I wish I can still hug Michael after this. "Renice," agad akong napatigil sa paggalaw nang makita ko kung sino ang lalaking ngayon ay nasa aking harapan. Ilang beses ko pang ipinikit at idinilat ang aking mga mata upang masigurado kung tama nga ba ang nakikita ko sa mga oras na ito. Ngunit hindi nga ako nagkakamali, si Michael nga! "M-michael?" kinakabahang tanong ko. Hindi ko alam kung bakit ganito ang kaba na nararamdaman ko. Mabilis din ang tibok ng puso ko. Akala ko ay magsasalita pa si Michael, ngunit nanatili lang kami sa gano'ng posisyon ng ilan pang segundo. "A-anong ginagawa mo rit---" hindi ko na naituloy pa ang akin sanang sasabihin nang mabilis niyang inagaw sa aking kamay ang bato at inihagis iyon sa kung saan. Akma ko na rin sanang ibubuka ang aking bibig upang magsalita, ngunit ang mabilis at sumunod na pangyayari ay kaagad nagdulot sa akin ng katahimikan. Ngayon ay yakap na ako ni Michael. Mahigpit 'yon at puno ng pag-aalala. "I was worried," narinig kong sabi n

The guilt was still there but I know that at the end of the day, I was wrong. Matapos lumabas ng team na nag-ayos sa akin. Kaagad akong nilapitan ni Redenn habang may ngiti sa labi. Wala na ang kaninang nakakatakot na awra niya habang nakatingin sa team na nag-ayos sa akin. "Nako, mabibighani na naman si Michael n'yan sa iyo, Renice," nakangiting sabi niya bago iniiling ang kaniyang ulo. Kaagad ko namang kinagat ang pang ibaba kong labi. "T-talaga ba? Hindi naman ba malaswa sa akin ang itsura ko ngayon?" kinakabahang tanong ko bago ako napahinga ng malalim. "Hindi. Bakit? Kinakabahan ka ba?" narinig kong biglang tanong ni Redenn sa akin. Napahinga naman ako ng malalim. Hindi ko alam kung bakit pero may part sa akin na natatakot sa maaaring sabihin ng lalaking 'yon. Na baka hindi niya magustuhan ang itsura ko. Hindi ko kasi alam kung bakit ganito, inamin ko naman na sa sarili ko na may kakaiba akong pagtingin kay Michael, pero bakit ba na-co-conscious ako masyado sa kung anong magi

Life's been really tough for the past three months but I guess, those instances are the ones thatnare keeping me sane. Nanatili akong nakayakap kay Michael. Hindi ko alam kung ilang minuto na kaming ganito, wala naman akong naramdaman na pagtutol mula sa kanya. "A-anong nangyari?" tanong ko bago ako humiwalay sa kanya ng pagkakayakap. Nakita ko naman na hinuli niya ang mga mata ko bago siya nagsalita. "Aren't you afraid?" biglang tanong niya. Natahimik naman ako. Pakiramdam ko isa 'yong sapak sa akin. "B-bakit naman ako matatakot?" kinakabahang tanong ko. Nakita ko namang napalingon si Michael sa gawi ng mga lalaking malamig ng nakahandusay sa kama. "Aren't you afraid?" ulit na tanong niya sa akin. Hindi naman ako nakapagsalita. Nanatili kami sa mga posisyon naming dalawa. Hindi ko alam kung bakit hindi ako natatakot. Hindi ko rin alam kung bakit nananaig sa akin ang tuwa na makitang ayos lang si Michael. "Sino sila?" tanong ko. Nakita kong napatingin muli sa akin si Michael.

Isang maling hakbang katapusan na naming lahat. Nanginginig ang mga kamay kong nakahawak sa balikat ni Redenn. Hindi ko alam kung papaano kami napunta sa ganitong sitwasyon. Nanatili kaming magkayakap ni Michael, ngunit agad akong humiwalay sa kanyang pagkakayakap nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto kung nasaan kaming dalawa. Mabilis ding itinutok ni Michael ang hawak niyang baril sa pinto at handa na iyong paputukin ano mang oras mula ngayon. "Michael!" biglang sigaw ng lalaki na kanina lang ay kasama ko sa isang lamesa bago nagkagulo. Agad ibinaba ni Michael ang hawak niyang baril nang makita niya si Redenn at Tyron na ngayon ay may mga bahid na ng dugo sa paligid ng kanilang katawan. "Anong nangyari sa pag-uusap niyo? Bakit biglang may pagsabog?" sunod sunod na tanong ni Tyron bago isinara ang pinto. Hindi naman sumagot si Michael. Mabilis lang siyang tumalikod bago pumunta sa isa pang pinto na nandito rin sa kwarto. "Na-secure ko na ang exit natin in case na mangyari it

Maybe things wouldn't be this tough if I just knew at the first place that this kind of matter would occur. Nakanguso ako habang nakatingin sa labas ng terrace nitong villa na pinag-iwanan sa akin ni Michael. Hanggang ngayon ay palaisipan sa akin kung sino ba ang babaeng narinig kong kausap ni Michael nang tawagan niya ako kanina. Alam kong hindi sadya ni Michael na iparinig sa akin ang kung sino mang kausap niya kanina. Marahil ayaw pa nga niya na malaman kong may babae siyang kasama ngayon, dahil nang ma-realize niya siguro na nasa kabilang linya ako ay kaagad niyang pinatay ang tawag. Hindi ko tuloy ma-enjoy ang magandang view nitong lugar dahil sa mga bagay na patuloy na tumatakbo sa isip ko. Napabuntong hininga ako. Kailan ko kaya maaaring makausap ng mas matino si Michael? Kailan kaya magkakaroon ng kasagutan ang mga katanungan na meron ako? Nakatayo ako ngayon sa terrace rito sa kwarto. Gusto ko sana lumabas ng kwarto, pero natatakot ako sa 'di ko malamang dahilan. Pakiramd