"Sumunod kayo,” paanyaya niya at saka siya sinundan nang magsimula siyang maglakad. We walked on aisle of beds na may nakahiga na parehong buhay, nag-aagaw-buhay, at walang-buhay na mga sundalo. Watching them up close was too unsettling. Kung hindi ako sanay sa mga ganito, matagal na siguro akong nasuka."Strange," puna ni Trisha habang kunot-noong nakatingin sa mga sundalo. "They're all in pain but their aura showed strength. As if they're trying to live despite of their conditions,” paliwanag niya."The country needs them," tugon ni Maica. "That's why they must live,” dugtong niya na sinang-ayunan namin ni Trisha.After walking through the series of beds of agony and sufferings, narating namin ang isang maliit na kwarto. Shelves were installed in every corner of the

"I'm sorry,” paumanhin ko at saka lumapit sa kanya. Gulat siya nang yakapin ko siya.First time ko kasi na ako ‘yong unang yumakap. Siya kasi palagi ang nag-cucuddle sa amin. Siya palagi ‘yong nagko-comfort sa akin whenever I'm down. Hindi nagtagal ay niyakap na din niya ako pabalik. We held each other na tila katapusan na ng mundo.Isang tunog ng kampana ang bumulabog sa buong kampo. It's not a sound of distress but something way better — dinner was served."Pagkain!" Justin exclaimed nang makalabas siya sa pinto. Agad kaming naghiwalay ni Sky bago pa man kami tuksuhin ng mga kasama namin."Excuse me," tawag sa amin ng isang sundalo na kakarating lang. "Handa na po ang pagkain. Proceed na lang po kayo sa cafet

Malamig ang hangin at medyo madilim din dahil sa kapal ng mga puno. Aside from that, nakakapraning din ang katahimikan dito. Kung hindi dahil sa mga yabag namin na nagbibigay ng kunting ingay, ay matagal na siguro akong nabaliw.Napahinto kaming lahat nang marinig namin ang isang kaluskos. Isang ingay na hindi namin aakalain na maririnig namin. Knowing that this forest was deserted, the only thing that could make that noise was something unworldly. Napaluhod ako at saka ginamit ang endar ko.Endar or energy detecting and ranging, is like a radar. Pero imbis na radio waves, energy signature ang nilalabas ko para ma-locate ang isang bagay o tao. Everything had their own potential energy kaya nai-intercept at nade-detect iyon ng endar ko.As my energy spread throughout the vast majority o

"No," tugon ko habang napapailing ang ulo. "Their eyes were glowing red. At hindi naman nagliliwanag ng pula ang mga mata ng mga ordinaryong lobo," katwiran ko."They were controlled," Sky interfered na siyang kumuha sa atensiyon namin. "Every time the mother wolf's eyes glowed, umaatake ang mga maliliit.""Mother?" Dao questioned then Sky answered with a nod. "Fenrir,” bulalas niya."Fenrir? You mean the Mother of the Wolves?" General asked na inakala kong makikinig lang sa usapan namin. Dao nodded. "I thought she's just a myth?""I already told you, General. These monsters are mythical creatures — those who existed only in fiction stories and myths,” paalala ko sa kanya.

***AlexNasa cafeteria kami, nagme-meryenda. The confrontation with General earlier made me hungry. It was productive — I'm glad —, and Trisha said that he's telling the truth kaya nakakahinga na ako nang maluwag. Hindi katulad kagabi na halos hindi ako makatulog kakaisip sa pagkakakilanlan ng nasa kabilang linya na kausap ng General. Oras na siguro para matutunan ko ang advance clairaudience — hearing phone calls."Alex!" tawag sa akin ng isang pamilyar na boses. Nilibot ko ang tingin ko hanggang sa makuha ng dalawang mata ko ang lalaking kakapasok lang sa cafeteria. Nakangiti siya at bakas sa mukha niya ang sobrang saya. How can he smile in times like this?"Who's that?" takang ta