Bianca’s POV“Are you sure about this?” tanong ng aking ina habang mahigpit ko na hinahawakan ang annulment paper.Sa kalagitnaan kasi ng diskusyon namin ng mga abogado ni Bernard ay biglang dumating si Amalia. Noong una ay itinataboy ko siya dahil ayoko na malaman niya ang nangyayari sa akin ngayon, ngunit kaagad niyang nakilala ang mga abogado ni Bernard. Inalam niya ang pakay nila at sila na mismo ang nagsabi kung para saan ang sinadya nila sa akin."There is no turning back once you sign that paper." sabi niya at hinawakan ang aking kamay upang pigilan na pirmahan iyon. “Tuluyan nang mawawalan ng bisa ang kasal ninyo ni Bernard.”Tiningnan kong muli ang papel kung saan may pirma si Bernard. Huminga ako ng malalim at saka ko na pinirmahan iyon.

Bianca’s POVMuli kaming bumisita sa mall para dagdagan ang mga gamit at damit ko. Ang sabi kasi ni mama ay mukhang hindi pa sapat ‘yung mga binili niya noong isang araw kaya naman nagpasya siya na dagdagan pa ang mga iyon.Habang ako ay nagsusukat ng mga damit na pinili ni mama sa akin ay bigla namang tumunog ang aking cellphone hudyat na may nagpadala sa akin ng mensahe.Kaagad kong kinalkal ang aking cellphone sa pants ko na nakasabit sa gilid ng pintuan ng dressing room.Nang makita ko na ang nilalaman ng mensahe ay napabagsak naman kaagad ang aking balikat. Pinilit ko na hindi maging emosyonal sa aking nabasa. Kaya naman hanggang sa sasakyan ay nanatili ako na walang kibo at nakatingin lamang sa screen ng aking cellphone.“W

Francesca’s POV“Get me a wheelchair.” utos ko kay Jasmin at saka ko pinilit na bumangon upang makababa sa kama.“What? Why? Ayoko nga, bakit ako ang inuutusan mo? I’m not your alalay here, hello?” reklamo naman niya kaya kaagad ko siyang sinamaan ng tingin.“I wanna know if Bianca’s baby is still alive.” pagalit na sabi ko sa kanya.Pumalakpak ako hudyat na inuutusan ko siya na kumuha na ng wheelchair. “What are you waiting for?” sabi ko sa kanya.“Don’t roll your eyes at me!” singhal naman niya sa akin at saka na ako tinalikuran.Ilang sandali lamang ay bumalik na siya na may tulak-tulak na wheelchair.

Nanatili akong nakatingin sa kanya at hinihintay na siya ang unang magsalita. Ayoko din namang mauna dahil baka isipin niya na pinipilit ko at sinisiksik ko ang sarili ko sa kanya para lang magka ayos kami.“Jasmin, speak.” sabi ni mama at hinawakan niya ang kamay ng aking kapatid. Mom is encouraging her to start the conversation.Huminga siya ng malalim at saka ito tumingin sa akin – mata sa mata.I can tell how hesitant she is, and I assume she’s just being pressured“You don’t have to…–Nagsalita na ako ngunit pinutol ni Jasmin ang aking sasabihin. "I'm sorry, but accepting you as my sister is still difficult for me." sabi niya.“Jasmin,” suway naman ni mama sa ka

Nasa gitna kami ng biyahe himpapawid nang biglang tumayo si AJ at nagpaalam na pupunta sa C.R.Nasa 30 minutes na ako ng pinapanood ko eh hindi pa siya bumabalik. Hinayaan ko naman siya, baka sumakit pala ang tiyan kaya siya natagalan doon.Ilang minuto na naman ang lumipas at hindi pa siya bumabalik kaya naman naisipan ko na sundan na siya, ngunit pagtayo na pagtayo ko ay biglang padating na si AJ at may kasama siya na iilang flight attendant.Sinalubong ko siya. “May nangyari ba sa’yo?” nag aalala kong tanong.Nagkakamot siya ng ulo at saka siya may inilabas mula sa kanyang bulsa – a pack of cigarette.“Nahuli ako sa restroom na…–”