"Umuwi na ba si Johan, anak?" sabay pasada ng tingin ni Mommy sa aking mukha.Nakangiti akong tumango sa kaniya habang nginunguya ang aking pagkain. Nakalatag ang maraming pagkain at ibat-ibang flavor ng juice sa aming lamesa, parang may pista rito sa bahay, apat lang naman sana kaming kumakain ngayon ng almusal.Dito natulog ang aking mga kaibigan ngunit umuwi rin kaninang madaling araw. Isang araw lang daw kasi ang pwede nilang iliban sa mga trabaho nila. Hay! Adult life.Gusto sanang manatili ni Johan dito ngunit natakot sa sobrang sama ng tingin ni Harley sa kaniya nang nagpaalam kina Mommy. Nag-inuman kami sa kwarto ko kagabi, at dahil nga lasing na lasing si Johan, napaamin ito ni Nowelle na isa siyang bakla. Lahat sila ay nabigla maliban kay Nowelle na agad nakahalata sa una pa lamang nilang pagkikita. Hindi ko alam kung matatawa ako nang biglang umiyak si Johan at lumuhod sa harap ng apat, parang biglang nawala ang kalasingan ni

Napayuko ako habang kagat ang labi nang bumaling siya sa akin. Gusto kong kurutin ang sarili dahil sa nararamdaman ngayon. Tumitiklop talaga ako kapag gan'yan siya. Tsk! Stupid! The anger was very obvious on his intense stares at me. I glanced at the glass wall behind him just to ease the awkward feeling inside me. "Tinatanong mo pa talaga 'yan?" singhal niya na nagpatalon sa akin. I was about to shout at him too but I heard Johan's moan. Mabilis akong tumakbo patungo sa kaniya at dahan-dahan siyang ibinangon. Tahimik lang na nakatingin sina Mommy sa gilid habang pinipigilan naman ni Daddy si Harley na gusto na namang lumapit kay Johan. He's really weird, huh? "Zimry? OMG! Mirror, give me a mirror! My face! Huhu!" Bigla itong bumaba sa kama at nagtatatalun-talon habang hawak ang kaniyang mukha. "Girl! Huwag mo na akong pagtawanan! Mirror!!! Ayun!" Tumakbo ito patungo sa aking mak

Masyadong malawak ang mundo para umikot lang sa isang tao ang puso at atensyon mo. Pag-isipan mong mabuti 'yang desisyon mo sa buhay, Zimry." Lewisse gave me a serious look na ipinagkibit-balikat ko lang. I really don't know what to do anymore.After Harley's confession that day, mas lalo na itong dumidikit sa akin. Gusto niyang magkasama kami buong araw, na kahit uuwi lang ako sa bahay kapag lunch time ay gusto niyang kasama ko siya. Ngunit hindi ko naman hinayaang makasama siya noong lumabas kami ni Johan kahit nagpumilit ito at sinabing hindi na aawayin si Johan. It's still awkward, and I don't want Johan to get uncomfortable.It's been a month since we started all over again. We never talked about it. Basta biglang naging ganoon ang sitwasyon. I don't know what's the real score between us, and I'm afraid to demand. But maybe someday. Because this time, ramdam kong gusto niyang magdahan-dahan kami, walang pressure. And it is okay with me, parang bumalik lang kami sa

Lumipas ang mga araw, buwan... mas lalo kaming naging malapit ni Harley sa isa't-isa. At sa bawat paglipas ng oras, palalim nang palalim ang aking nararamdaman sa kaniya.Tuwang-tuwa si Tita Hera nang malamang nagkakamabutihan kami ni Harley. Masyado na naman siyang excited. Hindi pa nga pormal na nagpapaalam si Harley para ligawan ako."I'm so happy! Mabuti na lamang at umuwi ako. Ramdam kong may good news e." Bahagya siyang tumalon habang pumapalakpak. Ngiting-ngiti pa ito habang nakatingin sa amin ni Harley na magkatabi.Kasalukuyan kaming nag-aalmusal. At eto na naman si Harley na panay ang dagdag ng pagkain sa aking plato."Tama na! Ikaw kakain diyan kapag hindi ko naubos!" reklamo ko ngunit parang wala itong narinig dahil mas dinamihan niya ang inilagay na kanin."Kainin mo 'yan. Ano 'yang kinakain mo? Damo?" Turo niya sa veggie salad na tanging nasa plato ko kanina."Bulag ka ba? I'm on diet! Sinisira mo ang meal plan ko!" Inirapan ko

Mabilis kong hinawakan ang kaniyang braso nang bigla itong tumayo at akmang aalis. Napasulyap muli siya sa akin at mariing ipinikit ang mga mata."Nababaliw ka na talaga, Harley? Akala ko ba hinahanap mo ako?" His dark eyes pierced into mine. He licked his lower lip and looked away."I'm getting crazy! I need to find her right away." He was about to walk away again but he can't move because I gripped his arms.He sighed heavily. Dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay kong nakahawak sa kaniya. His eyes widened and his lips parted. He looked bothered and shocked at the same time."Zimry? Ikaw ba talaga 'to?" bulong niya.Tinanggal ko ang pagkakahawak sa kaniya at umatras. Ngayon ko lang napansin na masyado na pala kaming malapit sa isa't-isa."Oo," I nodded and smiled apologetically. Ngayon ko lang napagtanto ang ginawa ko. I'm so immature, I should have asked him."You scared me. Napakadali lang talaga para sa'yo ang iwan ako." He shoo