Morriban Point of View   Agad akong napatayo sa aking kinahihigaan nang mapagtanto ko kung nasaan akong lugar. Kaya pala masarap sa aking pakiramdam ang pagkakahiga ko sa kama, kaya pala pamilyar ang amoy at paligid ko, dahil narito ako ngayon sa mansyong kinakulungan o sa loob ng labing-piting taon ng buhay ko.   I was expecting that anyone could be around me when I woke up. But there is none. Bagay na nakabubuti naman dahil wala muna akong gustong makita sa kanila ni isa sa ngayon.   Because of shock, I almost forgot what happened earlier. Kaya naman nang maalala ko ang lahat ay nanghihina na lamang akong napaupo sa aking kama.   Maluha-luha kong pinagmasdan ang buo kong kwarto. Ang pintuan, ang bookshelves na umiikot, ang dalawang bintanang nakatanaw sa mundo ng tao ang isa at ang isa naman ay nakatanaw sa Gaia. Ngunit hindi ang pagkamiss sa lugar na ito ang dahilan kung bakit sumisikip ang dibdib

Sa Gitna ng kanilang paguusap ay hindi ko na natiis pa na itikom ang aking bibig. "Si Morriban." Putol ko sa kanilang paguusap na agad nilang ikinahawi ng tingin sa akin. Lalong-lalo na ang katabi ko nang si Artimus dahil sa umalis na sa kinauupuan niya si Quillon kanina. "Anong nangyari kay Morriban?" Seryoso at buong alala kong tanong sa bagay na kating-kati ko nang itanong sa kanila. Dahil alam ko. Alam kong may mali kay Morriban.  Pero imbis na sagutin agad ay nanatili silang lahat ng tikom. Alam kong wala silang balak magsalita. Bagay na ikinayupos ng galit sa akin. "Bakit hindi niyo kayang sabihin sa akin? Hindi ba't kailangan kong malaman ang nangyayari sa kanya? Alam kong may mali kay Morriban. Gusto kong maintindihan ang lahat." kumbinsi ko pa sa mga ito sa impit na tono dahil sa galit na pinipigilan ko.   Hindi

Morriban Point of ViewIsang katok sa pintuan ng aking silid ang mabilis kong ikinapunas sa mga luhang umagos sa aking pisngi. They must not see me like this. Or else they are going to treat me like a child again. Laking kagaanan naman ng loob ang naidulot ng pagkakakilanlan ng pumasok sa aking kwarto. At ito ay si Quillon. Ngiti itong sumilip sa pinto at tipid na ngiti akong tinunggahayan, pagsasabi nito na gusto nitong magpaalam sa akin sa gusto niyang gawin. Wala naman akong ibang nagawa kung hindi ang tanguan ito kahit na may kaunting kirot sa aking didbid dahil alam kong may bahid ng pagaalala ang ngiting iyon ni Quillon. Nahuli akong tumango rito na tuluyan rin naman nitong ikinalapit sa akin at umupo sa kama ko malapit sa akin. “How was your feeling?” buong pagalala nitong tanong sa akin sa mahinang boses.“I’m fine.” Sagot ko rin naman dito. At hindi ko na kailangang it

Morriban’s Point of ViewHindi ako makapagsalita hanggang ngayon na ginagamot ng isang simpleng katiwala ng mansyon ang aking mga sugat, habang pinapakain ako nito nang kung anong halaman upang mabalik ang lakas na nawala sa akin. Hindi ako makapagsalita at natutulala lang sa ginagawa sa akin kahit na alam ko sa loob ko na ang tipikal kong reaksyon sa ganitong sistema ay pagkairita. Ayaw na ayaw ko na iba ang humahawak sa akin bukod kay Ate Gertrude. Ayokong mga hamak na mabababang nilalang lamang ang magpagaling sa sa akin at natural ko iyong paguugali simula ako ay magka-isip. Pero ngayon ay wala akong magawa kung hindi matulala o miski ang makagalaw ay hindi ko magawa. What just happened earlier? How could he even do that in the middle of Quillon’s range? Pati ako ay natakot kay Quillon pero paano niya akong nagawang ialis sa ganoong sitwasyon? At isa pa, hindi ba’t pabor sa kanya ang hinihiling ni Quillon na isuk

Mischa’s Point of View“Ano ba kasing nangyari sa kanila? May nakakaalam ba? Bakit hanggang ngayon wala pa rin sila?” Tuloy-tuloy kong tanong sa kapatid kong si Asya na kasalukuyang sinusuklay ang kanyang maikling buhok. “Aba malay ba natin. Hindi ba’t si Morriban lang naman ang sumunod kay Hagan?” Wala sa interes na naman nitong sagot sa akin na hindi ko na ipinagtakha. Papaano nakakasalubong na naman kami ng Aeras na Diwata. Bagya na mabilis ikaingit ng kapatid ko. Kaya ito nagaayos ngayon dahil sa insecurities na umaapaaw sakanya. “Tss, Kung bakit ka ba naman kasi kumontra, Mischa!” Inis kong sambit sa sarili ko at muling tinanaw ang bintana ng aming tinutuluyan. Kanina pa ako nagaalala sa dalawa. Hindi ko alam kung anong gulo na naman ang pinasok ng dalawang ito na walang sawa at takot sa mga kaparusahan na pwede nilang makuha dahil sa mga ginagawa nilang mga bag