บททั้งหมดของ Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: บทที่ 1461 - บทที่ 1470

Hinigpitan niya ang hawak sa mga kubyertos, habang pinipigilan ang kanyang emosyon. Pagkahinga niya ng malalim, sinabi niya, “Pwede ba akong sumama sayo papunta ng Glendale?” Tumingala ang lalake para tignan si Madeline pagkatapos niyang marinig ang sinabi nito. Lakas-loob na tinitigan ni Madeline ang malalim at malamig na mga mata ng lalake. “Nakatira ako sa Glendale. Namimiss ko na ang aking tirahan.” “Gusto mong umuwi ng ganito ang itsura mo?”“Hindi, gusto ko lang pumunta para silipin ang lugar.” Alam ni Madeline ang kasalukuyan niyang kondisyon. Ayaw niyang tumayo sa harapan ni Jeremy habang ganito ang kanyang itsura. Baka hindi nito masamain na nasira ang kanyang mukha. Pero, walang lakas ng loob si Madeline na alamin ang kalalabasan nun. Natatakot siya na baka hindi siya makilala ni Jeremy kapag hinarap niya ito ng ganito ang kanyang itsura. Nung maisip niya ang eksenang yun, pakiramdam niya ay tinusok ng maraming karayom ang kanyang puso. Walang siyang lakas ng

Simple lang ang nakalagay sa sulat at naipaliwanag nito ang dalawang sitwasyon sa kanila. [Patay na si Ryan.[Nasa loob ng urn ang kanyang mga abo.]“Hindi, paano nangyari to? Paano namatay ng ganun na lang si Rye? Paano naging abo ito ni Rye?” Kasing putla ng papel ang mukha ni Mrs. Jones habang puno ng takot ang mga mata nito. “Hindi! Sino ang nagdala nito dito? Bakit niya tayo niloloko ng ganito?” Emosyonal niyang tinanong ang kanilang katulong. Pati ang katulong ay nagulat. ‘Patay na ang Young Master?‘At ang mga abo niya ay nasa loob ng urn?’Kinuha ni Mr. Jones ang sulat at nanigas siya sa kanyang kinatatayuan, wala sa sarili sa sobrang gulat.Ayaw niyang maniwala. Pero, halos matagal na rin nung huli nilang makausap si ryan, kaya kailangan niya tanggapin ang posibilidad na baka patay na si Ryan. Pagkatapos lisanin ni Madeline ang Jones Manor, mag-isa siyang naglakad. Wala siya sa kanyang sarili. Wala siyang ideya kung kelan pa dumilim ang langit at kung kailan

”Jeremy, Jeremy?’ Naguluhan ang babae sa naging reaksyon ni Jeremy. Kahit pati si Jeremy mismo ay hindi maunawaan kung bakit nagawa ng mga mata na yun na mawala siya sa kanyang sarili. Isa pa, ang itsura ng likuran ng babaeng yun ay nagparamdam sa kanya ng matinding sakit sa kanyang puso sa hindi niya malaman na dahilan. Kakaiba ang pangyayaring ito. Pero, wala siyang oras para tignan ang bagay na ito bago siya muling pinilit ng babaeng nasa tabi niya. Palakas ng palakas ang buhos ng ulan. Hinawakan ni Madeline ang payong, at pagkatapos niyang maglakad ng mga ilang sandali, dahan dahan siyang huminto sa paglalakad. Hindi niya alam kung kailan pa dumilim ang langit. Nang malagpasan niya si Jeremy kanina, pakiramdam niya ay dumilim ang kanyang paningin. Nilamon ng matinding sakit ang kanyang puso, pero ngayon, ang sugat sa kanyang mukha ay nagsimulang sumakit. Nilapag ni Madeline ang payong nang sumama ang kanyang pakiramdam. Pero, sa sandaling tinanggal niya ang kanyang ma

Napansin din niya na hindi na siya tinitignan ng lalake ng may pagdududa at tanong. Sa kabilang banda, mukhang naunawaan pa nga nito ang buong sitwasyon ngayon. “Kung ganun ito rin ba ang dahilan kaya si Jeremy lang ang pinuri mo at sakto lang ang sinabi mo kay Eveline nang makita mo sila sa larawan nung nakaraan?” “Oo,” Tugon ni Madeline. Pagkatapos, sinabi niya, “Matalino ka, Mr. Carter. Nakita mo ang lahat ng yun.” Binigyan ng lalake ng isang pekeng ngiti si Madeline ng marinig nito ang sinabi niya. Pagkatapos, tinignan nito si Madeline ng nakangisi. Medyo nakonsensya si Madeline kapag tinitignan niya ito. “Ang numero unong socialite ng Glendale, si Eveline Montgomery, ay sakto lang para sayo. Sa tingin ko ay galit ka talaga kay Jeremy. Kasabay din nito, malamang ay galit ka rin kay Eveline Montgomery na kapareho mo ng pangalan, tama?” “...” Nag-alangan ng dalawang segundo si Madeline. Pagkatapos, nagbigay siya ng sagot na may malalim na kahulugan, “Tama, mas galit ako sa ba

”Binabalaan kita, huwag mong gagalawin ang mahal ko.” “...”Mahal niya?Kailan pa siya naging mahal nito? Alam ni Madeline na ang lalakeng ito ay ginagamit lamang siya para mapalayas ang babaeng ito. Pero, hindi siya binigyan nito na makapagpaliwanag bago nito hinawakan ang kanyang kamay ng biglaan at naglakad paakyat ng hagdan. “Carter! Carter!” Pagalit na sumigaw ang babae sa kanilang likuran, pero walang balak na huminto ng lalake sa paglalakad. Habang paakyat sila ng hagdan, sinubukan tanggalin ni Madeline ang kanyang kamay mula sa pagkakahawak ng lalake sa kanya ng ilang ulit. Pero, lalo lang nitong hinigpitan ang kanyang hawak. "Hindi na niya tayo nakikita, kaya pwede bang bitawan mo na ako, Mr Carter?" Hindi natutuwang pakiusap ni Madeline. Huminto sa paglalakad si Carter at nilingon si Madeline. Nang makita niya ang pagpupumiglas nito at inis sa mga mata ni Madeline, kaagad siyang bumitaw. “Pumasok ka.” Nauna siyang pumasok sa loob ng study room.Sumunod din