Lahat ng Kabanata ng His Warmth upon my Desire: Kabanata 61 - Kabanata 70

Kinabukasan ay nagising ako na suot ang coat ni Kael. Kagabi ay dumiretso agad ako sa kwarto. Nakahiga ako sa kama at nakatingin sa kisame habang iniisip ang mga pinag-usapan naming dalawa. Hanggang sa nakatulugan ko nalang ang mga pag-iisip na iyon at hindi na nagawang magpalit.  I don't want to anyway. His coat is the closest thing that reminds me that he really is safe right now. And because of its smell. Baliw na ba ako? Siguro oo. Because who in their right mind would wear a silky night gown and put on a coat dahil lang nakadikit dito ang amoy ni Kael?  Oh right, that's me.  Nagdalawang isip muna ako kung maliligo na ako at magbihis. Sa huli ay tinupi ko nalang ang manggas ng coat ni Kael hanggag siko dahil dama ko ang pananakit ng ulo. I need to have a cup of coffee pronto. God, how many glass of wine did I drink? I can't say that I'm a heavy drinker. May mga

Sa mga sumunod na araw ay nagigising akong nasa unit ko ulit si Kael— kung hindi sa kusina nagluluto ng agahan ay nasa kwarto ko at pinagmamasdan ako. Iniisip ko kung anong oras siyang dumadating dito dahil tuwing pagkagising ko ay nakahain na ang mga pagkain.  And about the last part, I should be creepy because what he's doing isn't normal for society's standard. But everytime his eyes bore into mine, it's crystal clear how pure his intentions are.  Hindi lang ako ang na-trauma sa mga nangyari. Tuwing magtatama ang mga mata namin ay tinititigan niya ako na parang kahit anong oras mawawala ako. Aagawin palayo sa kanya at hindi na kailanman isasauli. And he's not doing anything to hide that fact. He's scared to lose me.  Pilit ring pumapasok sa utak ko ang mga tanong tungkol sa dapat na paglayo niya sa akin pero lahat iyon ay tinalikuran ko.  He's here, I'm happy and everyone

May mga pagkakataon sa buhay natin na gusto nalang nating maglaho na parang bula. No traces, no goodbyes, no one knows where we are but only ourselves. Gustong mawala at ayaw ng magpakita.  We wanted to be lost because we lose something. Something irreplaceable. Something priceless. Something that we thought we wouldn't lose. I thought I knew pain. I thought I knew how it feels like to hit the rock bottom. I was a fool. Dahil ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay sinisira ang bawat hibla ng pagkatao ko. Sugat na kahit ninuman ang magtatangkang gumamot, kailanman ay hindi maghihilom. There are wounds that can be healed, and there are those who will forever hurt, ached, bleed.  The loss... it's tearing me apart. Wounding my flesh using a rusty knife. Hindi nalang emosyonal at mental na sakit ang nararamdaman ko. Physically, I am hurting everywhere. My head throbs, my eyes and throat sore, my

Dahan-dahan kong itinapon ang puting rosas sa kabaong habang unti-unting palubog. It's my father's coffin. Naugat na ang mga paa ko sa panghihina. I can't move. Breathing was an ache in my chest. Gusto kong magtago. Gustong kong magwala at magalit. Lahat naman tayo balang-araw maglalaho sa mundo. Walang pang-habang-buhay. Walang nananitili sa mahang panahon. Lahat tayo ay maiiwan o mang-iiwan. But those leaving that are painful the most are those who wasn't able to said goodbye.  Because you were unprepared. Sobrang saya, sobrang buo at kompleto tapos bigla nalang kukunin sayo. Sobra namang daya. The most agonizing part is that, you will never have it back. Nothing will ever be the same. Life is fleeting. What makes it wonderful is the people you make memories with. Those who you love and loved you back. Those who will move mountains for you and those who you are willing to put yourself in just for the sake of them.

Nagkalat ang mga papeles at kung ano-ano pang mga dokumento sa desk ko. Paulit-ulit kong tiningnan ang iba’t-ibang financial statements sa mga nakalipas na buwan at taon.  Desperada akong malaman kung saan kami nagkamali. Desperada malaman kung saan napunta ang napakalaking halaga ng pera na dahilan ng pagkakautang ng aming kompanya. Napahilamos ako sa mga palad bago pinaglandas ang kamay sa leeg at marahan itong hinilot. Tumanga ako sa kisame at ilang beses na huminga ng malalim. Nang nasigurado kong kaya ko na ulit tingnan ang mga financial statements ng hindi ito pinupunit, nag-umpisa ulit akong ikumpara ang nasa mga papeles sa naka-code sa database namin.  Naluluha na ang mga mata ko dahil kanina pa ako nakatutok sa laptop. And my back pain is killing me. I sighed for the nth time. Hanggang ngayon hindi ko pa din makita kung saan ang problema. But in no time I know that we will kn