All Chapters of Embracing Imperfections: Chapter 41 - Chapter 50

I froze.     Hanggang ngayon ay nakatitig pa rin ako sa screen habang tuloy-tuloy sa pag-agos ang luha ko.     He doesn't have a girlfriend and much worse, he didn't even fall in love?     Damn, bakit ang sakit.     So it's really a good choice na hindi ako pumunta roon para manood. For sure hindi ko kakayanin kung sa harap ko mismo niya iyon sasabihin.     “So, there's a chance na maging kayo ni Rhea, Liam?” natutuwang tanong muli ng host.     He smiled as he look at Rhea. He opened his mouth as he look back at the host again. Kahit si Rhea ay nakatingin kay Liam. We're both waiting for

Liam's POV    “Liam!”    Lumingon ako sa nagsalita pero nalihis ang tingin ko sa kanya ng makita ko siya. Kusang kumurba ang isang ngiti sa labi ko nang makita ko na naman na nagbabasa siya ng libro habang naglalakad.     “Hoy Liam! Saan ka pupunta!?”    Hindi ko pinansin si Gerald at agad na tumakbo paikot sa kabilang hallway. I don't mind kung mapatawag ako mamaya sa guidance, I just run as fast as I can.     At gano'n na lamang ako napangiti nang husto nang matanaw ko siyang muli.     Inayos ko ang buhok at pinunasan ang pawis na namuo sa noo ko.   &

Lakad-takbo ang ginawa ko. Hindi alintana sa akin kung nakapantulog na ako. All I want is to see him.     ”Khael!” halos pumiyok ako nang isigaw ko ang pangalan niya.     He look at me with shock plastered on his face. Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan ang pagluha ko, but I can't! In the end hinayaan ko na lamang ang sarili na umiyak bago siya sinunggaban ng yakap.     “Tinakot mo 'ko, kainis ka.”    I felt his arms wrapped around my waist. Pareho kaming nakaupo sa gilid ng hospital bed, halos kakatapos lang bendahan ang pulso niya nang dumating ako.     “How did you know na nandito ako?” he asked, confused. &n

“Miss?”    Bumalik ako sa wisyo nang kumaway siya sa harap ng mata ko.     “Ah, sorry uhm ano . . .” tiningnan ko ang hawak niyang pin sa buhok. “Sorry, that's not mine.”    Tumango-tango siya sa tugon ko bago tinago ang hairpin sa bulsa ng shorts niya.     He's still infront of me. Nakatitig sa 'kin. I can't see any expression at all that makes me a bit awkward.     Tumikhim ako na naging dahilan ng pag-iwas niya ng tingin. Tinuon na lamang niya ang paningin sa dagat. I don't know kung dapat bang nandito pa rin ako pero nang magpapaalam na sana akong aalis ay bigla siyang nagsalita.    

“Who's that?”    Lumingon ako kay Khael kasabay nang pagbalik ko ng phone ko sa bulsa. I smiled at him as I shook my head. “Nothing important . . . It's just my load,” I lied.     It's an unregistered number kaya hindi ko alam kung bakit ginawi ko na lamang ang tingin ko sa kaniya. Just as I thought, he's looking at me, this time hindi niya tinanggal ang mata sa akin. Not until he stood up and walked towards the side door.     Alam kong masiyado akong assumera para isipin na si Liam ang nagtext. But my instinct didn't betray me even once.     I excuse myself to Khael, nagpaalam na may aasikasuhin lang akong iba. Tumango naman siya at sinabing doon lamang siya para mabantayan niya ang foods.