากยืนอยู่ตรงนั่นเป็นเวลานาน ในที่สุด เธอก็เอื้อมมือออกไป และผลักประตูเปิดออก"ฉันไม่กิน" บนเตียงโรงพยาบาลในหอผู้ป่วย เจสันสภาพของเขาเหี่ยวเฉา ทุกวันนี้ เขาอยู่ในความวิตกกังวล ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ของเขาทำให้เขาดิ้นรนต่อสู้กับความเจ็บป่วยของเขาอย่างไรก็ตาม มันเจ็บมาก วันต่อวันที่เวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งหมดหวังมากขึ้นเรื่อย ๆเขากำลังต่อสู้กับความเจ็บป่วย และความสิ้นหวัง เขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ เขาต้องการที่จะหมกมุ่นอยู่กับชีวิตที่หรูหรา และกลับไปสู่วันที่ปราศจากความกังวลในอดีตมาดามดันน์ใช้เวลาทั้งวันกับความเสียใจ เจสันรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นใครบางคนเช็ดน้ำตาของเธอตลอดเวลา และถอนหายใจอยู่ข้าง ๆเขาตลอดทั้งวัน เมื่อเร็ว ๆ นี้มาดามดันน์ก็ป่วยเช่นกัน แต่เจสันกลับถอนหายใจด้วยความโล่งอกแทน ในที่สุดเขาก็สามารถดึงคน ๆ นี้ที่ไม่สามารถหยุดถอนหายใจต่อหน้าเขาทุกวันให้ออกจากข้างกายเขาได้พ่อบ้านที่บ้านเป็นคนเดียวที่จะเอาอาหารมาให้เขาในตอนนี้ มาดามดันน์ได้ว่าจ้างผู้ดูแลที่ดีที่สุดให้ลูกชายสุดที่รักของเธอทำงานตลอดเวลาเจสันเบื่อกับกำแพงสีขาวในหอผู้ป่วย เมื

"อีกอย่างหนึ่ง ฉันจะไม่เข้าไปดันน์ กรุ๊ปในเช้าวันพรุ่งนี้"“คุณมีอะไรต้องทำงั้นเหรอ?”“ฉันเพลียนิดหน่อย ฉันอยากจะหยุดพัก” เจนดูอิดโรยหลังจากที่เธอพูดคำเหล่านั้น "วิเวียน ฉันจะมอบอำนาจให้เธอครึ่งหนึ่งดูแลดันน์ กรุ๊ป แล้วอย่าทำให้ฉันผิดหวัง" เธอพูดด้วยท่าทางที่จริงใจ และยืนขึ้น "ฉันไม่คิดว่าจะทานอาหารกับเธอต่อ ฉันของีบสักหน่อย ฉันไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ฉันถึงเหนื่อยง่ายขนาดนี้"วิเวียนดูผิดหวังเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น “เฮ้อ นั่นคือสิ่งที่คุณทำมาตลอด เอาล่ะ ฉันจะออกไปแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องงาน ฉันจะจัดการเรื่องต่าง ๆ ในบริษัทให้เอง”“นี่คุณให้หุ้นดันน์ กรุ๊ปกับฉันแล้ว…อืม คุณจะไม่เสียใจจริง ๆ เหรอ?”เธอยังคงสงสับ แม้ว่าเจนจะอ้างว่าเธอกำลังซื้อใจของเธอ แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องใช้หุ้นของดันน์ กรุ๊ปในการทำเช่นนั้น วิเวียนเต็มใจที่จะติดตามเจนไปตลอดชีวิตของเธอเมื่อวิเวียนเดินไปที่ประตู เจนก็เรียกเธอ "เดี๋ยวก่อน""หืม?"“เราไม่ได้อายุยี่สิบต้น ๆ อีกแล้ว วิเวียน… เวลาก็เหมือนมีดแล่เนื้อ หางตาของเราก็มีรอยตีนกาแล้ว”"ใช่ ฉันยังจำได้ว่าตอนที่เรายังเด็ก เราขี้โวยวายแค่ไหน พวกเราไม่มีความกล้

เขาตรึงเธอไว้ ดวงตาของหญิงสาวพร่ามัว เสียงของเธอหยาบ และแหบแห้ง "ฉันเกลียดคุณ…'จูบที่ลึกซึ้งปิดกั้นเธอไม่ให้พูดจบหญิงสาวไม่สามารถพูดได้ แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และความกลัวชายหนุ่มสัมผัสดวงตาเหล่านั้น และหัวใจของเขาก็เจ็บปวดในทันที เขาเอื้อมมือไปปิดตาคู่นั้น เขาปฏิเสธที่จะมอง เขาไม่ต้องการให้เธอมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น!รูม่านตาสีเข้มของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ในขณะนี้เขาไม่มีความกังวลใจเกี่ยวกับการเปิดเผยพวกมัน เธอ…เธอ…ถึงอย่างไรดวงตาของเธอก็ถูกปิดไปแล้ว ถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถเห็นพวกมันได้ถึงอย่างไรเธอ…เธอก็เป็นของเขา!เขาเป็นคนทำเรื่องโหดร้าย เขาก็ยังเป็นคนที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัสอีกด้วยเช่นกัน... จริงไหมที่ว่าเพราะครั้งหนึ่งเขาพลาดไป แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมีอนาคตด้วยกันอีกเลย?เจน! เจน เธอโหดร้ายเกินไป! 'มีบรรยากาศที่คลุมเครือในห้อง แต่ทั้งคู่ก็ปล่อยให้หัวใจของพวกเขาจมลงไปในส่วนลึกของทะเลสาบในใจของพวกเขาเห็นได้ชัดว่าเขากำลังทำในสิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดในช่วงสามปีที่ผ่านมา แต่มันทำให้เขาอึดอัดมากจนหัวใจของเขากำลังสั่นไหว และหายใจ