ทันทีที่เฉินมู่พูดออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึงไปพร้อม ๆ กัน วางยาพิษอะไรหรือ?ใบหน้าของซู่หรูหลานซีดเซียว หล่อนรีบวิ่งไปดึงตัวเฉินชิงเสวี่ยเข้ามาในอ้อมแขนทันที “เฉินมู่! นี่เธอพูดเรื่องบ้าอะไร? ตอนนี้กำลังคุยกันเรื่องงานแต่งงานของน้องสาวเธออยู่ อย่ามาทำแบบนี้เพียงเพราะมีความเคียดแค้นในใจแล้วมายัดเยียดความผิดให้คนอื่นนะ!”ลู่ซีเจ๋อก้าวเท้ามายืนอยู่ข้างหน้าเฉินชิงเสวี่ยและซู่หรูหลานด้วยความโกรธ “เฉินมู่ คุณนี่มันชอบสร้างปัญหาเหลือเกินนะ ที่ผ่านมาคุณกลั่นแกล้งเสวี่ยเอ๋อยังไม่พออีกเหรอ?”พ่อลู่และแม่ลู่ก็ตกใจเช่นกัน มีกลอุบายมากมายในตระกูลที่ร่ำรวยเช่นนี้ได้อย่างไรกัน แต่เรื่องที่วางยาพิษเป็นเรื่องที่หาได้ยากที่จะเกิดขึ้นต่อหน้าผู้คนคุณนายลู่ยืนขึ้นแล้วเดินไปข้าง ๆ เฉินมู่ จากนั้นถามอย่างประหม่า “เสี่ยวมู่ วางยาพิษอะไรเหรอ? มันเกิดอะไรขึ้น? บอกป้ามา ป้าจะเป็นจัดการให้”“แม่! เวลานี้ยังจะช่วยเฉินมู่อยู่อีกเหรอครับ? เธอทำให้เห็นชัดเจนแล้วว่าวางแผนทำร้ายคนอื่น! เธอไม่อยากให้เสวี่ยเอ๋อแต่งงานกับผมอย่างราบรื่น ดังนั้นเธอจึงพูดเรื่องเลวร้ายนี้ขึ้นมา!”ลู่ซีเจ๋อรู้สึกว่าแม่ของตัวเองน

เฉินชิงเสวี่ยแสร้งเอนกายลงในอ้อมแขนของลู่ซีเจ๋ออย่างอ่อนแรง พร้อมสะอื้นไห้เบา ๆ “พี่คะ ได้โปรดถามคนรับใช้ของตระกูลลู่เถอะว่าคุณป้าได้กินเค้กหรือคุกกี้ที่พี่ทำมาให้เมื่อวานหรือเปล่า? และถ้ากินไปแล้ว ท่านเจ็บป่วยตรงไหนหรือเปล่า?”เธอตกใจกับคำพูดของเฉินมู่เมื่อครู่นี้ ต่อมาก็ได้ตอบสนองเฉินมู่กลับไป แต่ทว่าเฉินมู่นั้นไม่มีหลักฐาน แล้วทำไมเธอจะต้องกลัวด้วยล่ะ?บรรยากาศในห้องนั่งเล่นตอนนี้เงียบสงัด เฉินมู่จ้องมองเฉินชิงเสวี่ยและหัวเราะเบา ๆ “เฮอะ!”เสียงหัวเราะทำลายความเงียบของทุกคนในที่นั้น มันเป็นพฤติกรรมที่ทั้งจองหอง เย้ยหยัน และเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดีเฉินชิงเสวี่ยรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลก ๆ ขี้นมาทันที มือเรียวจับเสื้อผ้าของลู่ซีเจ๋อไว้แน่น พลางถามด้วยเสียงสั่น “พี่หัวเราะอะไรเหรอ?”เฉินมู่มองไปที่เฉินชิงเสวี่ยเฉิน พร้อมเอื้อมมือไปบีบคางที่บอบบางของหล่อน ทำให้เฉินชิงเสวี่ยสะดุ้ง และตัวแข็งทื่อเล็กน้อย ก่อนจะคร่ำครวญเพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง“เฉินมู่! คุณทำอะไรเนี่ย!” ลู่ซีเจ๋อตะโกนเรียกเฉินมู่เอนกายไปข้างหน้าเล็กน้อย กายบางขยับตัวเข้าไปหาเฉินชิงเสวี่ยพลันโต้กลับ “ตั้งแต่ต้นจนจ

คำพูดของเฉินมู่ทำให้คุณนายลู่น้ำตาคลอเบ้าราวกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หล่อนสูดลมหายใจและคร่ำครวญออกมา “เจ้าเด็กน้อย พูดเหตุผลออกมาเป็นชุดใหญ่เลย มันคงไม่มีทางแล้วจริง ๆ สินะ!”เฉินมู่พูดด้วยรอยยิ้ม “ค่ะ เมื่อวานมีเรื่องเกิดขึ้นที่โรงแรม หนูคิดว่าคุณป้ากับคุณลุงคงยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมาก งั้นหนูไม่รบกวนคุณป้าแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะคะ”พลันคุณนายลู่ก็คว้าตัวเธอไปกอด “หนูคงไม่คิดจะกลับบ้านหรอกใช่ไหม? เมื่อกี้หนูเพิ่งจะก่อกวนเรื่องการแต่งงานของน้องสาว ถ้ากลับไปตอนนี้พวกเขาจะไม่ลงโทษหนูเหรอ?”ตอนนี้เฉินมู่กลับเป็นฝ่ายอยากจะร้องไห้เสียเอง! ชาติก่อนลู่ซีเจ๋อคงจะสะสมบุญไว้เยอะใช่ไหม? ชาตินี้เขาถึงได้มีแม่ที่ดีขนาดนี้!เธอจับมือคุณนายลู่และพูดด้วยความผ่อนคลาย “ไม่ต้องกังวลไปนะคะ! ช่วงนี้หนูจะไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล ที่เขาต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลก็เพราะขนมที่หนูส่งไป หนูต้องไปดูเขาคะ”“อืม ดีแล้วล่ะ งั้นหนูไปเถอะ! อ้อ วันนี้ในครัวเคี่ยวซุปรังนกไว้ หนูเอาไปให้เพื่อนด้วย มันย่อยง่าย” พูดจบคุณนายลู่ก็บอกให้คนรับใช้ไปจัดการห่อซุปให้เฉินมู่ จากนั้นก็ปล่อยเธอไปหาเพื่อนเฉินมู่เดินทางไปโรง

ฮั่วหยุนเซียวพลิกดูรูปถ่ายในกระเป๋าเอกสาร คนในภาพถูกจับสวมชุดนักโทษสีขาว หน้าตาของเด็กสาวนั้นสวยสดงดงาม แต่ดวงตาดูน่ากลัวราวกับหมาป่าผู้โดดเดี่ยวทันใดนั้นมือเขาก็หยุดชะงัก เขาคิดเกี่ยวกับเฉินมู่ตอนที่ถูกขังอยู่ในกรงเฉินมู่เองก็เป็นเหมือนหมาป่า อีกฝ่ายทั้งดุร้ายและอันตราย แต่เธอกลับมีออร่าที่ทรงพลังอย่างยิ่งฮั่วหยุนเซียวยัดรูปถ่ายกลับเข้าไปในกระเป๋าเอกสาร ปัดเป่าความคิดของเขาออกไปจากสมองเขาคงจะสงสัยเกินไป อีกาคือฆาตกรของเคโจว พวกเขาต้องใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีเพื่อจับมันมาให้ได้ ส่วนเฉินมู่เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่ได้รับการสนับสนุนและดูแลจากตระกูลเฉิน มันจะไปเหมือนกันได้อย่างไร?ฮั่วหยุนเซียวโยนกระเป๋าเอกสารให้โอวจิน และพูดเสียงเข้ม “วันสองวันนี่ฉันไม่ว่าง”โอวจินทำเสียงซุบซิบ “ยุ่งเรื่องอะไร? ยุ่งกับการจับแกะเหรอ?”ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว แต่โอวจินก็ยักไหล่ไม่สนใจ “ก็ไม่ผิดนี่? ถ้าพูดถึงหมาป่าผู้หิวโหยแล้ว เฉินมู่ก็เป็นแค่แกะตัวน้อยเท่านั้น”ทางฝั่งของเฉินมู่ ร่างบางนั่งแท็กซี่ไปที่อพาร์ทเมนท์ของฮั่วหยุนเซียว ใส่รหัสหนึ่งศูนย์สองแปด พลันเสียง “ดิ๊งด่อง” ของประตูก็ดังขึ้นประต

ฮั่วหยุนเซียวสะบัดผ้าห่มขึ้น ลุกจากเตียงแล้วออกไปพร้อมกับเสื้อคลุม “อยู่ที่ไหน?”ฮานเฉิงเดินตามฮั่วหยุนเซียวไปอย่างเร่งรีบและจริงจัง “ยังอยู่ในเมือง แต่อยู่ในสถานที่เก่า ๆ และดูเหมือนว่ามันจะตั้งฐานปฏิบัติการอยู่ที่นั่นด้วย”ฮั่วหยุนเซียวเหลือบมองที่หน้าจอ “ช่างเก่งกล้าจริง ๆ”แฮ็กเกอร์ที่ขโมยเงินของฮั่วหยุนเซียว แถมยังตั้งฐานที่มั่นไว้ใต้จมูกของเขา นี่ถือได้ว่าเป็นการท้าทายอำนาจของฮั่วหยุนเซียวอย่างไม่ต้องสงสัยมีรถรออยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ฮั่วหยุนเซียวนั่งเบาะหลังพลันเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการรอคอยแฮ็กเกอร์คนนี้เฉินมู่ขบกัดนิ้วไม่หยุด ม่านรับแสงในตาคมค่อย ๆ หรี่ลง พริตาดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นทว่ายังไม่ทันจะได้มีความสุข หน้าจอก็ดับลง และสัญญาณก็หายไปอีกครั้ง!เฉินมู่รู้สึกเหมือนทำของเล่นหาย เธอหงุดหงิดมาก จากนั้นจึงปิดคอมพิวเตอร์ และเดินลงบันไดไปพร้อมกับกระเป๋าสะพายหลัง การติดตามในวันนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว ทุกอย่างต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปรถของฮั่วหยุนเซียวหยุดที่สัญญาณไฟจราจร ฮานเฉิงยื่นแท็บเล็ตให้ฮั่วหยุนเซียวดูด้วยความหงุดหงิดใจ “บอส สัญญาณหาย