บททั้งหมดของ Her Life He Wrote: บทที่ 1 - บทที่ 10

KUNG PATAYAN ang pag-uusapan, buhay na buhay ako.   Sa likod ng maalikabok na bintana ay namamataan ko ang isang lalaking nakaputing toga. Hindi toga sa graduation kundi patient gown ng isang mental ospital.   Nakasampa siya sa kama at nakatitig lang sa kawalan. Tanging siya ang nasa kwarto at mukhang naghihintay sa doktor.   Nananatiling nakatali ang kurtina kung kaya hindi naging mahirap para sa akin ang pagsilip. Tila isang opisina ang nasa loob ng kwarto.   May mesa na bunton-bunton ng maraming libr

Kagan's POV03 Hunyo 2020 KACHINA... Iniwan ako ni Kachina. Gusto kong lunurin ang sarili ko sa sobrang katangahan. Gusto kong magpalamon sa buhangin. Gusto kong tangayin na ako ng alon para tuluyan na akong malunod at lagutan ng hininga. Marami akong gustong gawin ngunit si Kachina lang nais ko. Siya lang ngunit mas pinili niya ang kinabukasang wala ako. "Kachina... Kachina!" matindi ang hinagpis na hiyaw ko. Inubos ko ang aking boses sa abot ng aking makakaya. "Kachina!

ISINUBSOB KO ang aking sarili sa napakalambot niyang leeg. Halos ipitin ko siya sa aking mga braso, hagkan-hagkan ang kanyang kabuoan. At parang may sumasayaw na paru-paru sa tiyan ko. Hindi ito mapakali at kinikiliti ang buong sistema ko. Maging ang puso ko'y hindi na magkarandarapa. Kakaiba talaga ang nararamdaman ko. Mas lalong lumiwanag ang buwan at para akong nasisilaw rito. Malapit ko nang mapasamata ang babae ngunit may kung anong tunog ang bumuhay sa huwisyo ko. Naimulat ko ang aking mga mata na nakadungaw sa isang malaking bintana. Sa labas nito ay balkonahe at nakagilid ang mahabang kurtina. Kalmado ang alon sa dagat at sumisilay na ang pagka-lila ng kalangitan dulot ng araw. Bigla akong napaupo sa kama saka ti

HABANG nasa biyahe ay hindi ko maiwasang isipin muli 'yong babae sa isla. Itago na lang natin siya sa pangalang Neko Ferrucci. Gusto kong matawa sa loob ng kotse pero baka marinig ako ni Eaurt, na katabi ko lang na nagmamaneho. Isa pa, kasalanan ng mga paru-paru 'to. Labis na lang ang pagkiliti nila sa puso ko. Tawa pa sila nang tawa sa tiyan ko! Mga baliw! Bigla akong napangiti. Hindi ko na mapigilan talaga. Baka ang rason kung bakit ko siya nakita kanina ay naka-tadhana kami para sa isa't isa. Itinakda kami ng mga diyos at ng mga paru-paru. At siya ang aking mariposa. Napapailing ako sa tuwa. Nakita kong lumingon sa akin si Euart kaya bigla akong nagseryoso. Kinagat ko pa ang dila ko para hindi lumuwa ang ngipin ko. Na

BUMABA AKO ng basement para kunin ang aking sasakyan. Bilis-bilis akong pumasok at pinatunog ang kotse. Hinila ko ang seat belt saka sineguro ang sarili. Inayos ko rin ang anggulo ng rearview mirror at nagsimula nang umatras ang kotse. Sa aking paghinto sa gate ay bumisina ako para makuha ang atensyon ng guwardiyang nagbabantay doon. At noong makita niya ako, agad niyang binuksan iyon. Kumatok siya sa bintana ng kotse sa oras na matapat ako sa gate. "Señorito Kagan, hindi niyo ho ba alam na gabing-gabi na. Saan kayo pupunta sa ganitong mga oras?" tanong nito na akala mo'y pagmamay-ari ang oras ko sabay turo sa madilim na kalangitan noong buksan ko ang dungawan.&