Lahat ng Kabanata ng STRIPPED: Kabanata 21 - Kabanata 29

It’s already 2:00 o’clock in the afternoon, ang lahat ay nakaayos na dahil mayroon pa kaming ilang shots na gagawin sa garden dito sa hotel namin. Nandito kami ngayon sa garden upang magshoot, mabuti na lamang at nakisama ang panahon kaya hindi mainit. Tamang tama ang panahon para sa kasal ko. Matapos ang ilang mga shots ko ay bumalik na muna ako sa room ko kasama ang isang make up artist ko. Tanging kami na lamang mga bridesmaids ang nandito sa hotel dahil ang mommy ko ay ka-aalis lamang papunta sa simbahan, kailangan niya raw siguraduhin ang ayos ng mismong church, hahaha. Nang makapasok kami sa room ay naupo ako sa harap ng vanity mirror ko, parang kinakabahan ako.  “Ummm... Tin, can I have a water, please?” pakikisuyo ko. Agad namang nagtungo ito para bigyan ako ng tubig, nang i-aabot na niya ang water goblet ay hindi inaasahang dumulas ito sa kamay ko at nalaglag. Sa hindi ko maipaliwan

Tagaktak ang pawis, hindi na mag mukhang tao sa itsura. Pinigilan ‘kong umiyak dahil sa sitwasyon ko ngayon. Sa katirikan ng araw, parang palaboy akong palakad lakad dala ang mga maleta ko. Kanina pa ako hindi kumakain at umiinom, halos hindi rin ako nakatulog kagabi dahil sa mga nangyari. Pakiramdam ko ano mang oras ay babagsak ako, hindi ko kaya ang hilo ko. Wala akong mahanap na matutuluyan, at hindi ko rin alam kung nasaan akong parte ng Bataan. Basta ang alam ko, city ito at napakaraming tao. Dala ng gutom, nagdesisyon akong pumasok sa isang convenience store para mamili ng kaunting pagkain. Kailangan ‘kong tipidin ang laman ng lahat ng cards ko, sa palagay ko ay kaya nang bumili ng isang bahay gamit ang laman ng credit card ko. Nagsimula akong manguha ng pagkain, nakikita ko pa lamang ito ay naglalaway na ako. Nang dinala ko na ito sa counter para bayaran ay tumitig sa akin ang cashier, tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa at saka ibinalik ang card ko.&

Hindi ko alam kung paano ko nagawang tapusin ang oras ng pagsasayaw ko, parang biglang tumigas ang katawan ko at nag-lock ang mga muscles ko. Hindi ko alam kung nilalamig ako dahil sa maikling suot o sa lamig ng titig niya. Tila bumalik ang pakiramdam noong mga araw na itinataboy niya ako, nila.  Noong panahon na halos lumuhod ako sa kaniya. After 2 miserable years, I’m not expecting to see him anymore. Sa isip ko, tinalikuran ko na ang buhay na mayroon ako dati. Kinalimutan ko na ang sakit na dulot ng nakaraan ko, pero nandito siya. Sa hindi inaasahang pagkakataon, lugar at sitwasyon. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko, parang gustong malaglag nito. Ilang minuto na akong tapos sumayaw ngunit tulala pa rin akong nakatayo. Usually, umuupo na ako para ibigay ang best service ko since V.I.P. sila, pero parang first time ang pakiramdam ko. Nangangapa. Sa loob ng dalawang taon, wala akong nasandalan. Noong mga panahong sirang sira ang

Nang dumating ang hapon ay masigla akong naghanda ng lulutuin ko para sa dinner naming dalawa. I decided to cook beef kare kare, I will make sure that he will love it. Kung mayroon man akong maipagmamalaki kahit na lumaki ako nang marangya ang buhay, iyon ay paborito ko ang kusina. Mahilig akong magluto. Habang nagluluto ay hindi ko maiwasang kumanta at sumayaw sayaw, ang laki ng kitchen niya at ang sarap gumalaw. But napansin ko din na wala kahit isang maid dito, ang laki ng bahay niya at imposibleng kaya niya i-maintain mag-isa ang kalinisan ng buong bahay. He doesn’t even know how to clean nga, eh. Halos tatlong oras nga yata ang itinagal bago ako matapos sa paglilinis ng bahay niya kanina, mas nakakapagod pa ‘yon sa maghapong paglalakad ko sa tuwing naghahanap ako ng trabaho. Speaking of work, naalala ko na I’m planning to send an email nga pala sa company ni Josh, I almost forgot. Mamaya na lang sigurong gabi. Patuloy lamang ako sa pagluluto hanggang sa dumili

Kinabukasan ay maaga na naman akong nagising at kaagad bumaba para maghanda ng almusal. Habang naglalakad pababa sa hagdan ay may naamoy akong mabangong amoy galing sa kitchen, smells like corned beef. Kumunot ang noo ko at agad na pumasok sa kitchen, and there I saw him, wearing nothing but a gray jogging pants while cooking. Ano na naman ang nakain niya? Mukhang naramdaman niya ang presensiya ko kaya naman bigla itong napalingon sa direksyon ko. He slightly smiled... what the hell is happening on earth!  “Uhhh... good morning,” kalmado niyang bati habang ako ay tahimik pa rin at nakatulala lamang sa kaniya. Natauhan lamang ako nang muli siyang magsalita habang nakangiti pa rin ng bahagya, “I woke up earlier than you, that’s why I decided to cook naman for our breakfast. Just sit there.” magaan ang loob niyang sabi. Sandali nga, nakalimutan niya na ba ang mga nang