"Anong sikreto ba iyang pinagsasabi mo?" tanong ni Leticia. "Look. I should have never talked to you. Mukhang wala ka namang magawa sa buhay. Bored ka. Kaya nilapitan mo ako. I'm an easy target, by the way. I'm the typical loner na tampulan ng mga bullies pero sa kalagayan ko, I will never allow anyone to bully me. Never. "Tumaas ang kilay ng estranghera. "Am I? Or isa lang iyan sa mga deductions mo?"Marahan siyang humilig sa mesa. "Anong kailangan mo? Bakit bigla-bigla ka na lang diyan nakikipag-usap sa hindi mo kilala?"Ngumiti ito ng nakakaloko. "Now, we are talking. Kilala kita. Kilalang-kilala. Kahit na ang hinaharap mo ay alam ko. I can be your most dangerous enemy, Leticia."Nagsalubong ang kilay ni Leticia. Mukhang may gustong sabihin ang babaeng ito. Ang dami-

Disclaimer: This is a work of fiction. The characters do not exist in real life and were based on the author's pure imagination. Some events were also fictional. Sinasabi ko lang ngayon dahil nakalimutan kong sabihin sa simula pa lang. Hahaha. ********* Marahas na napalingon si Leticia sa pinanggagalingan ng boses. Pero kahit na hindi siya lumingon, kilalang-kilala na niya kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon. Kahit pumikot man siya. Nagsalubong ang kilay niya.Ano na naman ba ang pakulo nito sa buhay? Nakahilig ang lalaki sa may pintuan ng rooftop. Sa dinami-dami ng pwede niyang makasama sa pag-iwan sa kanya ni Bituin, ang lalaking ito pa? Oh, please. Not now. Gusto na muna niya

 Malungkot na tiningnan ni Andro si Leticia. Kumikinang nga ang mga mata nito ngunit dahil sa problema nilang dalawa ngayon. Pilit itong ngumingiti sa kanya, pampalubag-loob. However, her guilt was like a leech, seeping all her positive energy. Hindi niya magawang maging masaya at umakto na parang walang nangyari. "It will not be late, Leticia. Alam kong gagawin mo ang lahat para tulungan ako. Kaming dalawa ni Milo. You’re a responsible individual. Kayang-kaya mong lutasin ang mga pagsubok na dumarating sa buhay mo."Natigalgal si Leticia. Nanlaki ang mga mata niya sa narinig. "You knew about what is happening to Milo? Kailan pa niya sinabi? Are you mad at me, Andro? Dinamay ko na ang kaibigan mo. You should be angry at me hindi itong ang bait mo pa rin sa akin. I do not deserve it. Na

 Leticia and Bituin were transported in a different place and maybe in a different timeline. Hindi siya sigurado noong una dahil parang wala namang nabago sa surroundings niya. Nandoon pa rin ang nagsisitayuang mga puno kung saan sumisilong ang mga benches. Papalubog na ang araw. Sumabog ang kulay orange na liwanag sa buong lugar. Nasa subdivision silang dalawa nina Andro. Alam na alam ni Leticia ito dahil minsan na rin naman siyang nakapasyal sa bahay nito. Wala naman siyang nakitang pagbabago maliban na lang sa lalaking nakatingin sa malayo. Walang emosyon ang mga mata. Na animo wala ng buhay. Kung hindi lang nakikita ni Leticia ang pagtaas at pagbaba ng dibdib nito, malamang matagal na niyang nasabi sa sarili na baka patay na ang lalaki. 

Leticia waited from Andro’s reply, subalit wala silang narinig. Hanggang sa pagkurap lang ang kayang nagawa ng lalaki. Wala ng iba pa.Nanlumo siya. Pinaasa lang pala siya. Akala niya…“Maam Leticia. Baka hanggang ganyan na lang talaga si Sir Andro. Kawawa naman. Ang bait pa namang bata,” saad ng kasambahay. “Wala tayong magagawa kundi ang maghintay sa paggaling niya. Kung gagaling pa talaga siya.”“Gagaling siya,” giit niya. “Hindi pwedeng hindi siya gumaling, Ate. Hahanap ako ng paraan.”“Paano naman iyan, Maam Leticia? Kahit na nga ang mga doktor ay walang magawa sa kalagayan niya. Hindi ba iyan pag-aaksaya ng oras.”Napasinghap siya sa sinabi nito. &