“ตบหน้าลูกสาวของหล่อนซะ หล่อนจะหยุดมือได้ก็ต่อเมื่อฉันบอกให้หยุด หากหล่อนไม่เต็มใจที่จะตบหรือถ้าตบไม่แรงพอ ฉันจะให้ชายร่างใหญ่และดุร้ายสองคนใช้ส้นรองเท้าตบลูกสาวหล่อนหนึ่งร้อยแทน”เจดตกตะลึง “คุณผู้หญิงฟอร์ด อะไรนะ...คุณพูดว่าอะไรนะคะ?”เซลีนยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก จนเธอเดินโซซัดโซเซและล้มลงกับพื้นด้วยน้ำตานองหน้าเกรซไม่ต้องการพูดซ้ำหลายหน จึงได้ถามเจดไปว่า “หล่อนจะทำ หรือให้ฉันหาคนอื่นมาทำแทน”“ฉันเอง! ฉันจะทำเอง ฉันจะทำเองค่ะ!” เจดคลานมาที่ด้านหน้าของเซลีน เธอยกมือขึ้นตบหน้าของเซลีนอย่างแรง“แม่คะ…” เซลีนร้องไห้ขณะที่มองดูแม่ของเธอ“ดีกว่าผู้ชายสองคนตบลูกด้วยส้นรองเท้านะ” เจดยกมือขึ้นตบอีกครั้ง ตบไปที่แก้มขวาของเซลีนเจดตบอย่างแรงราวกับว่าเธอกลัวว่าเกรซจะไม่พอใจเซลีนปล่อยเสียงคร่ำครวญขณะที่เธอถูกตบ แต่เธอไม่กล้าแม้แต่ขอความเมตตาเจดยังคงตบต่อไปจนมือทั้งสองข้างของเธอบวม และเธอก็หอบอย่างหนักจากความเหนื่อยล้า ในทางกลับกัน ใบหน้าของเซลีนก็บวมเหมือนลูกโป่งขนาดใหญ่สองลูกแล้ว และแก้มทั้งสองของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงราวกับตับหมูเซลีนดูเหมือนหมูอ้วนซาบริน่าไม่มีความสงสารต่อเธอเลยเ

รถของไนเจลมาจอดตรงหน้าซาบริน่าอย่างไม่เป็นที่สังเกต “ซาบริน่า ขึ้นมาสิ ผมกำลังจะกลับบ้านอยู่พอดี ให้ผมไปส่งไหม?” ซาบริน่ามองดูเนื้อตัวที่เกรอะกรังและคลุกฝุ่นของเธอ แล้วส่ายหน้าพร้อมยิ้ม “ไม่ค่ะ ฉันรอรถประจำทางดีกว่า”“มันดึกมากแล้ว ไม่น่ามีรถประจำทางอีกแล้วล่ะ หรือบางทีรถประจำทางอาจจอดเสียอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ ดังนั้นคุณคงจะกลับบ้านไม่ได้เว้นแต่จะเรียกแท็กซี่แทนนะ” ไนเจลพูดอย่างใจดีเรียกแท็กซี่?เธอแทบจะถังแตกอยู่แล้ว“ขึ้นมาเถอะ” ไนเจลเปิดประตูให้ซาบริน่าด้วยตนเอง และซาบริน่าก็เข้ามาโดยไม่ลังเลอีกต่อไป“จะไปไหน?” ไนเจลถามเบา ๆ“โรงพยาบาลฮาร์โมนี่ค่ะ” ซาบริน่าพูดสั้น กระชับเพียงสองคำ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกไนเจลมองดูซาบริน่าสองสามครั้งตลอดการเดินทาง เธอมองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ และไม่ได้เริ่มบทสนทนาใด ๆ กับไนเจล จนกว่าเธอจะลงจากรถอย่างไรก็ตาม ไนเจลไม่กังวลเลยยิ่งเกมนี้ยืดเยื้อโดยใช้เวลานานเท่าไร ก็ยิ่งคุ้มค่าที่จะตั้งตารอมากขึ้นเท่านั้นรถหยุดลง เมื่อถึงเวลาต้องลงจากรถ ไนเจลเดินลงจากรถเพื่อไปเปิดประตูรถให้ซาบริน่า ซาบริน่าเหนื่อยจากวันที่ยาวนาน และขาของเธอก็ชาเ

ซาบริน่าดึงมือของเธอกลับมา แล้วตอบกลับเหมือนกับหุ่นยนต์ที่ไร้ชีวิตชีวา “ฉันแค่ต้องการหารายได้พิเศษ”“ชิ คิดว่ากำลังตีหน้าซื่อใส่ใครกัน?!” พนักงานบริการหัวเราะเยาะ และเหวี่ยงมือของซาบริน่าออกไปซาบริน่าเซและล้มลงซาบริน่าเงยหน้าขึ้น และเห็นเซบาสเตียนยืนอยู่ไม่ไกลเซบาสเตียนกำลังมองมาที่เธอ และมีใบหน้าที่ไร้อารมณ์ แต่ซาบริน่ารู้สึกได้ว่าเขาไม่พอใจไม่พอใจมากเธอลดความเร็วของฝีเท้าลง และค่อย ๆ เดินหลบกลุ่มพนักงานบริการจากด้านหลัง จากนั้นก็เข้ามาหาเซบาสเตียนอย่างเงียบ ๆ เธอกำลังจะอธิบายบางอย่าง แต่เซบาสเตียนบีบคางของเธอซาบริน่าตัวสั่นด้วยความกลัวเซบาสเตียนเอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อประคองเธอทันที และเขาก้มลงจูบซาบริน่าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าใด ๆ จูบของเขามีกลิ่นอายของความบ้าคลั่งและความปราถนาของตน แต่ก็ยังมีความผสมผสานระหว่างการหยอกล้อและการลงโทษด้วยซาบริน่ารู้สึกอับอายอย่างมาก เธอดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหลุดพ้นแล้วรีบวิ่งหนีไปรถสองคันจอดอยู่ไม่ไกลไนเจลพูดคุยกับเซย์นในรถ “ลูกเจี๊ยบตัวนี้ ทำให้ฉันมีอาการหนาวสั่นมาสองสามวันแล้ว และฉันคิดว่าเธอยังไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ ฉันไม่ไ

“ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะอุ้มท้องลูกของผู้ชายคนไหนอยู่! เธอมีความกล้าที่จะมาที่นี่ ดังนั้น เธอจะต้องรับผลกรรมของการมาที่นี่ ถ้าเธอต้องการเผยแพร่ข่าวว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของฉันเพื่อให้ทั้งตระกูลฟอร์ดยอมรับเธอ ไม่มีทาง!” ชายคนนั้นหันกลับมาและจากไปหลังจากพูดอย่างนั้น ซาบริน่าตกใจมากจนทรุดลงกับพื้น และน้ำตาของเธอก็หยุดไม่ได้เป็นเวลานาน เธอมีสติขึ้นมา ก็ตอนที่มีคนโทรมาหาเธอ โทรศัพท์ของเธอเป็นรุ่นเก่าเมื่อสองปีก่อน ก่อนที่เธอจะถูกคุมขัง หน้าจอแตกและร้าวมาเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงไม่สามารถถ่ายภาพได้เลย นั่นคือเหตุผลที่เธอตั้งใจเช่ากล้องมา อย่างไรก็ตาม ไม่เจอกล้องเลย แต่เซบาสเตียนพบว่าเธอกำลังท้องเสียด้วย ซาบริน่ารับสายด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ “สวัสดีค่ะ?” “ซาบริน่า เธออยู่ที่ไหน? ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าขี้เกียจ ทุกคนต่างมาเป็นพนักงานบริการ ทำไมเธอถึงซ่อนตัวอยู่ล่ะ? ออกมาเดี๋ยวนี้ แขกทุกคนอยู่ที่นี่หมดแล้ว ดังนั้นเธอต้องมาเสิร์ฟไวน์และถาดผลไม้” หัวหน้าพนักงานบริการโทรหาเธอ “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” ซาบริน่ารีบเช็ดน้ำตาของเธอ และกลับไปที่งานเลี้ยง ตระกูลฟอร์ดได้เชิญครอบครัวจากสังคมชนชั้

มาร์คัสตกตะลึงกับการที่เธอเปิดใจขอยืมเงินผ่านไปครู่หนึ่ง เขาพูดเพียงว่า “ผมไม่มีเงินติดตัวเลย คุณทิ้งหมายเลขโทรศัพท์ไว้กับผมได้ไหม? หลังจากงานเลี้ยงจบลง ผมจะเอาเงินไปให้คุณ”ซาบริน่าพยักหน้า “อืม ขอบคุณนะคะ”จากนั้นเธอก็ให้เบอร์กับคนแปลกหน้าที่เธอเพิ่งพบเจอ และได้แลกเปลี่ยนกันเพียงสั้น ๆ“มาร์คัส!” ชายที่อยู่ใกล้ ๆ เรียกมาร์คัสมาร์คัสหันศีรษะและเห็นไนเจลมาร์คัสถือแก้วไวน์และเดินไปหาไนเจล “ท่านไนเจล ช่วงนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”ไนเจลชกใส่มาร์คัสอย่างเป็นมิตร “ท่านชอว์ นี่เป็นงานเลี้ยงที่ปู่ของผมจัดขึ้นเพื่อเลือกคู่หมั้นให้กับเซบาสเตียน ลูกพี่ลูกน้องของผม เด็กผู้หญิงทุกคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ เป็นคนในสังคมชั้นสูงจากเซ้าท์ ซิตี้ และ คีดอน ซีตี้ ทำไมคุณไม่ใช้โอกาสนี้เลือกหนึ่งในนั้นเป็นคู่ครองซะล่ะ?” มาร์คัสส่ายศรีษะด้วยรอยยิ้มไนเจลยิ้มอีกครั้ง “ลูกพี่ลูกน้องของคุณ มินดี้สนใจเซบาสเตียนด้วยเหรอ?”มาร์คัสถอนหายใจและยิ้ม “ตั้งแต่เซบาสเตียนประสบความสำเร็จในการเข้าครอบครองกลุ่มฟอร์ดทั้งหมด ผู้หญิงในเซ้าท์ ซิตี้ มีสักกี่คนที่ไม่อยากแต่งงานกับเขาบ้างล่ะ?”ไนเจลหัวเราะ “นั่นก