บททั้งหมดของ Mapanganib na Pagbabago: บทที่ 271 - บทที่ 280

Umuulan pa rin at malamig ang hangin, ngunit sinasabi ng taong ito na hindi siya nilalamig.“Pumasok tayo sa sasakyan,” sinabi ng babae nang hindi na ipinapaliwanag ang sarili at kumalas sa mga bisig nito.Manginig-nginig siyang naglakad pabalik sa sasakyan na medyo malayo pa ang distansya. Hindi naging madali ang kanyang paglalakbay mula nang makalabas ito sa sasakyan papunta sa kanya, subalit naging madali na lang ito nang bumalik siya sa sasakyan.Binuksan ni Jane ang pinto ng back seat.“‘Wag.”Sabi nito, “Huwag!” Matikas ang kanyang pananalita. Tumayo siya sa may pinto at hindi gumalaw.“Bakit hindi?”“Ayokong umupo rito.” Parang bata umasta ang lalaki. Inulit niya, “Ayokong umupo rito. Ayokong umupo rito.” Tinuro niya ang passenger seat.Hindi makapaniwala si Jane. Tinignan niya lang ang lalaking katabi niya. “Para lang… don?” ‘Ayaw niyang pumasok sa sasakyan dahil lang ayaw niyang umupo sa passenger seat?’Nasiraan na ata ng bait itong taong ito. Bakit mas nalilito siya

Tinignan ni Callen Feroch ang nakaunat na kamay. Mas mukhang payat ang babae kaysa dati.Nang hindi nagsasalita, inunat ng lalaki ang kanyang kamay upang hawakan ang marupok na palad. Nagkaroon ng diwa ng hindi pagtutugma nang hawakan ng may kalyong palad ang mukhang nanghihinang palad.Kumirot ang puso ng lalaki na may kasamang pagkabalisa...Namayat ang babae.Siguro kung binigyan ko siya ng 500,000 bucks ng mga oras na ‘yon, hindi siya magkakaganito ngayon.Dumampi sa kamay ng lalaki ang dulo ng mga daliri ng babae... “Mr. Callen, pwede bang magkaroon ka ng konting pagrespeto sa iyong sarili?”Nanigas si Callen…’Respeto sa sarili? Talaga bang sinabihan niya ‘kong magkaroon ng respeto sa sarili?’Ng may kaunting pag-aalinlangan, ibinaba niya ang kamay niyang naghahawak sa palad ng babae.Napansin niya ang peklat sa noo ng babae. Ipinaalala nito sa kanya ang mga oras na nakaramdam siya ng kaunting pangangati sa labi ng marahan niyang hinalikan ang peklat ng babae. Bigla niyan

“Ikaw ang gumawa nito?” pinigilan ni Jane ang galit. Dumaan ang mga mata niya sa kalat sa lapag. Halata namang tinatanong niya kung ang lalaking kaharap niya ang nagsanhi ng kalat.“Patawad.”Humingi ng tawad ang lalaki sa isang maingat na bulong, puno ng pagkakasala ang kanyang mga mata.Gayunpaman, muntik nang matawa sa galit si Jane. Tinitignan ang lalaki sa likod ng lababo, na dati’y masyadong mayabang para mabilisang aminin ang pagkakamali, pero ngayon, mabilis niyang nagawa ito.Subalit, sa mga mata ni Jane, may iba pang uri ng galit ang nanggagaling mula sa kailaliman ng kanyang puso. Hindi lang galit, kundi isang alon ng malabong galit na nagmumula sa puso.Hindi niya mapagtanto, syempre, na ang kanyang galit sa mga oras na ito ay hindi nakadirekta lamang sa lalaking gumawa ng kalat sa kanyang tahanan.Binigyan niya ang lalaki ng malamig na tingin at nagtatampong kinuha ang kanyang telepono mula sa kanyang backpack nang hindi nagsasalita.“Ako ‘to, Elior. Anong oras ka

Habang nakasakay sila sa elevator pababa, tumingin si Jane sa lalaking nasa likod niya. Sa sandaling iyon, akala niya’y may mali na sa kanyang pag-iisip.Ng ganun ganun lang, malupit na nakumbinsi ng lalaki na maisama siya sa labas.Ang mga damit na suot ng lalaki ay mula pa kahapon. Habang pinapatuyo ng lalaki ang kanyang damit at sapatos at isinuot ang mga ito, nag-alala ang babae na baka may makakilala rito. “Itungo mo ang ulo mo.”Nang makita ng lalaki ang paglingon ng babae, masunuring isinuksok ang ulo nito sa harap ng babae, na nagpakita ng likod ng ulo ng lalaki. Kahit na, kailangan pa rin tumingkayad ng babae kaunti para mahila ang hood ng jacket ng lalaki. “Pagdating natin sa supermarket mamaya, bawal tumakbo sa paligid at ‘wag mong tatanggalin ang hood mo.”“Okay.” Nakaramdam ng ginahawa si Jane ng mabigat na tumango ang lalaki.Sinundan niya si Jane at binuksan ang pampasaherong pinto ng sasakyan bago sumakay.Sinundan niya rin ang ginagawa ni Jane nang makita niya an

Pinanood siya ni Jane ubusin ang mangkok ng noodles ng may pait na itsura sa mukha. Pati ang sabaw ay naubos niya at nagnakaw ito ng maingat na sulyap sa kanya. Akala niya hindi ito makakahula ng kahit na maliit na ideya.Tumayo ng dahan-dahan, kinuha ni Jane ang mga pinggan sa lamesa.“Wag ka gumalaw, Janey.”“Ako na maghuhugas.”“Hindi si Janey, si Sean na gagawa,” sinabi niya at nagmadali siya para hugasan ang mga pinggan.Tumingin si Jane ng natatakot. Hindi talaga magandang ideya na payagan si Sean maghugas ng mga pinggan. Ngunit, sa kabutihang-palad, hindi nila nagawang baliktarin ang lugar ngayon. At least, hindi sila nagbaha at hindi nagulo ang lugar.Tumalikod siya at pumunta ng banyo. Mainit na tubig ang dumaloy pababa sa ulo niya, hinuhugasan siya nang paulit-ulit. Sa saglit na iyon, nakita niya ang mga magugulo na kaganapan sa harap niya.Kaganapan noong buhay pa ang lolo niya at may kumpiyansa pa siya kumapit sa lalaking iyon. Bata pa siya noon at masigla noong pana