Lahat ng Kabanata ng Her Life He Wrote: Kabanata 171 - Kabanata 180

I WAS WALKING along the hallway while I whistled harmoniously. Hindi mawala sa isip ko ang mukha niya. Her beautiful and… pleasurable face. Natatawa akong mag-isa habang papunta sa condo ko. My right hand was inside my slacks pocket while the other was gripping my suit at the back. She thought she could resist me, but no… she can never. Ilang ulit man niyang pilitan, ako at ako pa rin ang hinihiyaw ng puso niya. She still wants me back. No. She has never wanted to push me away. Napilitan lamang siya. I don't know what made her do so, but I'm sure… She didn't want to leave me. It was hard for her to let me go.After I typed in the passcode, I pushed the door open. Masyado akong pagod sa ginawa ko kanina at para pa rin akong lumulutang. That was still the power of my fingers. I chuckled when I realized how strongly I affected her.Kahit sa pag-upo ko sa sopa, naririnig ko pa rin kung papaano niya tawagin ang pangalan ko. Sensual… Full of passion… Burning. I couldn't think any more wo

I HAVE THOUGHT long and deep enough that I want to cut ties with everything that's keeping us apart. Hindi ko na maatim ang makulong sa walang hanggang kalungkutan sa piling ng taong hindi ko naman mahal.Even when I was just a boy, I did what I was told. Iyan ang isiniksik ko sa kokote ko. I promised myself to become the most obedient son my mother could ever have. Naging sunod-sunuran ako at nawalan ng dila dahil sa mga salitang pinapakain nila sa utak ko.Simula noong inampon ako sa pamilyang nagpalaki sa akin, I strove hard to never cause something that's gonna disappoint them. Iniisip ko lagi na kapag nadismaya ko sila, kay Mama ang bawi ng mga kamalian ko.Ayaw ko ring mapahiya si Mama sa harap ng kanyang asawa. I didn't want them to fight again because of me. Dahil hindi pa rin mabura sa isipan ko ang gabing iyon. It had pinned me in the corner. That time I was still innocent and too paralyzed to even protect my mother.The night she brought me to her husband's mansion after my

WHAT IS MY BABY DOING?” I asked Shanta, then went behind her. We just arrived from the village market at nadatnan ko siyang naghuhugas ng mga gulay. I kissed her neck while my arms surrounded her waist. Napagod akong magmaneho ng barko. Pakiramdam ko rin ay masakit ang ulo ko mula sa pagkakababad sa tirik na araw. It’s already two in the afternoon when I woke up. At dahil kakagising ko, kailangan ko ng halik niya. “Do you want help, Baby?” I asked again while sniffing her right shoulder. She doesn’t seem to be bothered, so I tightened my grip. Patuloy siya sa paghuhugas ng mga gulay. “What are you cooking for us, hmm? Kasing-sarap mo ba ‘yan?” “Baby…” She giggled when I licked her jaw. Napangisi ako dahil ang bango niya. Nakakabaliw. “Umupo ka na lang doon. You’re starting it again. Wala tayong maluluto nito kapag ganyan ka.” I chuckled. “But I’m full. Pinakain mo ‘ko kanina.” “Kagan!” suway niya at humagalpak ako ng tawa. “Alright, alright…” “Panoorin mo na lang ako.” Hin

TILA SA NAGDAANG LINGGO, binalot ng kadiliman ang mundo ko. Nawala ang liwanag at kailanman, hindi na sumilay pa. Nakakalula. Nakakasakal. Sobrang sikip sa pakiramdam. Parang naglalakad ako sa isang kwebang walang katapusan. Umaasa akong aabot ako hanggang dulo. Bagsak na bagsak ang mga balikat ko. Hindi ako makahinga. Tila naglalakad ako milyon-milyong tinik at ang mga paa ko’y sugatan… duguan. Tila lumulubog ang katawan ko sa bigat ng tubig sa karagatan. Unti-unti, binababa ako nito sa aking katapusan. Ang mga kamay ko, nakataas, sinusubukang abutin ang liwanag. Mulat pa rin ang mga mata, nagbabalik-tanaw ako sa mga ngiti at labis na saya noong ipaglaban ko ang pag-ibig ko. Magaan sa loob, pinili ang puso, at pinairal ang pagmamahal. Nakahanda akong tanggapin ang katapusan ko, ngunit hindi sa paraang ganito. Hawak ko pa ang kamay niya. Galit na galit ako sa sarili ko... na nabitawan ko siya. Isang... isang malaking pagsisisi ang hindi ko siya nahawakan. Nang mas mahigpit pa sa kaya

IT TOOK two years to complete the building of my business empire. After partnering with different companies to invest in my transportation company, naging matagumpay din ang pagbuo ng mga sasakyan at ngayong araw, ilalabas ito sa merkado. And my company gets the attention it really deserves. Dahil sa pagbaba ko ng aking sasakyan, the hall was jam packed with reporters, paparazzis, and media personalities.The camera flashed and shuttered at my arrival. I fixed my coat, then wore my black shades. I smiled expensively. What’s good about this event is its organization. These media men have their designated places. Nasa gilid sila, which is alongside the red scaffoldings that leave a huge space for the red carpet. Isa-isa nila akong tinawag para sa litrato.I looked left, then removed my sunglasses. Sa pagharap ko ay sinalubong ako ng kislap ng mga kamara. Hindi ko alam kung saan ako titingin, that’s why my face appeared serious. When I was satisfied with them capturing my arrival, humara