Semua Bab Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Bab 1561 - Bab 1570

Agad na lumapit ang nanay ni Ada at sinimulan niyang haluin ang soup. Pagkatapos, ginamit niya ang tinidor upang buksan ang tiyan ng manok. Nagsimulang kumalat ang malakas na amoy ng mani sa hangin. Nakita ng lahat ang mga mani na nakatago sa tiyan ng manok. Noong nakita ito ni Camille, namutla ang kanyang mukha. Umatras siya, diring-diri ar takot na takot siya sa mani. "Eveline, napakasama mo. Sinabi mismo ni Carter sayo na bawal ako sa mani, pero naglagay ka pa rin ng napakaraming mani sa soup. Itinago mo pa ngang maigi ang mga ito. Halatang balak mo akong patayin!" Noong nakita ito ni Carter, naging malamig ang ekspresyon niya. "Napakapabaya mo." Puno ng paninisi at pagkadismaya ang kanyang boses. "Hindi ito kapabayaan, sinadya niya 'to! Malamang masama ang loob niya kay Camille dahil sa sinermonan niya siya noong nakaraan. Napakasama niya!" Hindi pinalampas ng nanay ni Ada ang bawat pagkakataon upang idiin sa kasalanan si Madeline. Masayang-masaya si Ada sa nangyaya

Seryosong tumango si Camille. "Yung totoo, madali lang naman kung gusto nating malaman kung pumunta ba siya sa kusina o hindi. May CCTV sa hallway papunta sa kusina. Kailangan lang nating tingnan ang CCTV footage para malaman natin kung nagpunta ba sa kusina si Ada." "..."Noong sinabi iyon ni Camille, agad na nanigas ang mga mukha ni Ada at ng kanyang ina. Unti-unting namutla ang mga mata nila. Noong napansin ni Camille ang pagbabago sa ekspresyon nila, nagkaroon ng pagkadismaya sa kanyang mga mata. "Ada, hindi ko inakala na magagawa mo ang ganun klaseng bagay." "..." Natataranta na si Ada. Hindi niya alam na may mga surveillance camera sa labas ng kusina, at hindi niya maipaliwanag kung bakit nasa kaserola ang hikaw niya. Sa mga sandaling iyon, wala siyang magagawa kundi aminin ito. "Aunty Cammy, alam kong mali ang ginawa ko!" Noong narinig ng nanay ni Ada ang sinabi niya, agad siyang napalingon. "Nababaliw ka na ba, Ada? Bakit mo inamin yun ng ganun-ganun na lang? Ikaw—"

Nabigla si Cathy. Mabilis na tinaas ni Felipe ang kanyang kamay at tinakpan ang bibig ni Cathy. Ngunit, malamang naapektuhan ng kanyang biglaan at malaking pagkilos ang kanyang sugat. Kumunot ang noo ni Felipe pero ngumiti pa rin siya nang malumanay kay Cathy. "Wag kang matakot. Ako lang to." Sabi niya, medyo mahina ang kanyang tono. Tinulak ni Cathy ang kamay ni Felipe palayo at umatras nang dalawang hakbang. Nang makita ni Felipe kung gaano siya katakot, medyo nadurog ang kanyang puso. Nang maalala niya kung anong itsura niya noong nasa mga bisig niya siya at namamatay nang tumutulo ang dugo mula sa kanyang katawan, hindi niya mapigilang maluha. Nakita ni Cathy ang kalungkutan sa mukha ni Felipe. Nagtataka siya at bahagya niyang naramdaman na para bang hinahawakan nang mahigpit ang kanyang puso. "Bakit ka umiiyak?" Hindi mapigilan ni Cathy na magtanong. Tinikom ni Felipe ang kanyang maninipis na labi at ngumiti. "Masaya ako." Ngumiti siya at tumitig nang malalim

Nang hindi namamalayan, kanina pa naglalakad si Felipe bago siya huminto at tumingala. Nang tumingala siya, napansin niya na lahat ng nasa kanyang harapan ay kulay abo. Hinihiling niya talaga na makabalik siya sa nakaraan, pero huli na ang lahat. Hindi na maibabalik sa dati ang ilang bagay pagkatapos nitong mangyari. Pinikit niya ang kanyang mga mata at napuno ng walang katapusang pagsisisi ang kanyang puso. "Felipe!"Bigla na lang, isang mabangis na boses ang umistorbo sa kanyang isipan. Idinilat ni Felipe ang kanyang mga mata. Lumabas na mayroong ilang taong naghahanap ng gulo. Naalala niya pa noong akala niya ay patay na si Cathy, determinado siyang pumunta sa tamang landas para kay Cathy. Dahil dito, sinukuan niya ang negosyo na kinasangkutan niya noon. Subalit, nagrebelde ang mga tao na dating nasa ilalim niya. Kahit na mahabang panahon na ang nakalipas simula nang nangyari iyon, hindi sila tumigil na habulin siya. Alam niya rin na ang mga taong tinawag niyang mga

Gusto niya sanang maghanap ng dahilan para makaalis, pero nang makababa siya, nakita niya sina Carter at ang kanyang ina na si Camille na nakaupo sa hapag-kainan. Nang makita ni Camille si Madeline na bumaba ng hagdan, kusa niya siyang inimbitahan. "Halika at kumain ka ng agahan kasama namin." Dumagdag si Carter, "Halika rito, mayroon rin akong itatanong sa'yo." Walang nagasa si Madeline kundi maglakad papunta sa hapag at umupo. Kahit na hindi niya alam kung anong nangyayari, malinaw niyang nakikita na nag-iba ang pagtingin sa kanya ni Camille. Habang iniisip ito ni Madeline ay narinig niyang nagsalita si Camille. "Sobra kong nagustuhan ang dinner na niluto mo kahapon. Ako mismo ang nagluto ng agahan ngayon kaya dapat tikman mo to." "..."'Pinagluto niya talaga ako ng agahan?' Sobrang nagulat si Madeline at mas lalo siyang nakasiguro sa tindi ng allergy ni Camille sa mani. "Mag-agahan ka muna. Sasabihin ko to sa'yo pagkatapos." Lumingon si Carter kay Madeline nang ma