Semua Bab Closer: Harder, Deeper: Bab 1 - Bab 10

"ARE YOU SURE ABOUT THIS, LUCK?" I turned to look at Vien, my gaze steady and unwavering. She was my girlfriend of two years—two years stolen in whispers and secrecy. I simply nodded to her. We were both eighteen, barely adults, yet the weight of generations and politics rested heavily on our young shoulders. My name is Lucky, a cruel irony, for my life has rarely felt so. I had loved her since we were children, yet we were forced to hide even our basic friendship when we were still kids. Our families were sworn, bitter rivals—a curse bequeathed by the deep roots of partisan politics. Damn politics. It had poisoned everything. The animosity between the Purzuelos, her lineage, and the Lacuezos, my own clan, was long-standing and vicious. For generations, our great-great-grandfathers had been locked in a seemingly endless cycle of contention, fighting fiercely for the seat of Governor. This bitter feud had settled deep into the soil of our history and continued to consume the present

 "MISS SECRETARY, DO YOUR JOB PROPERLY!"Napapiksi ako sa sigaw saakin ng boss kong halatang palaging galit."Jazlyn, ano na naman to!?""What the hell is this, Jazlyn!?"1 week palang ako rito pero mukang susuko na ang katawan at utak ko. Maya't maya ba naman e tinatawag ako para paggawain ng kung anu-ano. Halos kalalabas ko lang sa opisina nya ay pipindutin na naman ang intercom para pabalikin ako dahil may iuutos daw sya.Parang favorite nya rin ang pangalan ko ah? Bukambibig e."I-Im so sorry, sir!" Agad kon

 PARANG ANG WEIRD TALAGA TODAY.Matapos ang ginagawa ko, eksaktong 3:30 pm ay inayos ko na ang mga gamit ko. First time yatang gantong oras ng uwi to kaya naman sobrang nakakaexcite ano!Papalabas na ako nang bumukas ang pintuan sa office ni Boss. Nagulat pa ako nang saktong magtama ang mata namin pero parang wala lang sakanya. Napatingin sya saakin nang walang emosyon."Boss, uwi na po ako. Babush!" Tumango sya at nauna na akong maglakad pero dahil mahahaba ang biyas nya at mabilis humakbang ay mas nauna sya.Aba, mukang uuwi na rin sya ah? Kaya naman pala maaga akong pinauwi, maaga

 "SAMAHAN MOKO." Sabi ko sakanya nang makita ko syang prenteng nakaupo sa mesa ng office ko talaga bilang secretary. Hindi ko alam kung anong ginagawa nya pero gumagamit sya ng computer na nakapatong sa mesa.Kasabay ng pagpapalit namin ng posisyon ngayong araw e nagpalit din syempre kami ng office.Well, nga pala, talagang hindi ko napaalis tong gwapong green eyes na to sa kumpanya kanina. Kahit sinabi ko nang fired na sya ay nanatili pa rin talaga sya dito. Makulit. Pero okay na rin to dahil may makakasama ako sa pupuntahan ko ngayon.Mukhang tamad na tamad syang nag-angat saakin ng tingin. Para bang sinasabi na... "Kanina tinanggal-tangg

 UWIAN.Nagulat ako nang saktong paglabas ko sa building ng kumpanya ay may humintong napakagarang puting kotse sa harap ko. Bumukas ang pinto at lumabas si Bernard. Sobrang aliwalas na ng itsura nya ulit, di gaya kaninang madaling araw.Akala mo ibang tao na sya at hindi ang nakausap ko kanina about sa problema nya. Kung engot lang ako, baka isipin kong ibang tao talaga sya ngayon.Binuksan nya ang kabilang pinto ng kotse nya at pinasakay ako. "Come here, hatid na kita." Sino ba naman ako para tumanggi, duh, sasakay ako sa magarang kotse, gora na.