All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 451 - Chapter 460

มาเดลีนตำหนิเขาและเธอพยายามตั้งคำถามเมื่อเจเรมี่เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาจำทุกอย่างได้ชัดเจน ในวันนั้น ลมกระโชกแรงและหิมะตกหนักมาก มาเดลีนตัวสั่นอย่างมากขณะที่เธอถือโกศไว้ในอ้อมแขน และฟันของเธอก็เปื้อนเลือดอีกด้วย เธอดูน่าสงสารราวกับหุ่นเชิดที่พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตาม สายตาของเธอกำลังประท้วงสิ่งที่เขาทำอย่างมุ่งมั่น เธอพูดว่า “เจเรมี่ ฆ่าฉันเถอะ ฉันไม่อยากเจอนายอีกแล้ว” เธอยังกล่าวอีกว่า “เจเรมี่ นายจะต้องเสียใจ!” ทว่า ในตอนนั้น เขาได้ตอบกลับอย่างเย่อหยิ่งว่า “คำว่า 'เสียใจ' มันไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันหรอก” มาเดลีนเยาะเย้ยเมื่อเห็นเจเรมี่กำลังครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ “มีอะไรผิดไปหรือเปล่า? นายจำทุกอย่างที่นายทำได้ไหม? นายจำได้ไหมว่านายมั่นใจว่าลูกของเราเป็นเด็กแสบที่นายแทบรอไม่ไหวที่จะทุบกระดูกของเขาให้เป็นฝุ่น?” เจเรมี่มีสติกลับมาอีกครั้งหลังจากที่มาเดลีนพูดคำเหล่านั้นอย่างประชดประชัน เขาจำพฤติกรรมอันเลือดเย็นของเขาได้ เขารู้สึกราวกับว่าการทำเรื่องไม่ดีที่ผ่านของเขากำลังจะกลืนกินเขา 'ในที่สุดฉันก็รู้ว่าหัวใจของเธอต้องเจ็บปวดแค่ไหนในตอนนั้น' “เจเรมี่ หยุดแสร้งทำเป็

ในสายตาอาฆาตแค้นของเจเรมี่ก็ได้หายไปทันที เขาจับคอเสื้อของเมเรดิธและลากเธอมาข้างหน้าเขา “คุณพูดว่าอะไรนะ?” เมเรดิธสูดกลิ่นอายของเจเรมี่ด้วยความโหยหา ขณะที่เธอเริ่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร แม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะมองเธออย่างเยือกเย็น แต่ดวงตาและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายังคงเป็นสิ่งที่เธอใฝ่หา แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยู่ในอารมณ์ที่โกรธก็ตาม “เจเรมี่ แม้ว่าฉันจะทำสิ่งเลวร้ายมามากมาย แต่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อคุณนั้นมันจริง ฉันรักคุณจริง ๆ” “ถ้าไม่อยากทุกข์ทรมาน ตอบคำถามผมมา ลูกของผมกับแมดดี้ยังมีชีวิตอยู่จริงเหรอ?” เจเรมี่ขัดจังหวะอย่างไม่อดทน ดวงตาที่มุ่งร้ายของเขาทำให้ร่างกายของเมเรดิธเย็นลง เธอตัวสั่นเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่ เธอพยักหน้า “เขายังไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่…” น้ำค้างแข็งในดวงตาของเจเรมี่ละลายลง “เขาอยู่ที่ไหน? ลูกของผมอยู่ที่ไหน?” เมเรดิธกัดริมฝีปากแห้ง ๆ ของเธอ “เจเรมี่ ฉันอยากออกไปจากที่นี่” “คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์เจรจาต่อรองกับผมงั้นเหรอ? คุณควรบอกผมมาก่อนที่ผมจะสืบหาเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ถ้าไม่อย่างนั้น คุณจะไม่มีค่าสำหรับผมเลยสักนิด” “…” ใบหน้าของเมเรดิธมืดลง

ตุบ! ถ้วยน้ำชาในมือของเอโลอิสหลุดมือลื่นตกลงบนพื้น มือที่อ่อนแรงของเธอกลับถูกแช่แข็งอยู่กลางอากาศและไม่สามารถขยับได้ “นายพูดว่าอะไรนะ… วีล่าคือแมดดี้…” เอโลอิสพึมพำขณะที่น้ำตาไหลเต็มตาและมองเห็นภาพเบลอ สิ่งเดียวที่เธอเห็นในตอนนี้คือใบหน้าที่สวยงามของมาเดลีน เอโลอิสไม่ได้รู้สึกสงสัยอะไรมากเลย เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เธออยากให้ลูกสาวของเธอยังมีชีวิตอยู่และยังอยู่บนโลกใบนี้ นอกจากนี้ ในช่วงเวลานี้ เธอก็เริ่มชอบวีล่ามากขึ้นด้วย เธอรู้ว่าเธอควรกำลังจะมีความสุขกับความจริงนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของเธอมันกลับเจ็บปวดเหลือเกิน ฌอนเดินออกมาเมื่อได้ยินเสียงถ้วยน้ำชาหล่น เมื่อเขาเห็นเอโลอิสยืนอยู่ที่นั่นดูร่างกายแข็งทื่อและเธอนิ่ง ๆ ขณะที่เธอสะอื้นไห้ เขาก็เดินไปดูด้วยความรู้สึกกังวลและสงสัย “เอโลอิส เป็นอะไรไป? ทำไมคุณถึงร้องไห้?" ฌอนมีความกังวล เขามองเจเรมี่อย่างสับสน “คุณวิทแมน นายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วทำไมเอโลอิสถึงเสียใจ? นายจะพาแจ็คกลับบ้านเหรอ?” เจเรมี่ยืนลูบผมของแจ็คสัน และพูดว่า “ผมไม่ได้มาพาเขากลับครับ และคุณนายมอนต์โกเมอรีเธอไม่ได้เศร้า เธอมีความสุขอยู่ต่

แดเนียลหันกลับไปมองเช่นกัน ในวินาทีถัดมา เขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ขณะที่สีหน้าของเขาเคร่งขรึม มาเดลีนไม่รู้ว่าใครอยู่ข้างหลังเธอ แต่จากปฏิกิริยาของเอวาและแดเนียล เธอก็เดาได้ว่าเป็นใคร ในเวลานี้ เธอได้ยินผู้คนมากมายกระซิบกันในหมู่พวกเขา ผู้หญิงสองสามคนถึงกับหน้าแดงเมื่อเห็นเจเรมี่ “ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก!” “เขาดูเหมือนประธานของบริษัทวิทแมน!” “ฉันเห็นเขาออกสื่อมาก่อน! เขาคือ เจเรมี่ วิทแมน!” มาเดลีนวางตะเกียบของเธอลงโดยไม่กระพริบตา เธอไม่แม้แต่จะหันกลับไป “เอวา แดน เราไม่ต้องสนใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องหรอก เปลี่ยนไปกินร้านอื่นกันเถอะ” เอวาทำหน้าบึ้งใส่เจเรมี่ที่กำลังเดินอยู่ขณะที่เธอกำหมัดแน่น “ตกลง ฉันจะฟังเธอ แมดดี้! แดน ไปกันเถอะ!” “โอเค เราไปกันเถอะ” แดเนียลก็ลุกขึ้นเช่นกัน จากนั้น เขามองเจเรมี่ด้วยความไม่พอใจจากสายตาที่โกรธจัด มาเดลีนคว้ากระเป๋าของเธอ เมื่อเธอหันกลับมาก็เห็นว่าเจเรมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ชายคนนั้นยังคงสง่างามและยืนอยู่ตรงนั้น แจ็กเก็ตหนังสีดำของเขาเปื้อนละอองความหนาวเย็นของฤดูหนาว อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาไม่มีความเย็นชาเหมือนที่เคยเจอมา แต่มันดูอบอุ่นเหมื

แม้ว่ากระจกรถจะปิด แต่มาเดลีนก็ยังได้ยินชัดเจนว่าเสียงของเอโลอิสกำลังสั่นอยู่ เห็นได้ชัดว่าเอโลอิสพยายามระงับอารมณ์บางอย่าง และมาเดลีนก็รู้อยู่แล้วว่านั่นคืออารมณ์จะสื่ออะไร ก๊อก ก๊อก ก๊อก เอโลอิสเคาะหน้าต่างรถอีกครั้งเบา ๆ เธอไม่กล้าใช้แรงมากเกินไป เธอกลัวว่ามาเดลีนจะอารมณ์เสีย แต่ในขณะเดียวกัน เธอกลัวว่ามาเดลีนจะไม่สนใจเธอ “วีล่า วีล่า…” เอโลอิสเรียกเธอ ทันใดนั้น มาเดลีนก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกด้วยการคลิกเพียงครั้งเดียว เมื่อพวกเขาเห็นว่าในที่สุด มาเดลีนก็ลงจากรถ ใบหน้าของเอโลอิสและฌอนก็สว่างไสวด้วยความสุข มาเดลีนเปิดประตูและออกมาจากรถในที่สุด เมื่อมองดูดวงตาที่เปียกโชกและโหยหา มาเดลีนก็มองดูพวกเขาอย่างนิ่งเฉย “แจ็คอยู่ในห้องของเขาเหรอ?” เธอถามออกไปแบบเรียบ ๆ เอโลอิสและฌอนมองดูเธออย่างใจจดใจจ่อและพยักหน้า “เขาอยู่ในห้องของเขา!” “ค่ะ” มาเดลีนพูดและหันกลับไปโดยไม่พูดอะไรอีก เมื่อพวกเขาเห็นมาเดลีนเดินเข้าประตูบ้าน เอโลอิสและฌอนมองดูเธอที่กำลังเดินไปพร้อมกับรู้สึกท้อแท้ พวกเขาเริ่มสะอื้นไห้ด้วยความโหยหา “เอวลีน…” มาเดลีนสัมผัสได้ถึงดวงตาที่ร้อนรุ่มอยู่ด้านหลังของเธ