ซาบริน่าพ่นลมหายใจเยาะเย้ยและกลอกตาใส่เซลีนถ้าหากเธอรู้แล้วเป็นยังไง?ถ้าหากเธอไม่รู้แล้วเป็นยังไง?ซาบริน่ารู้อยู่เสมอว่าครอบครัวลินน์ต้องรู้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร และเธอก็รู้เช่นกัน! เขาคือคู่ต่อสู้ที่ครอบครัวลินน์ต้องการให้ตาย แต่พวกเขาไม่สามารถฆ่าชายคนนั้นอย่างเปิดเผยได้ ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้เธอไปอยู่กับเขาก่อนที่เขาจะถูกฝังในหลุมศพบุรุษผู้นั้นสิ้นชีวิตเพราะหลงระเริงในราคะมากเกินไป“ฉันไม่ต้องการ” ซาบริน่าพูด“แก…” เซลีนยกมือขึ้นตบหน้าซาบริน่า “ต่อให้แกไม่อยากรู้แต่แกก็ต้องรู้อยู่ดี วันนี้ฉันจะบอกความจริงกับแก ฉันต้องทำให้แกรู้ก่อนตาย แกรู้ไหมว่าทำไมแกถึงมาอยู่ในตระกูลลินน์ของเราตั้งแปดปี แกรู้ไหมว่าทำไมคุณแม่ของฉันกับฉันถึงเกลียดแกนัก? แกคิดว่าเป็นเพราะแกอยู่ในบ้านของเราและเราเลี้ยงดูและให้เสื้อผ้ากับแกเหรอ? ซาบริน่า แกไม่ได้คิดถึงเหตุผลอื่นอีกเลยเหรอ?”ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมองเซลีนเธออยากรู้เสมอว่าทำไมแม่ของเธอถึงส่งเธอมาให้ครอบครัวลินน์ดูแลตอนที่เธออายุเพียง 12 ขวบ นอกจากนี้เหตุใดครอบครัวลินน์จึงเฆี่ยนตีเธอและดูถูกเธอทุกครั้ง ในเมื่อพวกเขาสัญญากับแม่ของเธอว่าจะรับเธอไปเ

“แม่คะ หนูขอโทษ” น้ำตาของซาบริน่าหยดลงบนมุมผ้าห่มของเกรซ เสียงของเธอแหบเล็กน้อยจากการร้องไห้ “หนูเพิ่งเข้าทำงานในบริษัท เพราะแบบนั้น หนูเลยต้องปฏิบัติตามข้อตกลงของเจ้านาย เจ้านายของหนูตัดสินใจในนาทีสุดท้ายที่จะส่งหนูไปทำธุระมาสักสองสามวันค่ะ หนูจึงมาพบแม่ตามเวลา""แม่ไม่ค่อยดีน่ะ สุขภาพของแม่แย่ลงเรื่อย ๆ "ท่อระโยงระยางบนร่างกายของเกรซยังไม่ได้ถูกถอดออก เธอมองดูร่างของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะลืมตาได้อีกไหมหลังจากที่มันปิดลง…”“แม่คะ อย่าพูดอย่างนั้นสิ หนูไม่อยากให้แม่ทิ้งหนูไป ถ้าแม่ทิ้งหนู หนูต้องเหงามากแน่ หนูไม่ได้มีครอบครัวหลายคนในโลกนี้” ซาบริน่าซบตัวลงใต้จมูกของเกรซและร้องไห้ออกมาซาบริน่าเพิ่งได้รับการช่วยเหลือ แต่เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านของเซบาสเตียน เธอใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลเกรซแทน ซาบริน่าช่วยเกรซทำความสะอาดร่างกาย สระผม และตัดเล็บ ในตอนแรกเกรซเกือบจะเสียชีวิตแต่สีหน้าของเธอกลับมาดีขึ้นเป็นอย่างมากอีกครั้งซาบริน่าดูแลเกรซอย่างละเอียดถี่ถ้วนจนลูกชายแท้ ๆ อย่างเซบาสเตียน ดูเหมือนส่วนเกิน ส่วนใหญ่เขายืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ และมองดูแม่แล

สายนั้นมาจากเฮนรี่น้ำเสียงของชายชราที่เป็นทั้งผู้บังคับบัญชาและให้คำปรึกษา "เซบาสเตียน เนื่องจากนายบอกว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นั่นเพื่อปลอบโยนแม่ของนาย คุณย่าของนายและฉันจึงตัดสินใจจัดงานเลี้ยงครอบครัวแบบสบาย ๆ สุดสัปดาห์นี้ เด็กสาวในวัยที่เหมาะสมจากครอบครัวที่มีเกียรติและมีชื่อเสียงของทั้งเมืองเซ้าท์ ซิตี้และเมืองคีดอนจะมาร่วมงานเลี้ยงด้วย…”“ผมไม่ไป!” เซบาสเตียนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยก่อนที่ชายชราจะพูดจบชายชราที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทำให้น้ำเสียงของเขานุ่มนวลยิ่งขึ้น “เซบาสเตียน อย่าวางสายเร็วนัก ให้ปู่พูดให้จบก่อนได้ไหม?”เซบาสเตียนไม่ตอบ“เซบาสเตียน?”"ผมฟังอยู่!"“เรื่องธุรกิจตระกูลฟอร์ด ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่ปีนี้ฉันอายุ 96 ปีแล้ว นายคงจะไม่ปล่อยให้ฉันตายก่อนที่จะแต่งงานและมีลูกก่อนใช่ไหม? ถ้านายชอบสาว ๆ สักคนที่จะมางานเลี้ยง เช่นนั้นคงจะดีที่สุดอย่างแน่นอน แต่ถ้านายไม่มีคนที่ชอบ ฉันก็จะไม่บังคับ” ชายชราเกือบจะอ้อนวอนให้เซบาสเตียนในตอนจบของประโยคเซบาสเตียนมองดูเซลีนซึ่งยังคงเปียนปอยอยู่ในสายฝนและตอบอย่างเฉยเมยว่า "ก็ได้ครับ"หลังจากที่วางสาย

เซบาสเตียนไม่ได้ถอนสายตาเย็นชาเพราะเสียงกรีดร้องของซาบริน่า เขาสำรวจซาบริน่าด้วยสายตาจริงจัง ซาบริน่าผลักเซบาสเตียนออกไปอย่างแรง หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาแล้วห่อตัว เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนแขกขนาดเล็กน้ำตาของเธอไหลลงมาขณะที่ปิดประตูความรู้สึกอับอายมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามันน่าอึดอัดเพียงใดเธอปาดน้ำตาที่เธอควบคุมไม่ได้ด้วยข้อมือ และเมื่อเธอกำลังจะหยิบเสื้อผ้า จู่ ๆ ประตูด้านหลังเธอก็ถูกผลักเปิดออก เธอตัวสั่นด้วยความตกใจเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเซบาสเตียนมีชุดปฐมพยาบาลอยู่ในมือซาบริน่าใช้ผ้าขนหนูคลุมด้านหน้าของเธอ “คุณ… คุณกำลังทำอะไร?”ชายคนนั้นไม่พูดอะไร แต่ยกมือขึ้นเพื่อจับแขนเธอ เขาทำให้เธอนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าพลิก ยาเย็นถูกนำไปใช้กับหลังของเธอก่อนที่เธอจะได้ตอบสนองหลังของซาบริน่ามีรอยฟกช้ำหลายแห่งที่แม้แต่เธอเองก็มองไม่เห็น เธอรู้เพียงว่าเธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่หลังเมื่อตอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ ตอนนี้หลังจากที่เซบาสเตียนทาครีมลงไป อาการปวดแสบปวดร้อนนั้นก็บรรเทาลงทันทีมีรอยฟกช้ำทุกที่ตรงขาของเธอ เธอนอนอยู่บนเตียงและรู้สึกอับอายจนพูดอะไรไม่ออก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาใช้

“อย่างน้อยก็เลี้ยง…” ไนเจลมองดูร้านอาหารเล็ก ๆ รอบตัว ทั้งมืดและมีควัน ไม่ก็มีกลุ่มคนงานทั่วไปกำลังกินข้าวกล่องอยู่ข้างนอกเขาบีบจมูกของเขา เขาจะจัดให้เต็มที่หากเขาต้องการได้เจ้าลูกเจี๊ยบที่เป็นคนยับยั้งใจตัวเองได้แบบนี้!“ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยเธอควรซื้อกล่องอาหารกลางวันราคา 10 ดอลลาร์ให้ฉันใช่ไหมล่ะ?”“ก็ได้” ซาบริน่าตอบทันทีทั้งสองซื้อกล่องอาหารกลางวันแบบที่มีผักสองแบบและเนื้อสัตว์ส่วนหนึ่งซาบริน่าอิ่มจากแซนวิชเห็ดสองอันที่เธอกิน เธอนั่งตรงข้ามไนเจลและจ้องมองเขาขณะที่เขากินอาหารความรู้สึกนี้ช่างน่าอึดอัดใจยิ่งนักมันน่าอึดอัดใจมากกว่าเดิมเพราะซาบริน่าซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามไนเจลมีสีหน้าเรียบเฉยเป็นอย่างมาก ขณะที่เขากินกล่องอาหารกลางวันที่ไร้รสเหมือนขี้ผึ้ง ไนเจลอยากจะเอื้อมมืออย่างมั่วซั่วไปลูบแก้มเล็ก ๆ ที่เย็นชาและไร้ที่พึ่งเหล่านั้นทางที่ดีที่สุดคือดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและทำตามทางของเขากับเธอเขาไม่เชื่อว่าเธอจะยังเย็นชาและอดกลั้นได้อย่างไรก็ตาม ไนเจลเป็นนักล่าที่ดี เมื่อพูดถึงการดูแลเหยื่อ เขาอดทนมาได้โดยตลอดหลังรับประทานอาหารเสร็จ เมื่อซาบริน่าต้องการจะจ่าย เธ