Semua Bab Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Bab 451 - Bab 460

Hindi siya minahal ni Jeremy. Kahit kaunti. Kapag nabuking siya sa pagpapanggap niya bilang ang batang babae noon, balewala na siya kay Jeremy. Parang di man lang siya kilala nito kahit na may anak silang dalawa. "Mukhang alam mong may mangyayari," Walang pakeng sinabi ni Jeremy. Lumapit ang matangkad na katawan nito sa kanya nang matakot siya sa malakas na aura nito. Inosenteng umiling si Meredith. "Jeremy, di ko alam kung anong sinasabi mo." Pinilit niyang maluha para magmumukha siyang naaagrabyado. "Jeremy, para sa kapakanan ng relasyon natin at para na din kay Jack, pwede mo ba akong ilabas dito? Talagang napagbintangan lang ako-" "Heh." Bago pa matapos si Meredith, naudlot siya ni Jeremy. "Alam mo ba kung bakit buhay ka pa ngayon?" Biglang tanong niya. Nagtatakang tumingin si Meredith sa lalaking lalong nagiging nakakatakot habang tumatagal. "Kasi hinihintay ko pa ang sagot ni Maddie." "..." Nanlaki ang mata ni Meredith sa gulat nang bumilis ang tibok ng puso

Limang taon na ang nakalipas at ito ang unang pagkakataong ang bait pakinggan ng boses ni Jackson nang tawagin siya nitong daddy. Lumapit siya kay Jackson at umupo. Tinignan niya ang maliit na mukha nito nang may lambing. Siguro isa itong psychological effect, pero sa sandaling ito, pakiramdam naging lalong kamukha ng batang ito si Madeline. "Jack," Pinigil niya ang damdamin niya at malumanay na tinawag ang pangalan nito. Tumango si Jackson. "Daddy, kailan ako uuwi? Namimiss ko na si Mommy. Di ang mommy ko pero si Vera." Diniin ni Jackson. Naramdaman ni Jeremy na sumikip ang puso niya. "Jack, si Vera ang mommy mo. Isa lang ang mommy mo. Tandaan mo yan." "Tatandaan ko." Tumango si Jackson. Iwinagayway niya ang gamit na hawak niya. "Tatapusin ko na ang bunny na ito mamaya. Pagkatapos ko, ibibigay ko ito kay Mommy para maprotektahan siya." Sinimulang ipakilala ng bata ang kanyang gadget. Naunawaan na ni Jeremy na isa itong maliit na self-defense device. Nagulat siya na a

"Umalis siya? Saan siya nagpunta? Alam mo ba?" Natatarantang tanong ni Eloise. Nanghula ang receptionist at nagsabing, "Sa tingin ko baka umuwi na siya sa bahay niya sa oras na to." "Bahay…" Binanggit ni Eloise ang salitang iyon habang nakatulala siya. Bahay… Ang Montgomery Manor dapat ang bahay niya. Ngunit, hindi nagtangka sina Eloise at Sean na umasa na gusto niyang bumalik sa kanila. Siguro, hindi niya gugustuhin na gawin iyon. Naalala ni Eloise ang sinabi ni Madeline nang nagpunta siya sa Montgomery Manor para kay Jackson dalawang araw ang nakakaraan. Sinabi niya na ito na raw ang huling araw na pupunta siya roon. Noon, hindi iyon naintindihan ni Eloise, pero ngayon, naiintindihan na niya kung anong ibig niyang sabihin. Nang maisip niya ito ay nagsimulang umiyak si Eloise. Sobra siyang nagsisisi. Hinawakan siya ni Sean. "Ellie, wag kang umiyak. Tiyak makikita natin ulit si Eveline." "Hindi niya tayo gustong makita. Malamang ayaw niya sa'tin…" Namula ang mga m

Nakatayo si Jeremy sa gitna ng malamig na hangin habang nangungulilang nakatingin sa likod ni Madeline. Ang kanyang matangkad na katawan ay gumawa ng isang malungkot na anino sa ilalim ng poste ng ilaw. Ngumiti siya habang isang bahid ng pait ang nagsimulang kumalat sa kanyang puso. Nagsimulang maluha ang kanyang mga mata at lumabo ang magandang anyo sa kanyang harapan. Paano niya siya masisisi sa pagiging malamig at walang puso ngayon? Tanging sarili niya lang ang masisisi niya. … Pagkatapos kumain kasama ni Ava at Daniel, bumalik si Madeline sa kanyang dating apartment nang mag-isa. Umupo siya sa tapat ng bintana habang kusang umalingawngaw sa kanyang tainga ang mga salita ni Jeremy. 'Ikaw ang taong mahal ko.' "Heh." Malamig na tumawa si Madeline. 'Walang mananakit sa taong mahal nila nang ganito. 'Jeremy, wag mong sabihin sa'kin na mahal mo ako. Wag mong sabihin sa'kin na hindi mo sinasadya ang mga masasamang salita na sinabi mo sa'kin pagkatapos mamatay ng pus

Nakita nina Eloise at Sean ang eksenang ito habang nasa labas sila ng kwarto at sumakit nang matindi ang kanilang mga puso. Hindi sila nagtangkang guluhin sila. Kasabay nito, hindi rin sila nagtangkang sabihin kay Madeline na si Jackson ang kanyang tunay na anak nang padalos-dalos. Tinakpan ni Eloise ang kanyang bibig nang makita niya ito. Nilunok niya ang kanyang mga hikbi at mabilis na tumakbo papalayo. "Ellie!" Tinawag ni Sean si Eloise nang may mababang boses. Pagkatapos, nangungulila niyang tinignan si Madeline bago hinabol ang kanyang asawa. Bumalik si Eloise sa kanyang kwarto at tumumba sa kanyang kama. Tinakpan niya ang kanyang mukha at nagsimulang umiyak. Kahit na matindi rin ang kalungkutan na nararamdaman ni Sean, bilang isang asawa at isang lalaki, kailangan niyang maging mas malakas at mas kalmado kaysa kay Eloise sa sandaling ito. "Ellie, wag ka nang umiyak. Wag kang ganito." Tinapik ni Sean ang balikat ni Eloise at pinatahan siya. "Kahit na anong mangyari,