Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman의 모든 챕터: 챕터 1701 - 챕터 1710

Hindi magawang kontakin n Madeline si Fabian sa buong oras na yun. Hindi rin niya alam kung saan dinala ni Fabian si Lillian. Kahit na hindi mapalagay sa buong pangyayari, naniniwala pa rin hindi sasaktan ni Fabian si Lillian. “Linnie, alam ko kung saan dinala ni Fabian si Lily.” Pinadala ni Jeremy ang lokasyon ni Lillian sa phone ni Madeline. Nagulat dito si Madeline. “Nilagyan mo ba si Lillian ng isang GPS tracker?” “Ito ay gawa ng mahal nating panganay na lalake,” mukhang natutuwa si Jeremy habang sinasabi niya ito. “Kahit na bata pa si Jack, minsan ay kaya niyang mag-isip ng mas malalim kesa sa atin.” Malakas na sumang-ayon si Madeline sa bagay na ito. May mga ilang pagkakataon na kung saan nagawang sagipin ni Jeremy si Madeline mula sa gulo sa tamang oras salamat sa kanilang anak na si Jack. Pero, nang makita niya ang lokasyon ni Lillian, muli nanamang bumilis ang tibok ng puso ni Madeline. “Bakit nasa ospital si Lillian? Bakit dinala ni Fabian si Lily sa isang ospit

Napalingon sila Madeline at Jeremy sa pinanggalingan ng boses at nakita si Fabian na dahan dahang naglalakad papasok ng opisina. Tinignan niya ang munting dalaga, na nakatayo sa isang gilid, kinukurap ang malinaw at mabilog na mga mata nito sa kanya. Hindi niya mapigilan na bahagyang mapasimangot. “Malinaw naman na merong leukemia si Lily,” sagot ni Fabian ng may kasiguraduhan. “Pinaalalahanan ko na kayo na ihanda ang inyong mga sarili.” “Fabian, paano o naman nalaman na may leukemia ang anak ko? Bakit mo kaagad hinanap ang anak ko pagkatapos mong makababa sa eroplano?” Tanong ni Jeremy, ng may pagdududa. “Hindi ba ako pwedeng bumalik para makita ang dati kong kaibigan ko?” Mukhang pinapalabas ni Fabian na hindi importante ang kanyang sagot. Inasar pa nga niya ang limang taong gulang na Lillian bilang isang dating kaibigan. Nilabanan ni Madeline ang sakit na nararamdaman niya habang nilingon niya si Lillian. Labis ang kanyang pag-aalala simula pa kanina nung napansin niya

‘Dahilan?’Lalong lumala ang pagkalito sa mga mata ni Madeline. “Anong dahilan?” Mukhang nagdalawang-isip pa si Jeremy ng mga ilang segundo, pero bigla siyang umiling ng marahan. “Wala lang ito. Baka masyado ko lang iniisip ang bagay na to. Linnie, pag-usapan na lang muna natin ang magiging gamutan ni Lily.” Kaagad niyangh binago ang paksa ng kanilang usapan, pero nagsisimula na siyang pagdudahan ang biglang pagbabago ni Fabian. Dahil sa lalong nag-aalala si Madeline sa karamdaman ni Lillian, hindi na siya nagtanong pa. Sa mga sumunod na mga araw, sila Madeline at Jeremy ay tumakbo sa ilang mga ospital, at hindi nagtagal ay may nahanap silang lugar para kay Lillian sa isang ospital na kilala at mas bihasa sa paggamot ng leukemia. Hindi kayang nakita ni Madeline ang isang bata na pagdaanan ang ganitong katinding sakit. Inaasahan na niya nung una pa lang na mabilis na gagaling ang bata at makakapagsalita na ito, pero may mas lalala papala dito. Higit pa doon, hindi pa rin

Nang marinig ni Madeline na tinatanong siya ng nars, kaagad siyang bumalik sa katinuan.Naglakad siya papunta sa nars at hinawakan ang kamay nito. Nars, nasaan ang anak ko? Bakit nawawala ang anak ko?” “Nawawala?” Napakurap ang nars sa kalituhan. “Si Lillian ay natutulog sa kasunod na ward. Paano siya mawawala?” “Sa kasunod na ward?” Kaagad itong naunawaan ni Madeline at napansin na hindi pala ito ang ward ni Lillian. Tumakbo siya palabas ng ward at pumasok sa kasunod na ward.Nang makita niya si Lillian na natutulog ng mahimbing sa may kama, huminahon na din ang kumakabog na dibdib ni Madeline. “Linnie.” Pumunta sa likod ni Madeline si Jeremy at inangat ang kanyang kamay para himasin ang buhok nito.Kaagad na lumingon si Madeline paharap kay Jeremy at niyakap ito ng mahigpit. Hindi na niya mapigilan ang luha na naipon sa kanyang mga mata. Niyakap ni Jeremy si Madeline habang naaawa para dito. Pinakalma niya ito, at sinabi, “Palagi akong nasa tabi mo. Umiyak ka lang ha

Sinubukan ni Adam na gumawa ng ingay para matawag ang pansin ni Jeremy habang nasa baba ito. Sinubukan din ni Cathy hampasin ang pinto habang sumisigaw. Pero, mukhang wala nang tunog na nagmula sa nangyayari sa paligid nila pagkalipas ng ilang sandali. Mukhang walang nakakarinig sa kanila. May narinig si Jeremy na ilang tunog, pero hindi niya matukoy kung saan nanggagaling ang mga ito. Alam lang niya ay may taong paulit-ulit na kumakatok. Pakiramdam niya ay parang may mali. Nang paakyat na siya, nakita niya si Carter na nasa itaas ng hagdan. “Hindi mo ba alam na hindi magandang asal ang pumunta ka sa bahay ko sa disoras ng gabi, Mr. Whitman?” Malamig ang ekspresyon ng mukha nin Carter na katulad ng isang bloke ng yelo habang walang emosyon itong bumaba mula sa itaas. “Kaninong pangalan ang tinatawag mo kanina lang? Shirley?” Nang nakita ni Jeremy na nagpapanggap si Carter na nalilito, tinitigan niya ito ng malamig. “Carter, tigilan mo na ang pagpapanggap. Parte ng buong