Semua Bab INOSENTE: UNO: Bab 11 - Bab 20

Deal  Disappointed? He’s disappointed in me? What right does he have to be disappointed in me? Hindi ba’t ako dapat ang ma-disappoint sa kaniya?  Inis kong pinagsusuntok ko ang aking unan. I just got home at hindi pa nakapagpalit ng uniporme.  I remember earlier how Fizale locked me inside the laboratory. Iniwan niya ako roon sa loob. Ilang beses kong pinihit ang doorknob ngunit hindi mabuksan. Wala akong choice kung hindi hintayin ang lab leader para pagbuksan ako roon.  Ilang minuto rin ang hinintay bago ako dumating ang lab leader. Nahihiya lang akong ngumiti at humingi ng paumanhin sa kaniya bago ako lumabas. Dali-dali pa akong bumaba ng hagdan at nagbabasakaling maabutan pa si Fizale.  Siyempre ay hindi ko na siya nakita. Malamang ay nakalayo na iyon.  Umuwi ako sa

Princess  He’s gonna tutor me? For real? Narinig ko ngang tinuturuan niya lahat ng nagpapaturo sa kaniya. Particularly, students who struggle to keep up with their lessons.  But I’m entirely different from him. Whenever there’s someone asking for our lessons or assignments, I just directly gave answers dahil tinatamad akong mag-explain.  Most of all, I can study on my own. Ano’ng akala niya sa’kin? Bobo? Judging by his looks, I feel like there’s something more to what he offered. I looked at him full of suspicion.  “Ayoko.”  “You really dare turn me down?”  “As I’ve said, I don’t trust you. May kapalit ‘yan, ‘di ba? I can see through you.”  Napaiwas siya

Touch  “Sino ‘yun, hija?”  Kagyat akong huminto mula sa paglilista ng order. Ayoko na sanang magtagal pa sa mesa ng lalaki ngunit sinusubukan niyang makipag-usap sa akin.  This man was same as last time. That creepy man who claimed that he was my father’s childhood friend. Same man who I saw at Señora Santillana’s birthday party. Ngayo’y nandito na naman siya sa restaurant ni Lola Ponce.  Nagulat nga ako kanina nang makapasok. Matapos kong inisin si Fizale sa sentro at iwan roon ay dumiretso na ako sa resto. Pero nadatnan ko ang matandang ito na prenteng nakaupo sa loob.  Sinabihan nga ako ng isang waitress na kanina pa raw ito ng umaga nakatambay at hindi naman nag-o-order ng kahit ano. Nakatanaw lang daw ito sa bintana buong magdamag. Nang magsimula ang shift ko ay kumawa

Fool  I’m sorry, baby.  Napabuntong-hininga ako roon. He has lots of endearment for me. It annoys me so much given by the fact that I almost get roasted by Mama. His sorry doesn’t help.  Palibhasa ay hindi niya maiintindihan ang mga pinagdadaanan ko. He has a happy and loving family, while mine is cruel. Life is so unfair.  Palaisipan pa rin sa akin iyong nauna niyang mensahe. How did he know that Mama hits me? Nasaksihan na ba niya iyon? Kung totoo man ay nakakahiya talaga. Kung alam naman pala niya, bakit hindi niya iyon ginamit laban sa akin? I never received any criticisms about it from him. Maybe he was not interested or just too busy to even care.   Hindi na iyon mahalaga. Dapat ay pagtuunan ko ng pansin si Mama. Muntikan na talaga ako. I can’t imagine what she’ll do to me

Distracted  Just as I thought. Hindi pa nga ako nakakaalis ay nakahanda na ang championship party sa bahay. Si Mama ang pasimuno no’n. She really expects me to win. Nakakahiya na nga dahil tinawagan niya ang buong pamilya para manood ng kompetisyon na mangyayari sa capitol. Those expectations are already killing me.  Abot tahip na ang kabang aking nararamdaman. Tuwid akong nakaupo sa harapan ng salamin habang pinagmamasdan ang aking sarili. Maayos na maayos ang aking itsura. Pinilit pa nga ako ni Mama na maglagay ng makeup kahit tutol ako. Kitang-kita raw kasi ang maitim kong eyebags at nakakahiya raw kung may magpakuha ng litrato mamaya.  Nanginginig ang kamay kong kinuha ang aking gamot sa loob ng bag. Kailangan ko ito para kumalma. Hindi kasi matigil ang sobrang kaba at balisa na lumulukob sa aking katawan. Kapag lumala pa ito ay baka himatayin na naman ako katulad noon.