PINAGMAMASDAN ko ang malawak na karagatan dito sa barkong aming sinasakyan, malakas ang hampas ng hangin sa akin kaya naman nililipad ang buhok ko maski ang suot kong paldang uniporme habang sa pangtaas naman ay pinatungan ko rin ng itim na jacket upang maibsan ang lamig. Nang biglang may kamay ang lumapat sa balikat ko. “The information you gave me, was it true?” mababa ang tono ng boses nito kumpara sa sigla niya tuwing kausap ako. Tumango lang ako sa kaniya nang ‘di inaalis ang paningin sa magandang tanawin dito sa barko kung saan papuntang Cebu. Narinig ko ang malalim nitong hininga at tinanggal ang kamay sa balikat ko saka sinandal din nito ang mga siko sa rehas ng barko na nagsisilbing panangga upang hindi kami mahulog. “You really are something, Anna. From the day you save me on that night and up to now, for knowing my real father. It never came across my mind that I would know my father someday since my mom told me that I never had a father. The only thing she told me is th

MABIBIGAT ANG TALUKAP NG MATA KO, subalit nagawa ko pa ring magising sa kabila ng tama ng bala sa aking tiyan. Ramdam ko ang bilis ng patakbo ng ambulansyang sinasakyan namin. “Stay with us, Anna,” I heard Lazaro calmed me while holding where I got shot. Nanghihina na ang pandinig ko, maski buong sistema ko ay malapit nang sumuko na kapag bumigay ako ay baka hindi na ako magising pa. Halos wala na akong maintindihan sa nangyayari pero rinig ko pa rin ang mga kapulisan, marahil pinalilibutan ang buong Cebu ng mga pulis para lang mahuli kami. Akala ko no'ng tumigil ang sasakyan ay nakarating na kami sa destinasyon namin ngunit mali ako dahil pinara kami para sa inspeksyon at maski ambulansya ay ‘di nila pinalampas. “Anong mero'n, boss? May malubha kaming pasyente na kailangan ng agarang operasyon,” paliwanag ng drayber ng ambulansya. “Inspeksyon lang sir, pakibuksan lang ang pinto sa likod. Makipag-cooperate muna tayo, sir,” tugon ng pulis. Marahan akong tinapik ni Lazaro kaya tin

VACATION. Naalingpungatan ako ng gising at marahan kong binuksan ang aking mga mata at bumungad sa akin ang puting kesame. Napahawak ako sa aking ulo ng maramdam kong kumirot ito pero sumalubong ang aking kilay nang may makitang dextrose na nakakabit sa likod ng aking kanang palad. “You’re awake now?” malamig ang boses nito habang nakadekwatrong nakaupo sa may biranda na humihigop ng kape. Nakasuot pa rin ito ng kanyang karaniwang sinusuot sa trabaho ang tinanggal niya lang ay ang blazer at kurbata. Seryoso ang mukha niyang humihigop ng kape na nakatingin sa akin samantala ako ay tinitigan ko lamang siya babalik. Iniisip kung paano ko nga ba ipapaliwanag sa kanya ang lahat? At kung paano ako makakatakas sa kanya? "Did you plan to shoot yourself just for the sake of the deal?" "Yes," I answered directly. There’s no use lying to him. In the end, the truth will reveal itself, and knowing him, he has many ways to find the truth, whether I’m telling the truth or not. I know I have a lo

P R E S E N T T I M E. "That’s how my life became. It’s because of me. That’s why I don’t blame Dad and Davina for leaving me behind. And I won’t blame you either if you use me against them." I spoke with warmth when I recalled the past while staring at the blue ocean. The place is already quiet since our yacht is turned off, the waves have calmed, and the air is so refreshing. I could stay here all day admiring the scenery. "How did you overcome all that kind of suffering? It must be hard for you to endure all of that. I don't understand why the child always pays for the parent's wrongdoings. I thought I was the only one who was having a hard time growing up, but no. It was actually okay since I'm a man, but you... do you want to live with me instead?" Mabilis akong napatingin sa kanya ng biglang niyang itanong yun sa akin. Ito lang napakahabang sinabi at sa tuwing magsasalita ito ay lagi akong iniiwanan ng surpresa sa mga binibitawan niyang mga salita. "Hindi ba nakatira na ako