Sumimangot ako at pumalatak. "Nag-crave lang ng santol, buntis na agad? Ano ba namang logic iyan," umirap ako at humiwalay sakaniya. "Hindi nga ako buntis," may himig ng iritasyon ang tono ko. Tumitig siya sa akin. Naroon pa rin sa mga mata niya ang pagdududa at tila malalim ang iniisip. Ngunit kalaunan ay pinagsawalang-bahala niya na lamang iyon.  "Bibili ako. Pumasok muna tayo," aniya at muling kinuha ang kamay ko.  Nadatnan namin sina Manang Fely na nagluluto. Bumati kami ni Nabrel sakanila. Pinaupo niya ako at kumuha ng malamig na tubig para sa akin bago siya magpaalam para bumili ng santol.  "Santol? Aanhin niyo naman ang santol? Gabi na," untag ni Manang Fely nang magpaalam si Nabrel. Lumipad ang tingin sa akin ng matanda at kitang-kita ko roon ang nais niyang ipahiwatig. Sinapo ko ang noo ko at pumikit.  "Bawal

Umupo siya sa kama at inabot ako upang humalik sa aking noo. Nanatiling nakasimangot ang mukha ko, naghihintay ng paliwanag niya. "It was Devona..." aniya sa nag-iingat na tono."Alam ko. Narinig ko," matalim kong tugon. He took a deep breath. "Tumawag siya dahil gusto niyang ipakilala ako sa parents niya bilang... kasintahan niya. She wanted us to have a fake relationship. Pine-pressure raw siya ng mga ito na mag-asawa na," paliwanag niya sa kalmadong boses ngunit mas lalong uminit ang ulo ko. "Ano?! Baliw ba 'yang babaeng 'yan? Bakit palagi nalang ikaw ang kinukulit?" Umusog siya upang ipulupot ang braso sa aking baywang. Hinaplos niya ang bahaging iyon. Nanatiling matalim ang titig ko sakaniya. "Mainit nanaman ulo ng misis ko. Pinatayan ko nga ng tawag, 'di ba?" malambing niyang bulong at humalik sa aking panga. Umiwas ako. Akala ba niya madadala ako sa mga paganiyan-ganiyan? "Edi sana blinock mo

Lumipas pa ang ilang sandali nang marinig ko ang pagbukas ng pintuan. Nanatili akong nakayakap sa unan, nanghihina dahil sa matagal na pag-iyak. "Talianna," nahimigan ko ang kaba sa tono niya. Naramdaman ko ang paglubog ng kama at ang mainit niyang kamay na humaplos sa aking braso. Umiwas ako sakaniya, hindi siya tinitignan. Mas naging determinado siyang hawakan ako dahil pumulupot ang kaniyang braso sa aking baywang kahit na patuloy kong hinahawi ang kamay niya.  "Don't touch me. Lumayo ka. Ayaw kitang makita," mahina ngunit punung-puno ng diin ang boses ko. Narinig ko ang paghugot niya ng malalim na paghinga. "Makinig ka muna sa'kin," marahan niyang bulong.  "Lumayo ka," mas diniinan ko ang bawat salita. Kumilos ako upang itulak ang kaniyang dibdib.  "Get away from me! Sinungaling ka! Lumabas ka! Lumayo ka sa'kin!"  

"Trenuver, may dalaw ka." Mabilis akong napatindig mula sa aking maliit na higaan nang marinig ang marahas na tono ng pulis. Mabilis ang tibok ng puso ko habang hinihintay na buksan ang selda.  Ngunit ganoon na lamang ang pagkadismayang naramdaman ko nang hindi ang taong inaasahan ang bumungad sa akin.  Tumayo ang kapatid kong si Senyel. Nahagip ng paningin ko ang plastic na tiyak kong bitbit niya na nasa mesa.  Nag-iwas ako ng tingin at naupo na lamang. Bawat pagpahinga ko ay mas ramdam ko ang hampas sa puso ko.  Apat na buwan na... Apat na buwan na akong narito pero ni isang beses, hindi niya ako dinalaw. Noong mga unang araw ko rito, nakakaya ko pa. Ngunit nang umabot ng isang buwan, hindi ko na iyon kayang intindihin at tiisin.  "H-Hindi ba siya pumunta sa bahay?" bulo

May parte sa akin na nagdiwang nang masilayan ang mukha niya. Kahit may bahid ng iritasyon doon... "What?" maarte niyang untag at bahagyang nakasimangot. Pansin ko ang pamumula niya. Madali iyon mapansin lalo pa't ang kaniyang puti ay nasa ibang lebel.  Ngumuso ako, pinipigilan ang malawak na ngisi. Bakit ang dali niyang mairita? Ganito ba talaga ang mga anak-mayaman?  "May gusto pa po ba kayo?" kaswal kong tugon matapos maiabot ang baso.  Hindi nagtagal ang tingin niya sa akin at kaagad binalik ang atensyon sa kausap.  "You can leave now. Thanks," sumulyap siya ulit sa akin ngunit mabilis lamang iyon. Hindi man lang marunong magbigay ng kahit maliit na ngiti.  Hindi nagtagal sa isip ko ang maiksing interaksyon na iyon. Marami akong ginagawa at hindi ko na kailangan pa ng karagdagang iisipin. Binuhos ko ang lahat ng oras sa mahahalaga