พวงแก้มของเบียงก้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ“ฉันสบายดีค่ะ”คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อยอีกทั้งยังพยายามจะหนีออกจากอ้อมแขนของเขา เขาดูร้อนแรงขึ้นอีกจนเธอเริ่มกลัวว่าเขาจะหมดความอดทนและสูญเสียการควบคุมอีก แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็อ่อนแอเกินกว่าจะหนีเขาพ้น ร่างของเธอถูกกดทับที่ปลายเตียงชายหนุ่มเลื่อนมือต่ำลงไปเธอมองเขาด้วยแววตาแห่งความหวาดกลัว เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่เบียงก้ารู้สึกถึงลมที่หว่างขาเขากระชากบางอย่างไปจากเธอเธอมองเข้าไปในดวงตาดำขลับอันล้ำลึกของเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ริมฝีปากของเธอถูกเขาบดขยี้อีกครั้ง ชายหนุ่มกดร่างของเขาลงมา ก่อนจะเริ่มดูดกลืนอย่างค่อยเป็นค่อยไปเบียงก้ากลัวว่าความเจ็บปวดที่เธอคุ้นเคยนั้นจะกลับมาอีก เธอจึงพยายามที่จะหยุดยั้งเขาตามสัญชาตญาณปฏิกิริยาของลุคทำให้เลือดเห่อขึ้นบนหน้าของเบียงก้าเขาสำรวจร่างกายของเธอเบียงก้าไม่ได้รับบาดเจ็บจากกิจกรรมก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย ในตอนนั้น มันเพียงแค่รู้สึกเจ็บปวดนิดหน่อย แต่ความเจ็บปวดเหล่านั้นได้หายไปแล้ว“อย่า...อย่ามองค่ะ…” เธอไม่สามารถหลีกหนีจากเขา จึงทำได้เพียงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้เพราะไม่อยากให้ร่

ใบหน้าของหลุยส์เหมือนจะบอกเป็นนัยว่าถ้าลุคไม่ได้ทำแบบนั้น เขาควรจะพาผู้หญิงคนนั้นมาเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตน...หลุยส์รู้สึกถึงสภาพจิตใจของผู้ชายแปลกประหลาดอย่างพี่ชายของตัวเอง เขาห่างหายจากเรื่องผู้หญิงมานานกว่าห้าปีแล้วยังสามารถใช้ชีวิตได้ปกติน่ะเหรอ? เขาไม่เคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อน!“หลานคิดว่าเธอไม่คู่ควรที่จะได้เจอกับพวกเราอย่างนั้นเหรอ? หลานรู้ไหมว่านั้นจะทำให้เธอรู้สึกแย่มากแค่ไหน…” ชายอาวุโสถามหลังจากคำถามนั้นของเขา ชายอาวุโสก็จ้องมองใบหน้าของหลานชายเพื่อสังเกตสีหน้าของเขา เขาเกรงว่าหลานชายอาจจะเป็นพวกหน้าไม่อายที่ชอบดูถูกผู้หญิงที่ตัวเองนอนด้วยทุกคืนลุคได้แต่คิดว่าปู่ของตัวเองคงไม่มีทางเลือก ปู่คงคิดว่าตัวเองไม่ได้สั่งสอนพ่อมากพอในตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ และแม้ว่าพ่อจะไม่คู่ควรแก่การเคารพของลุคเลยแม้แต่น้อย กลับกันปู่กับเป็นอีกจำพวกหนึ่งบางทีนี่อาจจะเป็นเพราะความกังวลเรื่องงานแต่งงานที่อาจเกิดขึ้นของลุคก็เป็นได้ เขาถึงได้ถาม“ผมกลัวว่าพวกคุณปู่จะทำให้เธอขยาดต่างหาก” ลุคหยิบเอกสารขึ้นมาวางไว้ใกล้ ๆ เขากล่าวเป็นนัยว่าไม่ใช่ว่าเขาพยายามจะซ่อนเธอจากครอบครัว หากแต่เป็นเ

“แต่ว่า…”เบียงก้าทั้งลังเลและกังวลเหลือเกินวันนี้เป็นเพียงวันที่สองที่เธอกับลุคเริ่มคบกันอย่างเปิดเผย มันเร็วเกินไปที่จะไปรับประทานอาหารกับครอบครัวของเขาเธอไม่ได้เตรียมใจอะไรเลยแม้แต่น้อยนอกจากนั้น ข้อกังขาร้ายแรงและรุนแรงที่สุดก็คือลุคกับเธอต่างกันมากเกินไปในแง่ของฐานะทางครอบครัว“อย่ากดดันตัวเองนักเลย อันที่จริงแล้วครอบครัวผมก็ไม่ได้ดีไปกว่าคุณหรอก ถ้าคุณมองดี ๆ ก็จะรู้ว่าเราน่ะเหมือนกัน” ลุคเดาออกว่าเบียงก้ากำลังกังวลเรื่องอะไร"..."พอเขาบอกอย่างนั้น มีหรือที่เบียงก้าจะปฏิเสธได้นับตั้งแต่ที่เบียงก้ารับโทรศัพท์จากลุค เธอก็รู้สึกราวกับถูกหินก้อนใหญ่หล่นทับที่หน้าอกจนเธอหายใจไม่ออก ดูท่าความหนักอึ้งนี้จะคลายลงก็ต่อเมื่อเธอได้พบครอบครัวของลุคแล้วเท่านั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอีกสองสามครั้ง เบียงก้าเห็นว่าเป็นสายของฌองเธอไม่ได้กดรับ หรือกดปฏิเสธเพียงแค่ไม่แยแสมันราวกับตัวเองไม่ได้ยินในตอนนั้นเองที่เบียงก้ารู้สึกขอบคุณมาลีที่สร้างละครฉากนั้นขึ้นเพื่อหวังจะยั่วยุเธอ เพราะหลังจากที่ได้เห็นฉากเร้าอารมณ์ในห้องน้ำของทั้งคู่ ในที่สุด เบียงก้าก็ได้รู้จักอีกด้านหนึ่งขอ

“เธอใช่… คนรักที่ลุคจะพามาแนะนำให้รู้จักอย่างนั้นเหรอ?” ซูซานเอ่ยถามด้วยน้ำตา “ภูมิหลังครอบครัวเธอเป็นยังไงบ้างล่ะ? ถ้าในอนาคตเธอผิดหวังจากสามีหลังแต่งงาน ครอบครัวเธอจะเลี้ยงดูเธอไหวรึเปล่า?”เบียงก้าไม่รู้ว่าจะต้องตอบเธอไปอย่างไรในตอนที่หลุยส์แนะนำตัวเอง เขาบอกว่าเขาเป็นน้องชายต่างแม่ของลุค และมีพ่อคนเดียวกันนั่นอาจจะเป็นไปได้ว่า หญิงวัยกลางคนที่สวมชุดกี่เพ้าของกุชชี่คนนี้จะมีสามีคนเดียวกันกับอลิสันซึ่งเป็นแม่ของลุคซูซานมองสมาชิกของครอบครัวอันใหญ่โตที่มารวมตัวกันและเดินไปหาเบียงก้าทั้งที่ตัวเองคลุ้งไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์“ระวังค่ะ” เบียงก้ารีบวิ่งเข้าไปรับซูซานที่กำลังจะล้มลงอย่างรวดเร็วซูซานพิงไปกับโซฟาโดยที่มีเบียงก้าพยุงอยู่ เธอขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่สบายใจ “ดูจากรูปร่างหน้าตา ฉันมองออกนะว่าครอบครัวเธอไม่ได้พิเศษอะไร ให้ฉันแนะนำอะไรสักหน่อยนะ อย่าแต่งงานกับคนของครอว์ฟอร์ดเลย”“กลับขึ้นห้องตัวเองไปซะ!” ชายอาวุโสยืนขึ้นและตวาดใส่ลูกสะใภ้ของตัวเอง เขาโกรธเหลือเกิน!“ไม่!” ซูซานหันไปมองชายอาวุโสด้วยแววตาที่ดุร้าย ทุกครั้งที่เธอเมา ก็มักจะพูดเรื่องเดิม ๆให้ทุกคนฟัง เธอย้ำมั

หลังจากหายจากอาการไอที่รุนแรง เควินพูดต่อ “ลูกลาหยุดสักสองวันได้ไหม... ไปเยี่ยมบ้านหลังเก่าของปู่ที่มณฑลเจียงซีกัน? แม่ของมาลีเองน่าจะอยู่ที่นั่นด้วย…”“ปู่เหรอคะ?” เบียงก้ารู้สึกประหลาดใจ‘ปู่ไม่ได้ไปญี่ปุ่นกับป้าอย่างนั้นเหรอ? ปู่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?’เควินกุมมือของลูกเขาเพราะเกรงว่าเธอจะโกรธ เขาไอและพูดกับเธออย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากที่บอกทุกอย่างแก่ลูก แพทย์ก็เดินเข้ามาพอดีแพทย์มาที่นี่เพื่อเฝ้าติดตามอาการและตรวจร่างกายแต่ละวัน“พ่อคะ หนูไปก่อนนะคะ” เบียงก้ากล่าวเควินพยักหน้ารับเบียงก้าจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เธอพยายามแยกแยะเรื่องที่พ่อพูดเกี่ยวกับปู่ ในตอนที่เธอเดินออกจากโรงพยาบาลในวอร์ดผู้ป่วย เควินเหยียดแขนออกให้แพทย์เจาะเลือดในขณะที่มืออีกข้างกำลังรับโทรศัพท์“สวัสดีครับ ผมเควิน” เควินใจจดใจจ่ออยู่กับเข็มที่ติดอยู่ที่แขนจึงไม่เห็นว่าใครเป็นคนโทรมาน้ำเสียงของอลิสันแหบแห้งราวกับขาดน้ำมาหลายวัน “ลูกสาวคุณชื่ออะไร?”“ทำไมคุณต้องถามด้วยล่ะ?” น้ำเสียงของเควินเปลี่ยนไปในตอนที่เธอเอ่ยถาม เควินรู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีที่เขาตระหนักได้ว่าคนไร้มารยาทที่โทรมาคือ อลิสัน