Semua Bab Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Bab 1471 - Bab 1480

Totoo nga. Ang mga matang iyon ay talagang maaliwalas at napakaganda. 'Kung ganun, gusto ba ni Mr. Whitman ang lahat ng konektado sa taong minamahal niya?'Talaga bang kinuha niya ang babaeng yan dahil kamukha ng mga mata niya ang sa asawa niya?' Nang maisip ng lahat ang dahilang ito ay umamin na lang sila ng pagkatalo. Ang isang tao ay ipinanganak nang may kani-kanyang itsura at walang paraan para baguhin iyon. Kung kaya't umamin lang sila ng pagkatalo at umalis nang nadismaya. Sa sala ng Whitman Manor. Nakatayo si Madeline sa tapat ng coffee table habang hinarap niya ang mga taong pinakamalapit sa kanya. Ngunit sa sandaling ito, nagawa niya lang na magpanggap bilang isang estranghero. Ang babaeng gumaya sa kanya ay isa-isa siyang pinakilala sa kanyang pamilya, "Ito ang mother-in-law ko at ito naman ang nanay ko. Iyan naman ang bunsong anak namin ni Jeremy. Wala ngayon ang iba sa mga nakatira rito sa bahay na to pero ayos lang yun. Ang pinakamahalaga mong gagawin ngayon a

Tamad niyang tinanong ang tao sa kabilang linya. Napatingin si Madeline sa lalaki mula sa gilid ng kanyang mga mata. Pagkatapos, narinig niya si Jeremy na nagsabi sa pagtataka, "Patay na si Ryan?" Pagkatapos sabihin iyon ni Jeremy, napansin ni Madeline na ang babaeng nagpapanggap na siya ay biglang itinaas ang kanyang mukha. Dagdag pa rito, nagbago rin ang kanyang ekspresyon at ang tingin ng kanyang mga mata. Para bang nagulat siya. Pero, napansin rin ni Madeline ang isang bakas ng ekspresyon. Pagkatapos ibaba ni Jeremy ang tawag, nakita ni Madeline ang impostor na inayos ang kanyang ekspresyon bago lumapit para magtanong. "Jeremy, anong sabi mo? Patay na si Ryan? Nakakulong siya kaya paano siya biglang mamamatay?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay puno ng matinding interes para sa impormasyon. Tinignan ni Jeremy ang impostor at direstong nagsabi, "Hindi ko alam ang detalye pero alam kong naghanda sila ng burol sa Jones family. Kumpirmado na na patay na si Ryan." Pagka

Bumalik si Madeline sa mansyon ni Carter at sa sandaling makapasok siya, nakita niya si Carter na nakaupo sa isang European-styled sofa sa sala. Elegante niyang nililipat ang pahina ng isang libro. "Magiging katulong ka ba ng mga Whitman?" hindi nagmamadaling tanong ni Carter. Huminto si Madeline sa paglalakad at lumingon sa lalaki na mayroong walang pakialam na ekspresyon sa kanyang mukha. Ngumiti siya nang peke at nagsabing, "Hindi ko alam na magiging interesado si Mr. Carter sa ginagawa ko. Masaya ako. Tama, magiging katulong ako ng mga Whitman." "Napakaespesyal ng paraan mo para maghiganti kay Jeremy Whitman," sabi ni Carter, binaba niya ang librong hawak niya bago tumayo. Malamig na tumitig ang kanyang malalalim na itim na mga mata sa makikislap na mga mata ni Madeline. "Ihahatid kita." “...”Si Carter ang nagmungkahi ng ideya na ito at pakiramdam ni Madeline ay mayroong mali. Pero alam niyang hindi niya siya matatanggihan. "Salamat sa pag-aabala ninyo, Mr. Carter."

Huminto si Jeremy sa gitna ng kanyang pagsasalita. Nagtatakang nagtanong si Madeline. "Anong meron sa kanya?" Habang nakatingin sa kaakit-akit na mga mata ni Madeline na puno ng pagtataka, isang maliit na ngiti ang lumitaw sa gwapong mukha ni Jeremy. "Wala lang. Magpatuloy ka na sa ginagawa mo." Hindi siya nagpatuloy at nilampasan si Madeline para umalis. Lumingon si Madeline at tumingin sa walang lamang pintuan. Sa sandaling ito ay wala na ang puso niya. Pakiramdam niya ay nagdurusa siya sa kahit kapag kaharap niya ang lalaking minamahal niya at gusto niyang sandalan, pero hindi niya masabi sa kanya ang tungkol sa kanyang sakit at problema. Pero wala talaga siyang magagawa sa sandaling ito. Naglakad si Madeline sa bag na binigay sa kanya ni Carter. Pagkatapos niya itong buksan, nakita niya na ang laman nito ay mga araw-araw na kakailanganin niya at mga damit. Mukhang simple ang mga damit na para bang matagal na niya itong hinanda para sa kanya. “Carter.”Bumulong si

Hindi alam ni Madeline kung sinasadya ito ng lalaki o hindi. Nakatayo lang siya roon nang hindi kumikilos na para bang isang pader. "Mr. Whitman, umalis ka sa dinadaanan ko." Nagawa na lang ni Madeline na palayasin siya habang hinanda ang kanyang kalooban. Pero hindi umalis si Jeremy. Sa halip ay seryoso siyang nagtanong, "Ms. Quinn, nagkita na ba tayo noon?" Kalmadong umiling si Madeline. "Nakita na kita sa maraming lugar, pero sa tingin ko ay hindi mo pa ko nakita noon, Mr. Whitman." "Talaga?" Parang interesado si Jeremy sa sagot niya. Yumuko siya para tignan ang tahimik na si Madeline. Pagkatapos ay nagpatuloy siya, "Bakit hindi ka tumitingin sa'kin?" "..." Hindi alam ni Madeline kung anong sasabihin. Pagkatapos ng ilang segundo, sabi niya, "Sinabi ko na sa'yo na nasira ang mukha ko. At saka hindi ako nakasuot ng mask ngayon. Nag-aalala ako na baka matakot ka kapag tinaas ko ang mukha ko." "May kilala akong magaling na doktor, kaya kung gusto mo, sa tingin ko matutulunga