Matapos na kumain ni Joy ay ka agad na itong bumalik sa ospital upang bantayan ang kaibigan.  Naabutan niya si Tyrone na nakaupo sa gilid ng kama ng kaibigan habang nakahawak sa kaliwa nitong kamay. Ngumiti na lamang si Joy dito at nagtungo sa gilid upang umupo.  "Nagpunta ba rito ang doktor niya?" tanong nito sa lalaki.  "Yes." tipid nitong sagot sa dalaga habang nakapirmi ang tingin sa tulog na babae.  "Ano daw sabi? Kumusta si Samantha?" tanong nito. Narinig nito ang malalim na hininga ng lalaki bago ito sinagot, "She's improving. Her brain injury is gradually healing. Damn! God knows how happy I am

LIMANG ARAW na simula noong magising si Samantha. Nandito pa rin kami sa ospital. The doctor advised her to stay for at least three daysSa loob ng limang araw na iyon, masasabing kong nakakapanibago. I volunteered to took care of her so I really can feel how she tried to avoid me. Naninibago lang ako dahil hindi ako sanay na ganito ang asawa ko. Tahimik lamang ito kapag nasa tabi niya ako, kapag naman kinakausap ko siya, minsan ay ngumingiti lamang ito o di kaya'y tatango. Sa loob rin ng limang araw na iyon ay mas nagkalapit ang loob ng mag-ina ko, mas komportable na ang anak kong kasama ang ina niya hindi tulad noong unang beses pa lamang silang magkasama.Kasalukuyan kaming nasa parke ngayon upang ipasyal siya kasama ang anak namin. Pinaupo na muna siya sa salumpo na ngayo'y tulak-tulak ko. Nakabenda pa rin ang kanang paa at braso niya. Kanina'y kinuha na ng doktor ang benda sa kaniyang ulo dahil iyon ang gusto niya, kaya't kailan

I heard something fell on the floor that made my whole system half awake. My eyes were still close, I tried to move my body to face my back as I felt the light came from the sun outside my room's window touches my left cheek, but good thing my hair covers half of my face that protects my facefrom it.I forced my eyes to open it, but then I failed. My eyelids are more heavier than I expected, I'm really sleepy."Hmm. . ." I groaned silently as my face twisted when I, again heard the weird noise coming from the outside.Kahit tinatamad ang buong sistema ko ay pinwersa ko pa ring idilat ang mga mata ko at iangat ang sarili upang tumungo sa labas ng aking kwarto.Ako lang naman ang mag-isa dito, wala din dito ang mga kasambahay namin dahil linggo ngayon at pinauwi ko muna sila. I don't remember myself letting someone stay here in our house. Sa pagkakaalala ko rin ay umuwi na kahapon ang mag-ama ko ako pa

Samantha     Naalimpungatan ako nang marinig ang ingay na nanggagaling sa alarm clock na nasa gilid ng aming kama. Napangiwi pa ako nang masilaw ako sa repleksyon ng araw na nanggagaling sa binata ng aming kwarto ni Tyrone.Nang tuluyan ko nang maimulat ang aking mga mata, napakunot ang noo ko nang makita'ng wala na ang mag-ama'ng katabi ko pa kagabi. Sabado ngayon, kaya nasanay na ako'ng mas mauuna pa talaga ako'ng gumising. But now is—surprising! I wonder, saan kaya sila?It has been three years since I and Tyrone got married. But the feeling is still fresh, at para bang kahapon lang iyon nangyari. The smiles and the tears.I let out a deep sigh as I heard them laughing and yelling loudly and happily outside. Naglalaro na naman sila without even waking me up.Inaantok na napahilamos ako sa aking mukha bago tuluyang bumaba ng aming kama upang puntahan sila s