กู้หยุนหลานที่นั่งข้าง ๆ รู้สึกอึดอัด เธอเหลือบมองหลี่โม่ที่หยิบไม้ถูพื้นไปถูพื้นต่อ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังเขาไม่พูดอะไรเลยในตอนที่แม่สั่งสอนเขาแบบนี้ ฉวีเทียนไห่มาที่บ้านแล้ว และเขายังมีอารมณ์มาถูพื้นอยู่อีกนี่มันไม่สำคัญสำหรับเขาเลยใช่ไหม?ในเวลานี้ ฉวีเทียนไห่ดูใจกว้าง และใจดี เขาจิบชาแล้วพูดว่า “คุณน้าครับ ผมคิดว่าหลี่โม่คงจะทำเงินได้ไม่มากในสถานที่ร้านนวด เอาแบบนี้ไหมครับ? บริษัทของพ่อผมต้องการคนงานอยู่พอดีเลย ให้หลี่โม่ไปทำงานที่นั่นดีไหมครับ ให้เขาไปดูแลโกดัง ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยเขาก็น่าจะหาเงินได้สักหกเจ็ดหมื่น ดีกว่างานของเขาในร้านนวดมากเลยนะครับ"“โอ้ จริงเหรอ เยี่ยมมากเลย”ใบหน้าของหวังฟางเต็มไปด้วยความปีติยินดี และเธอก็เรียกหลี่โม่อย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า "รีบขอบคุณเทียนไห่เร็วเข้าสิ!"ไอ้ขยะนี่ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลยแต่ว่าหลี่โม่หันกลับมา และพูดอย่างแผ่วเบา "ไม่เป็นไร ฉันมีงานที่ดีอยู่แล้ว"งาน?ฮ่าฮ่า‘ถ้าผมบอกว่า ผมซื้อร้านสปาติงเหม่ยไปแล้ว พวกคุณคงจะคุกเข่าลงทันที’!แต่ในสายตาของเขา เงินเป็นเพียงแค่ตัวเลขเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่โม่ หวังฟ

สิ่งนี้ทำให้กู้หยุนหลานผิดหวังมากกู้เจี้ยนหมินเป็นคนกลาง เพราะสถานะของเขาในบ้านก็สูงกว่าหลี่โม่ไม่มาก เขาจึงพูดขัดจังหวะไม่ได้ และทำได้เพียงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้หลี่โม่ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าเขาจะเป็นลูกเขยแบบไหน แต่ต่อหน้าเขาเธอจะผลักไสลูกสาวของเธอไปหาคนอื่นได้อย่างไร?กู้เจี้ยนหมินรู้สึกผิด เขาทำได้เพียงกระแอมไอเบา ๆ สองสามครั้งแม้ว่าในใจของหลี่โม่จะไม่มีความสุข แต่สีหน้าของเขาดูเฉยเมยมากแม่ยายมุ่งมั่นที่จะแยกเขากับหยุนหลานออก“คุณน้าครับ คุณน้าทานเถอะครับ ผมทานไม่เยอะ”ฉวีเทียนไห่ยิ้มอย่างสุภาพ สายตาของเขามองไปที่หลี่โม่อย่างร้ายกาจ แสดงออกถึงชัยชนะดูสิ ในครอบครัวนี้เขาเป็นแค่คนนอก แต่กลับมีสถานะสูงกว่าลูกเขยของครอบครัวนี้อีกหลี่โม่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาทำได้แค่นั่งกินข้าวอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ เพราะถ้าหากหลี่โม่เอ่ยปากพูดเมื่อไหร่ เขาจะต้องถูกแม่ยายวิจารณ์ตำหนิ และดุด่าอย่างไม่ต้องสงสัยหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เทียนไห่ก็ไม่ได้รีบกลับ เขายังอยู่ต่อกับกู้หยุนหลาน และหวังฟางหวังฟางมีความสุขมาก หนุ่มคนนี้ควรได้พบปะกับลูกสาวของเธอมากกว่าน

หลี่โม่ตกตะลึง เขาพบว่ากู้หยุนหลานกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา เธอทำหน้าแก้มป่อง และทำหน้าตาเหมือนว่าต้องการจะจับผิดเขาเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเปิดบันทึกข้อความ หลี่โม่ก็รีบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์คืนมา และพูดว่า "ไม่มีอะไรหรอก แค่เรื่องในร้าน""ไม่มีอะไรเหรอ?"กู้หยุนหลานยกมือขึ้น จ้องไปที่หลี่โม่ และถามว่า "ถ้าไม่มีอะไร แล้วทำไมคุณดูกังวลนักล่ะ?"หลี่โม่จะไม่กังวลได้อย่างไร ถ้ากู้หยุนหลานเห็นข้อความระหว่างเขากับหรงปินและเหล่าเฉียน มันก็จะชัดเจนทุกอย่างแล้ว"ไม่มีอะไรจริง ๆ มันเป็นเรื่องในร้าน ที่ร้านกำลังจะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำ และพวกเขาแค่ถามผมว่าจะไปไหม"หลี่โม่อธิบายสั้น ๆ เขาแค่ต้องการโทรศัพท์คืนจากกู้หยุนหลานหน้าอกที่แข็งแรงของเขาอยู่ตรงหน้ากู้หยุนหลาน ทำให้คนข้างหลังหน้าแดงก่ำ“อย่าขยับ!”กู้หยุนหลานถอยหลังไปสองก้าว และทำท่าทางเย็นชาหลี่โม่กลัวมาก เขายืนอยู่กับที่ไม่ขยับ และจ้องมองที่โทรศัพท์ในมือของกู้หยุนหลานอย่างวิตกกังวล“งานเลี้ยงเหรอ? งั้นฉันขอดูหน่อยว่า คุณแบ่งกันจ่ายคนละเท่าไหร่”กู้หยุนหลานพูดพลางทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เธอกำลังจะเปิดบันทึกข้อความของ

ทุกวันนี้ ะุรกิจต่าง ๆ ต่างก็มีกลยุทธ์แยบยล อย่างเช่น การใช้ประโยชน์จากความนิยมของผู้อื่นเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง ใช่ไหมล่ะ?เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง หลี่โม่ก็เธอว่า “เราควรเปลี่ยนที่ไหม?”กู้หยุนหลานขมวดคิ้ว แต่ก่อนที่เธอจะทันได้คิด ฉวีเทียนไห่และหวังฟางก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับกู้เจี้ยนหมินแล้ว“หยุนหลาน เราเข้าไปกันเถอะ ผู้จัดการที่นี่ผมรู้จัก เดี๋ยวผมจะขอให้เขาจัดห้องไว้ให้เราล่วงหน้า”สีหน้าของฉวีเทียนไห่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้คิดเลยว่า กู้หยุนหลานจะใจดีกับเขามากจนขนาดเชิญเขามาทานอาหารที่นี่ ช่างคุ้มค่ากับการเดินทางจริง ๆแม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยคนโตของตระกูลฉวี แต่เขาก็ได้มาทานอาหารที่ภัตตาคารอาหารหรูแห่งนี้เพียงปีละสองสามครั้งเท่านั้นเพราะค่าใช้จ่ายของที่นี่สูงเกินไปจริง ๆกินไปหลายแสน ก็ได้นั่งแค่ข้างล่างเท่านั้นนี่ยังคงเป็นแค่ห้องโถงหลัก ถ้าอยากได้ห้องส่วนตัว จะต้องบวกค่าธรรมเนียมห้องอาหารเพิ่มอีกกู้หยุนหลานก็รีบตอบอย่างลนลาน แต่ในหัวของเธอมีแต่ความงุนงง และเธอก็เห็นด้วย "โอ้ โอเค"ตอนนี้เธอเหมือนกำลังจะตาย แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะเธอเข้าม

เมื่อหลาย ๆ คนเดินเข้าไปในห้องอาหาร หวังฟางเหลือบมอง และตะโกนอย่างออกมาอย่างไม่พอใจ “โอ้โห ทำไมห้องนี้เล็กจัง แล้วเราจะนั่งในห้องนี้กันยังไงล่ะ?”หวังฟางเป็นคนแบบนี้ เธอทนกับความคับข้องใจไม่ได้ เธอจ้องไปที่หลี่โม่ และตะโกนว่า "ถ้ารู้แบบนี้ฉันคงจะไม่พามันมาที่นี่ ดูสิ มากันห้าคนนั่งจะนั่งยังไง?"หลี่โม่ไม่ได้พูดอะไร เขาเคยชินกับการแม่ยายต่อว่าเขาแล้วฉวีเทียนไห่ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน เขาเหลือบดูในห้องอาหาร มันเล็กมาก ถ้านั่งกันห้าคนดูมันคงจะแออัดมาก ดังนั้นเขาจึงพูดกับพนักงานเสิร์ฟว่า “พาเราไปห้องที่ใหญ่กว่านี้ เราอยากนั่งกินแบบสบาย ๆ นี่มันดูแออัดเกินไป"เมื่อได้ยินแบบนี้ กู้หยุนหลานก็โซเซเล็กน้อย“หยุนหลานเป็นอะไรไป?” หวังฟางถาม“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ” กู้หยุนหลานรีบยิ้มและพูดพนักงานเสิร์ฟกล่าวขอโทษ “ขอโทษด้วยค่ะ แต่ห้องอาหารของเราที่นี่ทั้งหมดจะเป็นไปตามมาตรฐานของค่าใช้จ่าย ห้องอาหารที่อยู่ด้านล่างนี้มีมาตรฐานของค่าใช้จ่ายที่ห้าแสนบาท หากคุณลูกค้าต้องการเปลี่ยนเป็นห้องอาหารที่ใหญ่กว่านี้ คุณลูกค้าจะต้องขึ้นไปชั้นสอง ข้างบนจะมีมาตรฐานของค่าใช้จ่ายหนึ่งล้านบาทค่ะ”หลังจากพูดจบ พนักงานเส