Reen "IHAHATID NA KITA."   Ilang beses ko nang sinabi kay Kuya Marv na okay lang ako mag-commute mag-isa, pero hindi pa rin ito tumitigil sa pagpilit na maihatid ako sa tinutuluyan ko. Okay lang daw na mag-isa akong pumunta kanina rito dahil maliwanag pa, ngayon kasi ay madilim na. Hindi kasi nito alam na mayroong naghatid sa akin kanina sa pagpunta rito, 'pagkat hindi ako mismo sa tapat ng bahay bumaba— apat na bahay ang dinaanan bago makarating sa aming bahay.   "Okay lang talaga ako, Kuya. Kung ebike lang din ang gagamitin mo."   Nangunot ang noo ko nang ngumisi siya sa akin.   "Wala na 'yung ebike na sinasabi mo, okay?"   

Two years later Reen Alas-siyete ng umaga nang magising ako mula sa 'king pagkakahimbing. Agad akong napahinga nang malalim, nang mapansin ko na nasa ibang kwarto ako. Umupo ako at sandaling ipinikit ang aking mga mata. Pagkatapos ay iniunat ko ang aking mga braso at humikab.    Tahimik kong inayos ang hinigaan ko saka itinali ang aking buhok. Huminga ako nang malalim, bago kinuha ang aking phone para tawagan si Liller.   "Yes?” bungad nito nang sagutin ang tawag ko.    "Lier," mahina kong sambit.   Napabuga ako ng hangin bago muling nagsalita, "Sensya na sa abala, ha? Hindi na naman ako nakauwi kagabi.

Reen "ANONG KADEMONYOHAN ANG GINAWA MO?"    Wala akong tiwala sa Ivo na ito. Kaya hindi ko maaaring pigilan ang sarili ko upang makapagtimpi sa walang kwentang tao na katulad niya.    "Hindi mo ba talaga nage-gets?" Ngumisi ito sa harapan ko, tila nanunudyo at nang-iinsulto. "Maganda ka lang, pero tunay na tanga."   Mabilis akong napaluha dahil sa sinabi niya. Kanina pa ako nasasaktan, higit sa sinabi niyang ikakasal na si Asher. Alam ko na hindi ko 'to dapat nararamdaman. Pero hindi ko maiwasan.    Sumuko ako. Sinuko ko siya. Pilit ko siyang kinalimutan. Naging okay ako. At akala ko okay na talaga ako. Pero hindi.  

Reen "ASHER . . ."    Ramdam ko ang biglaang pag-init ng magkabilaang sulok ng aking mga mata. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa mga oras na ito, dahil tila naghalo-halo na ang aking nararamdaman.   Litong-lito ako. Ewan, pero para bang huminto ang aking mundo. Nawalan ako ng pakialam sa lahat, maliban sa isang pares ng mata na nakatitig sa akin ngayon.   Oh God . . .   Pigil ko ang aking emosyon habang patuloy na nakatingin sa kanya. Hindi ko alintana ang paligid, maging kung ano ang ibig sabihin nang malalim niyang mga tingin.   Galit siya sa akin? Hindi ba't dapat ako ang nakararamdam niyon, sapagkat siya ang ikakasal hindi ako? Ako dapat ang gumagawa ng mga ginagawa ni

Reen RAMDAM na ramdam ko ang tensyon at hiya habang inaanunsyo ng Daddy ni Morgan na ako ang nais nitong maging sekretarya ng anak niya para sa kumpanya na pamamahalaan nito.    Hindi ko maiwasang makaramdam nang takot at pagkabahala habang iniisip ang tungkol doon. Una sa lahat, wala akong alam sa pagtatrabaho sa mga kumpanya o opisina dahil wala pa naman talaga akong tinatapos kundi highschool. Pangalawa, masyadong mayaman ang magiging amo ko samantalang ako ay isang hamak lamang. Pangatlo, baka hindi ko iyon mapanindigan. Ma-disappoint ko sila. Hindi ko yata kakayanin ang kahihiyan na iyon!   Sa sobrang kaba ay napabuga ako nang hangin. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko, para akong nilalamig na naiinitan na ewan. Hindi ako mapakali mula sa 'king inuupuan. Hanggang sa m