All Chapters of Sir Ares, Goodnight!: Chapter 431 - Chapter 440

Niyakap ni Jay si Rose pagkatapos nilang makalabas, at ang lahat ng mga babae ay tinuon ang kanilang pansin kay Jay sa daan. Ang mukha ni Jay ay mukhang maputla, ngunit si Rose ay patagong natatawa.“‘Wag ka ngang tumawa.” Tumingin sa kaniya nang masama si Jay.Tumingin si Rose sa babae na nakaupo sa kabilang upuan na naglalaway habang nakangiti at nakatitig kay Jay na parang isang hangal.Inasar siya ni Rose, sinasabi, “Mukhang gusto ka niya, Ginoong Ares.”Sumagot nang malamig si Jay, “Sigurado ka ba na hindi ‘yan isang pasyente na may dementia?”Napatawa nang malakas si Rose. Ang makamandag na dila ng lalaking ‘to ay mukhang hindi dapat himukin.Sa harap ng ospital.Isang grupo ng mga tao ang nakapaligid sa Rolls-Royce ni Jay. Ang traffic officer ay nababalisang sumigaw, “Ano naman kung mayaman ka? Ibig sabihin ba no’n ay hindi mo na kailangang sundin ang mga patakaran sa trapiko? Pwede mo nang harangan ang buong daan dahil lang mayroon kang pera?”Noong lumapit si Jay, ang traffic

“Sa tingin ko ay hindi ako gusto ng mga kagamitan mo sa kusina, Ginoong Ares. Mukhang hindi dapat ako mapadalas dito sa susunod!” Pagkatapos ng ilang sandali, sa wakas ay inangat na ni Rose ang maliit niyang ulo.Si Jay ay natawa. Si Rose ay mayroong ekspresyon na ‘Hinding-hindi na ako magluluto ulit’ na bakas sa kaniyang mukha.“Ako na.” Lumapit si Jay at kinuha ang harina sa kamay ni Rose. Pagkatapos no’n, nagsimula siyang maging abala.Si Rose, na walang magawa, ay nagsimulang makipagdaldalan. “Kaya mong magluto, Ginoong Ares?“Hindi makabuluhan. Sinasabi sa ‘kin ng mga kaibigan ko na ang isang lalaki na kayang magluto ay isang lalaki na hindi kayang gumawa ng pera. “Pero mukhang kaya mo lang magluto ng basic European cuisine. Sa totoo lang, ang European cuisine ay hindi naman angkop sa panlasa ng lahat. At saka, ang paulit-ulit na pagkain ng mga ‘yon ay magsasahi sa ‘yo na lumobo…”Iyon ay dahil ayaw ni Rose sa European cuisine!Si Jay ay mabilis na nagpiprito ng bacon at itlog ha

Noong magbihis si Rose at lumabas, nakalabas na ang kotse ni Jay.“Pupunta ako sa kumpanya, kaya isasabay na kita.”Si Jay ay abala sa pagbubukas ng makina habang nagsasalita, kaya malamang ay hindi niya napansin ang nagtatakang itsura sa mukha ni Rose.Noong buksan ni Rose ang pinto sa likod, narinig niyang bumulong si Jay, “Umupo ka sa harap at kausapin mo ako.”Hindi mapigilan ni Rose ang kaniyang sarili na magtaka. Ang isang tao na bihira lamang magsalita at kusang naghanap ng taong kakausapin siya. Marahil ay may mali sa utak niya ngayon.Gayunpaman, sinunod pa rin niya si Jay at umupo sa harap.“Kaya mo ba magmaneho?” Inangat ni Jay ang kaniyang mga mata at tumingin kay Rose.Nag-alinlangan si Rose nang sandali bago umiling. “Hindi.”Kayang magmaneho ni Angeline, pero hindi kaya ni Rose!“Tuturuan kita,” sabi ni Jay.Napatingin si Rose sa susi ng kotse ni Jay, at napagtanto niya na ito ay isang bagong kotse. Kahit na ang katawan ng Maserati ay bahagyang mas maliit, ang loob nito

Hindi nagsalita nang matagal si Rose...Nagsisimula sa karanasan niya sa buhay, ang misteryosong aksidente sa kotse, ang mga sikreto sa attic… Wala siyang ideya kung saan magsisimula...“Josephine, hindi ako si Rose Loyle!” Kasunod nito, nahirapan siyang ibahagi ang mga sikretong tinatago niya sa loob ng napakaraming taon.Nagulat na tumingin sa kaniya si Josephine. “Ano’ng ibig mong sabihin?“Hindi ka si Rose Loyle? Kung gayon, sino ka?”Nag-alinlangan nang sandali si Rose. Pagkatapos no’n, pinilit niyang magpatuloy, “Ako si Angeline Severe.”Nanlaki ang mga mata ni Josephine sa gulat. “Ano’ng sinabi mo?” Siya ay hindi makapaniwala.Sinuri niya si Rose mula ulo hanggang paa nang ilang beses bago magtanong, “Pero halata namang ikaw si Rose Loyle?”Umiling si Rose. “Nasa katawan ako ni Rose, pero kaluluwa ni Angeline ang narito.”“Huh?” Napasigaw nang malakas si Josephine.“Nagpa-plastic surgery ka ba?” Wala nang ibang maisip si Josephine maliban sa dahilan na ‘to.Umiling muli si Rose

Ang pagtatalo ay biglang natigil!Napahiga na lamang si Josephine.Tanging walang hanggang awa lamang ang mayroon siya para kay Rose.“Kung talaga ngang ganoon ang trato sa ‘yo ng kuya ko, hinding-hindi ko siya mapapatawad.” Ang pagnanais ng hustisya ni Josephine ay nagwawala sa kaniyang mga buto.“Rose, mahirap siguro para sa ‘yo na mahalin siya sa loob ng dalawang buhay, ‘no?” Naintindihan ni Josephine ang lungkot ni Rose.Sa magandang mga mata ni Rose, na dating puno ng sigla, ngayon ay wala na itong laman kung ‘di isang tahimik na tubig.“Ang pagmamahal sa kaniya ay tunay na pinakamasayang bagay na ginawa ko. Sadyang ang pagmamahal sa isang tao ay nangangailangan ng sapat na lakas, at ang lakas ko ay nababawasan bawat araw na parang isang hourglass.“Hindi ko na siya kayang mahalin, Josie. Masyadong mahirap, at ang presyo na kailangan kong pagbayaran ay masyadong mabigat para sa ‘kin…” Ang mukha ni Rose ay mukhang blangko at naliligaw.Tumingin si Josephine kay Rose na nasasaktan a