Ang bodyguard kong bading (TAGLISH)의 모든 챕터: 챕터 131 - 챕터 140

Hindi maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon ng makita ko si James.Naiinis ako, nagagalit, naiiyak o ewan! Basta tang*na siya ba't ngayon lang sya dumating!!"A-Ate Anika k-kilala mo ba s-siya?" Nanghihinang tanong nito sakin at tumango lang ako bilang sagot."Ms. Vee!" Tawag ni James sakin. Lumabas naman ako ng sasakyan at pag tingin ko kay Gea ay nawalan na pala ito ng malay. Hindi ko namalayang nawalan na pala siya ng malay, tinignan ko pa nga siya diba at nag tanong pa nga siya sakin pero yong boses niya nga naman nanghihina na at ang sugat nito sa katawan, hindi na nakapag tataka kung mawalan siya ng malay ano mang oras.Hinawakan ni James ang kamay ko at hinila, nagkatinginan kaming dalawa at mabilis niya akong niyakap. "Nag alala ako sayo, sobra." Saad nito. Niyakap ako ng mahigpit. Tumulo ang luha ko sabay niyakap ko rin siya pabalik. Gumaan ang pakiramdam ko bigla. I feel safe na andito si James sa tabi ko.Napadaing naman ako dahil sa sugat ko sa katawan at ramdam ko nama

"Pwede bang umalis ka, gusto kong mapag-isa." Walang emosyon kong saad.Pero yong luha ko tutulo na at pinipigilan ko lang, masaya ako na galit kase nakita ko pa si daddy ngayon. Ang akala ko ay hindi na ako makakatakas don pero di naman magiging posible yon kung wala si Gea, nagtulungan kaming dalawa at nagtagumpay kaming makatakas sakanila.Mas worst pa ang nangyari sakin don sa kamay ng dalawang matanda kesa sa kumidnap sakin.Tumingin ako kay daddy. "V-Vee--" nahinto siya ng magsalita ako."Gusto ko sabing mapag-isa!" Seryoso kong binalingan ng tingin yong doctor saka si daddy pati na rin si James.Tumayo ng maayos si dad at huminga ng malalim bago tumalikod, naunang lumabas ang doctor. Bago pa man lumabas si dad ay binalingan niya ng tingin si James na nandito pa rin sa gilid ko nakatayo."James dyan ka lang, wag mong iiwan mag isa ang anak ko." Tanging sabi niya bago tuluyang lumabas ng kwarto ko."Ikaw wala kang balak umalis?" Taas kilay kong tanong sakanya pero umupo lang siy

"Hindi. Sinasabihan lang kita na ubusin mo yang pagkain mo. Bumawi ka kase nga sabi mo kaninang umaga ka pa walang kain hindi ba?" Mukhang concern yata siya sakin ah? Oh, baka ewan lang tsk."Pano ko to uubusin eh, itong ulam palang ayoko na kainin. Saka ikaw nga try mo kumain ng walang ulam tingnan kulang kung gaganahan ka kumain at ubusin ang kanin." Taray kong saad sakanya saka tinignan siya at inirapan pagkatapos.Umiling-iling ito habang nakatingin sakin at sa pagkain na hawak ko. "Halata naman eh, kitang-kita ko puro kanin lang sinusubo mo." "Ayaw mo ng shrimp?? Hate mo ba yan?" Takang tanong nito."Oo, super hate ko yan." Pagsabi ko sakanya ng totoo. I mean, hindi ko naman talaga hate ang shrimp, gustong-gusto ko nga ubusin o tumikim kapag nakakakita ako nang ganyan pero kase hindi pwede eh! Masasarapan nga ako pero sa huli ako naman mag suffer gosh."Why? Paborito ko yan, ang sarap kaya niyan." Sabi nito."Tsk, tinatanong ba kita." Pamimilosopo ko. "Tikman mo muna--""May a

"O-Oh? Tinitingin-tingin mo?" Ba't ganito naman makatibok itong puso ko parang sira!"Wala. Ampangit mo kase lalo sa malapitan." Muntikan na malaglag ang panga ko dahil sa sinabi niya.A-Ano daw?? Mas pangit ako sa malapitan?!Hindi ko namalayang nakapasok na pala kami sa kwarto at binaba niya ako saka pinaupo sa upuan. "Dyan ka lang kukunin ko muna yong pagkain mo sa kusina." Sabi nito at umalis na ng kwarto.Di ko parin nakalimutan yong sinasabi niya sakin kanina. Dahan-dahang tumayo ako at kinuha ang salamin ko don na nasa loob. Taka kong tinitigan ko ang sarili sa salamin at nilapit ko pa talaga ang salamin ng malapitan sa mukha ko. "Pangit ba ako sa malapitan?" Tanong ko sa sarili. Sinubukan ko pang ngumuso, sumimangot at ngumiti-ngiti sa salamin pero ilang segundo lang ay nainis ako. "Pangit? Gagu ganitong klase ng mukha ba ang pangit para sakanya ah?!" Inis kong hinagis ang salamin sa kung saan.Lagot ka sakin pag pasok mo dito bakla ka! Susuntukin ko talaga ng malakas yang b

"A-Akin na nga yan!" Sabay inis na binawi sakanya yong kutsara ko.Nagtataka niya naman akong tinignan at ang kamay ko na may hawak nong kutsara. "Sabi mo kumain diba?" Parang naguguluhan niyang tanong sakin.Kunot noo ko siyang tinignan. "Oo, sinabi ko nga yon pero hindi ko naman sinabing agawan mo ako ng kutsara no!" Pabulyaw kong saad sakanya."Kung gusto mong kumain kumuha ka ng sarili mong kutsara!" Binawi ko yong plato sakanya at nagpatuloy na ako sa pagkain."Ang damot ah. Kani-kanina lang gusto mo hati tayo tapos ngayon balak mo ubusin yan mag-isa." "Kanina yon, nag bago na ang isip ko."Saad ko pa sakanya._Nakatitig lang sya sakin habang ako kumakain hanggang sa natapos ko na nga ang pagkain ko. Nilapag ko yong plato sa tray at kinuha yong tubig na nasa gilid, ininom ko yon lahat bago nilagay sa tray."Akin na yan." Binigay ko naman sakanya yong tray at lumabas na siya ng kwarto."Hay salamat umalis na siya. Makakapag pahinga na ako ng maayos." Saad ko sa sarili at niyakap