บททั้งหมดของ Ang Munting Asawa ni Mr. Tremont: บทที่ 1811 - บทที่ 1820

Natawa si Mateo sa kanyang sarili. "Tama ka, maaaring mukhang kalokohan ito sa iyo, ngunit pinanghahawakan ko ito ng ganito katagal. Minsan, kinasusuklaman ko ang sarili ko dahil sa pagkatao ko, kung paano ako patuloy na humahawak sa isang tao nang hindi ko siya makakalimutan. Naalala ko ang unang beses na nakilala kita; nasa art studio kami sa school. Noong panahong iyon, ang lahat ay nagpapahinga habang ikaw lang ang nakaupo doon, gumuguhit na may seryosong ekspresyon sa iyong mukha habang nakaupo ka sa araw... Sinubukan kong lumapit sa iyo, ngunit palagi mong tatanggihan ang sinuman sa paglapit sa iyo. Bukod kina Tiffany at Will, hindi mo nagawang tanggapin ang sinuman sa iyong lupon. At saka, aalis na sana ako papuntang ibang bansa, kaya hindi ko sinasadyang mapalapit sa iyo. Pagkatapos noon, nagpatuloy ako sa pag-iisip, kung naglagay ako ng kaunting pagsisikap, magagawa ko bang maging katulad ni Tiffany at Will... Isa sa iyong mga kaibigan? At least, hindi ako magsisisi."Ang pag

Hindi akalain ni Arianne na magiging ganito katuwid ang ugali niya dahil sa bagay na ito. Naisipan niyang ipaliwanag sa kanya ng maayos ang mga bagay-bagay at sana ay maiintindihan siya ni Mark. Gayunpaman, hindi lamang siya tumanggi na makinig sa anumang paliwanag, hinampas pa niya si Mateo at itinapon ito sa lupa ng dalawang beses. Higit sa lahat, ayaw niyang pinapanood siya ng iba at sinusundan din siya; kinasusuklaman niya iyon mula pa noong una!'Sinasabi niya na pinakaayaw niya ang pagtataksil, ngunit hindi ko man lang naisip na ipagkanulo siya. Hindi dapat ako madamot na yakapin ang isang taong umaalala sa akin sa loob ng maraming taon, iyon lang.'Sinabi ko rin na ayaw kong pinapanood at sinusundan, ngunit patuloy niyang ginagawa iyon...'Nang maisip ni Arianne kung gaano kalmado si Mark bago siya umalis, nakita niyang biro ito. ‘Malinaw niyang alam na nagsisinungaling ako, pero nagagawa pa rin niyang magpanggap na parang walang nangyayari. Naghihintay ba siya ng sandali par

Agad na natigilan si Arianne at hindi na muling naglakas loob na kumilos. ‘Kakatapos lang namin mag-away ng malaki, nakaka-leisure na siya ngayon. Sinabi ng mga tao na hangga't humihinga pa ang mga lalaki, ang kanilang mga utak ay tiyak na puno ng lahat ng uri ng hindi nararapat na bagay. Parang hindi sila nagkakamali.’Biglang nagring ang phone ni Arianne.Naging seryoso ang ekspresyon ni Mark habang nakataas ang mga mata para titigan siya. Obviously, gusto niyang panoorin itong sinasagot niya ang tawag sa telepono. ‘Si Mateo lang yata ang tatawag sa oras na ito, di ba?'Bahagyang nakaramdam ng pagkadismaya si Arianne. 'Paano kung talagang tinawag ako ni Mateo dahil sa pag-aalala? Napakarami kong pinagdaanan bago siya tuluyang mapatahimik. Hindi ko siya mapipigilan kung magalit pa siya.'Matapos magmuni-muni ng ilang sandali, nag-atubili na kinuha ni Arianne ang kanyang telepono. Nang makita niyang si Melanie ang tumatawag sa kanya ay dahan-dahan siyang nakahinga ng maluwag. “Mela

Sabi ni Mark, “Gusto niyang humiram ng pera. May pagkakataon na gumaling si Aery, ngunit gagastos ito ng malaking halaga para sa kanyang follow-up na paggamot, at magiging napakahabang proseso ito. Parang may mga isyu sa kumpanya niya sa ngayon at nahihirapan siya sa cash flow niya, kaya wala siyang choice kundi hilingin ito sa akin.”‘Pahiram ng pera, sabi mo?’ Medyo nakaramdam ng sama ng loob si Arianne. 'Mas gugustuhin pa ba ni Helen na hanapin si Mark kaysa sa sarili niyang anak?'Napakagat labi si Arianne. “Ikaw ang hinihiling niya, hindi ako. Kaya, gawin mo ang gusto mo. Hindi mo kailangang sabihin sa akin."Naglakad si Mark sa gilid ni Arianne at umupo bago inabot ang kamay para hawakan ito sa balikat. “Bakit niya ako hahanapin? Hindi kaya dahil sa relasyon natin? Pareho lang, ako man o ikaw ang hinahanap niya, kaya kailangan bang mag-iba nang malinaw? Sinasabi ko sa iyo na hingin ang iyong opinyon; the person who’s asking for a loan is your mom after all. Alam kong hindi mo

Si Summer, na nakikinig mula sa lahat ng paraan pabalik sa silid-kainan, ay natawa nang husto kaya nabulunan siya sa kanyang pagkain. “Ha—uh, uh hem! Ubo, ubo, ptooey! Hahahaha! Hesukristo, Lil’ P! Ilang taon ka na ulit? Ang maliit mong boombox na iyon ay talagang makakapagsabi ng mga pinakakahanga-hangang bagay! Kung mas matanda ka ng ilang taon, sinampal ka na ng nanay mo ngayon! C’mon, you rascal, ang pangit lang ng kapatid mo sa ngayon—kapag tumanda na siya, gagaling lang siya, pwede ka na tumaya! Baka mabaligtad ang mga mesa at siya na ang ayaw nang makipaglaro sa iyo!"Naisip ni Tiffany ang hamon ng kanyang anak sa mga kakayahan sa pag-iisip at ibinaba ang kanyang ulo habang ang matinding kirot ay tumusok sa kanyang dibdib. Sa bawat oras na si Lil’ P ay nagsimulang ibuka ang kanyang bibig at ibinabato ang lahat ng uri ng mapang-akit na mga salita sa kanyang kapatid na babae, ang galit na pinapaypayan niya sa loob ni Tiffany ay tunay at totoo. Hindi pa ba sapat ang paghihirap ni