Madilim ang paligid. Wala akong makita. Patay na ba ako? Pero pakiramdam ko ay napakakirot ng katawan ko. Hindi dapat kung patay na ay wala ng nararamdamang sakit? Isa pa ay bakit madilim? Hindi ba ako sa langit napunta? Siguro ay masyado ng mabigat ang mga kasalanan ko kaya ganoon.    Nakakarinig din ako ng mga ingay na hindi ko alam kung saan nanggagaling. Noong una ay mahina lamang iyon hanggang sa palakas ng palakas. Talaga bang maingay ang paligid pag namatay na? Kung hindi ako nagkakamali ay mga boses ng lalaki ang naririnig ko. Pero hindi ko maintindihan kung ano ang pinag-uusapan nila.    Sinubukan kong igalaw ang katawan ko para lang mapadaing sa tindi ng sakit na gumapang sa kabuuan ko. Pakiramdam ko ay para akong na-hazing. Kahit saang parte ay kumikirot. Pigil-pigil ko rin ang hininga matiis lamang ang sakit.    Lalon

*Kieran*   Abot-abot ang pagpipigil ko sa sarili huwag lamang daluhugin si Elyxald sa ginagawa nitong pagpapahirap kay Yueno. Kung kanina ay nagawa ko pang magtimpi kay Lenora, ngayon ay parang hindi ko na kakayanin. Hindi maatim ng kalooban ko ang nakikita ko ngayong sitwasyon ng babaeng pinakamamahal ko. Nahihirapan man ako ay kailangan ko iyong tanggapin dahil ako ang nagdala sa kanya sa sitwasyong ito.     Nang marinig ko itong sumisigaw kanina ay para na akong dinudurog. Kitang-kita ko ang sakit na nakabalatay sa mga mukha niya habang si Elyxald naman ay parang demonyong tuwang-tuwa sa nakikita. Parang gusto ko tuloy palipitin ang leeg nito at iparanas dito ang kaparehas na sakit na pinagdadaanan ni Yue. Pagkatapos nito ay malamang sa hindi na niya ako mapatawad. Kung sakaling magkagayunman ay tatanggapin ko. Mailigtas ko lamang siya.   

*Yueno  Malamig na bagay na panaka-nakang dumadampi sa pisngi ko ang siyang nagpagising sa akin. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata saka inilingap iyon para hanapin ang kung ano mang bagay na gumising sa akin. Namulatan ko sa aking harapan ang isang bulto ng lalaki. Hindi ko pa maaninaw kung sino ito noong una dahil sa nanlalabong paningin ngunit unti-unti ko rin iyong nakilala.    Animo kidlat sa bilis akong napabangon ng makitang kong si Alaric iyon na nakaupo sa mismong harapan ko. Agad na kumalat ang takot sa dibdib ko para dito nang maalala ko ang ginawa ni Lenora at mas lalo na si Cassius. Dali-dali akong napaatras ng tangkain muli nito ang pag-abot sa pisngi ko. Ni sa hinagap ay hindi ko na gugustuhin pang muli ang mahawakan ng mga Cayman. Gusto ko mang paniwalaan na hindi kasama sa lahat ng kabalbalang ginawa ng pamilya nito si Alaric ay alam kong malabo iyong mangyari. Ngunit magkagayo

Ilang ulit na akong paikot-ikot dito sa loob ng kulungan. Hindi ko na rin malaman kung ano ang gagawin ko. Pakiramdam ko ay napakatagal ko ng nakakulong dito. Hindi ko na nga malaman kung kailan nga ba iyong huling pagkakataon na nagpunta rito sila Kieran at Alaric. Kung kahapon ba iyon o noong isang araw. Hindi ko na rin alam kung kailan ako unang nakarating dito. I already lost count of the date. Sa tuwing tatanungin ko naman ang mga bantay ay hindi naman sila nagsisisagot.   At magpahanggang sa ngayon ay hindi pa rin ako nakakabuo ng plano kung paano tatakas dito. Paano ay pulos si Kieran ang naiisip ko. Malapit ko na ngang iuntog ang ulo ko sa pader. Sa tuwing pag-iisipan ko kasi kung paano aalis dito ay laging sumasagi sa isip ko ang tungkol sa lalaking iyon.    Nabaling ang tingin ko sa pader kung saan nakabakas pa rin ang hulma ng katawan ni Alaric na isinadlak ni Kieran. Hangga

  Nakatulala lamang ako sa kawalan habang hinihintay ang pagdating ni Mathilde. Kanina pa ako nakahiga at nagpapanggap na tulog upang hindi maghinala ang mga bantay sa binabalak naming mangyari.    Mula pa rin kanina ng umalis sila Elyxald ay hindi na ako mapakali. Hindi ko alam kung ma-e-excite ba ako o matatakot sa paglipas ng oras. Habang iniisip ko kung ano ang maaaring mangyari mamaya ay lalong hindi ako mapalagay.    Ilang sandali pa ang lumipas nang makarinig ako ng mahihinang kaluskos. Agad akong nagbangon at napalingon sa bukana at nakita doon ang pigura ni Mathilde. Tulad ng nakagawian ay hindi pa rin makikitaan ng kahit anong ekspresyon ang mukha nito. Diretcho lamang itong nakatingin habang naglalakad papalapit sa kulungan.     Una itong huminto sa mga bantay at kinausap ang mga