ชายชราถอนหายใจ ที่ซู่หรูหลานพูดมันก็เป็นความจริง หลานสาวอีกสองคนก็ไม่ได้แย่เช่นกัน แต่ชีวิตนี้เขาเจอผู้คนมามากมายหลายแบบเกินไป เขามีความรู้สึกว่า เฉินมู่น่ะดีที่สุดแล้วพอเห็นชายชราลังเล หญิงสาวจึงยื่นข้อเสนอทันที “คุณพ่อดูสิคะ ถ้าให้ชิงเสวี่ยกับเสี่ยวมู่ไปที่ค่ายฝึกภาษาที่นั่นด้วยกัน นี่มันก็เป็นการแข่งขันที่ยุติธรรมดีนะคะ แม้ว่าครั้งนี้ชิงเสวี่ยจะไปต่างประเทศไม่ได้ อย่างน้อยให้เรียนรู้อะไรไว้บ้าง จะได้ไม่ต้องก่อเรื่องในตระกูลทำให้คุณพ่อไม่พอใจอีก ไม่ดีหรือคะ?”ชายชราโบกมืออย่างคนเหลืออด “พวกเธอสามีภรรยาตัดสินใจกันเองเถอะ!”ในใจของซู่หรูหลานรู้สึกยินดีขึ้นมาทันที “ชิงเสวี่ย! ยังไม่รีบมาขอบคุณคุณปู่อีก!”ตอนนั้นเอง เฉินมู่ที่เดินออกไปได้กลับเข้ามาอีกครั้ง เธอก้าวขายาว ๆ พลันโยนผลตรวจในมือใส่หน้าของเฉินชิงเสวี่ยพร้อมพูดเสียงเย็นเยียบ “นี่ไงหลักฐานที่เธอต้องการ! รอบหน้าถ้าจะทำร้ายฉันช่วยทำให้มันสะอาดกว่านี้หน่อย พอทำเรื่องชั่ว ๆ เสร็จจะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้ในบ้านแบบนี้อีก!”เฉินชิงเสวี่ยทำเพียงชำเลืองมองแวบหนึ่ง ก่อนจะขยี้กระดาษจนเป็นก้อนแล้วปาลงบนพื้นทันที เธอทำทีร้องไห้ลั่น “นี่

ฮั่วหยุนเซียวใส่ยาให้เธอและทำแผลตรงนิ้วให้ด้วย แต่พอเห็นว่าหญิงสาวกำลังสับสน อีกทั้งมีท่าทางที่ลำบากใจ เขาจึงยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบา ๆ “เอาเถอะ พูดไม่ออกก็ไม่ต้องพูดแล้ว”เฉินมู่ที่เหมือนได้รับการให้อภัยก็รีบข้ามหัวข้อสนทนานี้ทันที “คุณชายฮั่วคะ คุณมาหาคุณหมอโอวที่โรงหยาบาลเหรอคะ?”ฮั่วหยุนเซียวส่ายหน้า “ผมมาหาคุณ”เฉินมู่ชะงักไป “มาหาฉันทำไม?”แต่พอเธอนึกถึงตอนเจอหน้ากันที่ห้องทำงานของโอวจินเมื่อวานนี้แล้ว ก็ดันรู้สึกไม่มีความสุขขึ้นมาไม่ว่าใครก็ตามที่ใช้ชีวิตผ่านวันเหล่านั้นมาอย่างยากลำบาก หลังจากที่พยายามมาอย่างหนักแต่สิ่งที่ได้รับมากลับเป็นแค่สูตรตำราอาหารพิลึกยากที่จะเข้าใจเล่มหนึ่ง ก็คงจะไม่มีความสุขกันทั้งนั้นแหละฮั่วหยุนเซียวดึงเธอให้ลุกขึ้น แล้วพาเดินออกจากโรงพยาบาล “ไปกับผม”เฉินมู่ถูกฮั่วหยุนเซียวพาขึ้นมาบนรถเพื่อตรงไปยังอพาร์ทเมนท์เธอเดินตามชายหนุ่มเข้าประตูไปพร้อมความสงสัย “คุณชายฮั่วคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”ร่างบางเปลี่ยนรองเท้าพลางเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น สักพักก็ได้กลิ่นหอมโชยมาปะทะหน้า เฉินมู่ตกตะลึง “มีคนอยู่ในครัวเหรอคะ?”เธออ้อมไปทางห้องครัวแล้วหยุดที่ห

เฉินมู่ส่ายหน้าทันที “ไม่ใช่นะคะ! แต่ก่อนฉันเคยตามแม่เลี้ยงไปโรงพยาบาลหลาย ๆ แห่งและพบหมอมาแล้วตั้งหลายคน ทุกคนล้วนบอกว่าแผลลึกเกินไป รอยแผลเป็นนี้ไม่สามารถลบออกได้”แววตาของฮั่วหยุนเซียวเข้มขึ้น เขาขมวดคิ้วแล้วมองไปยังเฉินมู่ “ถึงแม้ว่าโอวจินจะเป็นบุคคลอัจฉริยะในวงการแพทย์เหมือนแพทย์ชำนาญการหลาย ๆ คน แต่เขาก็พูดอย่างชัดเจน แผลเป็นนี้ไม่ใช่โรคร้ายที่รักษาไม่หาย ดังนั้น บางทีหมอที่คุณไปพบคงจะมีความชำนาญในการรักษาไม่เพียงพอ หรือ...”เฉินมู่พูดต่อประโยคอย่างเนิบนาบ “หรือว่า แม่เลี้ยงผู้เพียบพร้อมของฉันคนนี้อาจจะไม่ได้อยากให้ฉันหายดีตั้งแต่แรก...”เธอเข้าใจขึ้นมาในทันที ความรักและความแค้นของตระกูลเฉินมันไม่ได้หยุดลงที่การกลั่นแกล้งแบบง่าย ๆอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน รอยแผลเป็นที่รักษาไม่หายมานาน สิ่งที่ทำลายชีวิตทั้งชีวิตของเฉินมู่แต่คนที่ประสบความสำเร็จกลับเป็นซู่หรูหลานที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงผู้ใจบุญ และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เฉินชิงเสวี่ยก็ได้โดดเด่นขึ้นในเมืองปินไห่เธอกำหมัดแน่น พลางพ่นลมหายใจออกมาแล้วยิ้มเยาะ “เป็นผู้หญิงที่จิตใจชั่วช้ามาก! ฉันตาสว่างแล้วจริ

ซู่หรูหลานพูดอย่างจริงจังหนักแน่นว่า “ชิงเสวี่ย ลูกจะต้องแย่งทุกอย่างของเฉินมู่มาให้แม่ให้ได้ ส่วนผู้หญิงคนนั้น หล่อนตายไปตั้งหลายปีแล้ว ของของหล่อนก็คือของของเรา ชื่อเสียงเกียรติยศอะไรที่เป็นของหล่อน ตราบใดที่ลูกหยิบมันมาไว้ในมือ ทุกอย่างก็ล้วนเป็นของลูก!”เฉินชิงเสวี่ยพยักหน้า “แม่คะ แม่วางใจได้เลย โอกาสนี้มันเป็นของหนู หนูจะไม่มีวันยอมมอบให้นังเฉินมู่แน่!”พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชิงเสวี่ยก็ดีใจไม่น้อย ครั้งนี้เธอต้องได้ไปงานเลี้ยงกองทุนเทียนสื่อเพื่อเฉิดฉายความสำเร็จอันโดดเด่น ทำให้คุณปู่และคนทั้งตระกูลเฉินมองด้วยสายตาที่อึ้งทึ่งกันเลยทีเดียว!เฉินชิงเสวี่ยวิ่งเหยาะ ๆ ขึ้นไปเก็บสัมภาระ เธอไม่เชื่อหรอก แค่นังเฉินมู่คนเดียวทำไมจะเอาไม่อยู่?เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินมู่กับเฉินชิงเสวี่ยอาศัยคนขับรถของตระกูลไปส่งที่ค่ายอบรมเพราะเป็นการเรียนรู้แบบปิด ดังนั้นคนทั้งสิบสองคนในชั้นเรียนจะต้องอาศัยอยู่ในคฤหาสน์สไตล์ตะวันตก สี่คนใช้หนึ่งห้องเป็นหอพัก ทว่าเฉินมู่ดันบังเอิญได้พักห้องเดียวกับเฉินชิงเสวี่ยเฉินชิงเสวี่ยรีบบิดเอวเล็ก ๆ ของเธอและพุ่งเข้าไปยึดเตียงที่อยู่ติดกับระเบียงพร้อมส่งสายตายั่วยุ

แค่จ้าวหรงเอ๋อคิดก็มีความสุขแล้ว เฉินมู่จะอธิบายอย่างไรล่ะทีนี้?ชายหนุ่มผู้เป็นว่าที่สามีที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่วัยเยาว์? แต่ตอนนี้เขาไม่เอาเธอแล้ว และได้กลายเป็นแฟนของน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?“พูดสิเฉินมู่ พูดไม่ออกหรือไง?” จ้าวหรงเอ๋อยิ้มอย่างยั่วยุดังนั้นเฉินมู่จึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “The shoes I don't want” (หมายความว่า “รองเท้าที่ฉันไม่ต้องการ”)เฉินชิงเสวี่ยหน้าแดงขึ้นมาทันที นังเฉินมู่หมายความว่าอย่างไรกัน! นี่หล่อนหมายความว่าเธอเก็บขยะที่คนอื่นไม่ต้องการแล้วมาใช้อย่างนั้นใช่ไหม?!ความรู้ภาษาอังกฤษของจ้าวหรงเอ๋อมีจำกัด จึงไร้ปฏิกิริยาไปครู่หนึ่งเฉินมู่ยืนพร้อมมองไปยังเฉินชิงเสวี่ย ร่างบางยกยิ้มมุมปากจาง ๆ “คำตอบนี้ มันน่าพอใจใช่ไหมล่ะ? Ragpicker?” (หมายความว่า “คนเก็บขยะ”)พูดจบเธอพาเฉินหยวนเดินออกไปไกลแล้ว แต่เฉินชิงเสวี่ยยังคงยืนโกรธจนมือสั่นอยู่ที่เดิม!จ้าวหรงเอ๋อเข้ามาดึงตัวเธอแล้วถามอย่างร้อนใจ “เมื่อกี้ที่หล่อนพูดมันหมายความว่าอะไรน่ะ?”เฉินชิงเสวี่ยขบกรามไปมาแล้วตอบ “ฉัน...ฉันไม่รู้...”จ้าวหรงเอ๋อไม่สบอารมณ์ หล่อนดึงแขนเฉินชิงเสวี่