Sa isang iglap, namumula ang pisngi ni Cynthia at napayuko siya sa gulat. Ang kanyang puso, tulad ng isang baliw na pera, ay tumangging manatili sa loob ng hawla na tinawag niya sa kanyang dibdib.Lumaki, lahat ay palaging tinutukso sina Cynthia at Aristotle bilang isang uri ng isang tunay na pares. Noon, wala itong ibig sabihin sa kanya; isa lamang siyang inosenteng bata na walang ideya kung ano talaga ang ibig sabihin ng mga matatanda. Siyempre, si Aristotle ay palaging mabait, mapagmalasakit na kuya sa kanyang buhay, kaya dahan-dahan niyang tinanggap ang ugnayang ibinahagi nila at nabigyang-katwiran ito bilang ang paraan ng kanilang pakikipag-ugnayan.Tungkol naman sa mungkahi ng matatanda, inamin ni Cynthia na nag-ugat na rin ito sa kanyang isipan. Pagkatapos lamang niyang lumaki nang ang mga alaala ng mga panunukso ay biglang nagparamdam sa kanya ng napaka-malay sa sarili.Ito ay hindi maikakaila. Si Aristotle Tremont ay nag-mature sa isang multa, binata—pagdidiin sa "multa". N

Pakiramdam ni Cynthia ay parang lalabas na ang kanyang puso mula sa kanyang lalamunan, ngunit sa halip ay ibinaon niya ang takot na iyon sa isang galit na galit. “Okay, okay! Ikaw na mismo ang bahala sa pie habang ako... ako... eh, titingnan ko kung kailangan ng tubig ang mga bulaklak!"Isang anino ng hindi kapansin-pansing emosyon ang biglang tumawid sa mga mata ni Aristotle. “Sige,” sagot niya. “Say, Cindy... Lumaki ka na, di ba? Mas matangkad. Mas matanda."Cynthia, failing to ponder more deeply about his remark, without sparing him a look, “I mean, duh? Ilang taon na ba? May growth spurt ka sa sarili mo, alam mo. At ngayon hindi ko na maabot ang mukha mo... Anyway, e-enough chit-chat! Magsaya ka!"Nakatakas siya sa bakuran at tuluyang nagpakawala ng hiningang kanina pa niya pinipigilan.Inaakala niyang tama ang katutubong karunungan: ang kalikasan ng isang relasyon ay nagbabago kapag ang mga tao ay hiwalay sa isa't isa nang napakatagal. Kahit na ang isang bono na nagsimula bila

May kung anong nakakahawa sa ngiti ni Cynthia na nagpanginig sa labi ni Aristotle. “Please, tinitiis ko lang ang ingay mo kasi ikaw. Kung literal na kahit sino pa ito—well, sisiguraduhin kong hindi sila tutungo kapag nandiyan ako. Halika.”Bumalik sila sa Tremont Estate, at mula doon, sumakay si Cynthia sa kanyang sasakyan at umalis.Tumayo si Aristotle sa may pintuan. Pinagmasdan niya ang paglalaho ng sasakyan sa malayo bago bumalik sa loob ng bahay.Hindi lang siya ang madla, gayunpaman, dahil ang isa pang pigura ay nakasilip mula sa bintana sa itaas, nanonood."Kumain na ba siya ng tanghalian, Agnes?" tanong ni Aristotle sa kanyang kasambahay.Walang magawang sulyap si Agnes sa direksyon ng kwarto sa itaas.“Uh, wala siya. Ipinaalam sa akin ni Miss Leigh na masama ang pakiramdam niya ngayon, at hindi siya nakakakuha ng gana. Talaga, ang tanging pagkain niya ngayon hanggang ngayon ay… well, isang mangkok ng oatmeal na hindi niya naubos,” sagot ng babae. “Um… Mukha siyang maputl

Simula ng insidenteng iyon, naging responsibilidad ni Aristotle ang pang-araw-araw na gastusin ni Raven. Lalo na itong naging matibay dahil sa mga pinsalang natamo niya, dahil pinigilan siya ng mga ito kaya hindi na niya maipagpatuloy ang kanyang part-time na trabaho para mabuhay. Ang pagkuha sa kanya sa ilalim ng kanyang pakpak ay ang pinakamaliit na magagawa niya.Dahil pansamantalang nawalan siya ng kakayahang pangalagaan ang sarili, inanyayahan siya nitong lumipat sa kanyang marangyang mansyon sa France. Pagkatapos ay dumating ang oras para umuwi si Aristotle, at dinala rin niya siya.Totoo, kung mayroon siyang ibang pagpipilian, hindi rin niya ito pipiliin—nasanay na si Aristotle na mag-isa. Ang pagkakaroon ng karagdagang miyembro sa kanyang tabi ay nakaramdam ng awkward.Nagsimula si Raven Leigh bilang kanyang kababayan, ngunit sa murang edad, nagpakasal ang kanyang ina sa isang lalaking Pranses. Hindi nagtagal, dinala niya ang batang Raven sa ibang bansa. Isang araw ay namata

Napangiwi si Cynthia sa tabi ni Papa Jackson, nanginginig na parang kuting. “Pero Nanay! Kakabalik lang ni Ares after so many years! Ang tagal na nating hindi nagkakasama, normal lang kung nagiging lil' ang mga pangyayari, alam mo ba, awkward? Kakaiba? Hindi sanay sa isa't isa? Pero I’m sure that given time, babalik lang tayo sa normal!” protesta niya. “At saka, ano ang mangyayari kung hindi niya ako magustuhan? Ano ang dapat kong gawin, kung gayon? Hindi ito ang uri ng bagay na dapat kong kontrolin, tama ba? Paano kung palagi niya akong nakikita bilang kanyang nakababatang kapatid na babae habang lumalaki?"Si Jackson, sa kaibahan ng kanyang asawa, ay naging mas zen tungkol sa mga bagay na ito. “Halika na. Ipahinga mo ang puso mo, Tiffie. Hayaan ang mga bata na galugarin at bumuo ng kanilang buhay pag-ibig sa kanilang sariling bilis, okay? Kaming mga magulang ay walang negosyo na idikit ang aming mga kamay sa kanilang negosyo. Besides, Aristotle said it already—Rey is just a schoolma