All Chapters of The Scale of Life and Death (Profession Series #2): Chapter 31 - Chapter 40

   "Where do you wanna talk about it?" tanong niya habang nakatingin ito sa akin nang seryoso. Ayaw ko sana rito, pero gabi na rin kasi. Isang salamat at paghingi ng tawad lang naman ang pinunta ko rito, at uuwi na rin naman na ako sa amin. Pero nasambit ko kasi ang salitang patungkol sa amin.  Bakit ko ba kasi sinabi 'yon? Mukhang mapapahaba pa ang usapan namin. Pero puputulin ko naman agad 'yon pagkatapos kong sabihin ang dapat ko lang sabihin. At wala na rin dapat pang pag-usapan pa dahil ayon lang naman talaga ang concern ko rito. Inisip ko muna nang mabuti ang mga sasabihin ko at nagsalita.  "Huwag dito, ayos lang ba?" Nagliwanag agad ang mukha niya, dahil ba mag-uusap na kami? O dahil mukhang balak niyang lumabas na kami lang dalawa? Ganoon naman kasi siya palagi mag-isip. Nagtaka naman ako sa inasta niyang 'yon at inilingan ko na lang 'yon. Umalis agad siya sa harapan ko

   Naging mabilis ang pangyayari. Tumayo lang ako nang casual at umalis na lang ako roon agad. Iniwan ko ang lahat doon, at kahit alam ko ang nangyari sa amin pero mas nangibabaw sa akin ang sobrang bigat ng nararamdaman ko. Umuwi ako sa apartment ko at hindi ako lumabas ng ilang araw. Narito lang ako umabot ng linggo at buwan. Binisita ako ng kaibigan ko at unang-una roon si Constraire.  Siya lang ang sinabihan ko ng problema ko pero napansin din ng iba pa naming kaibigan ang hindi ko pagpaparamdam sa kanila, kaya nag-alala na rin sila at pinuntahan ako rito sa apartment ko. Kinuwento ko sa kanila ang nangyari at si Dorothy ang unang nagalit. dahil malaman-laman niya na ganoon ang kapatid niya. Umuwi siya nang mabilis sa bahay niya kasama si Stamim, at sabi niya na kakausapin niya ang kapatid niya.  Noong sumunod na araw nalaman ko na lang na sinipa pala ni Dorothy 'yong kapat

   Inaasikaso ko ang isang customer na mali-mali raw ang binigay sa kanyang order mula sa kabilang linya. Sinabi ko na papalitan namin 'yon right away. Pero talagang galit na galit siya kaya kung anu-ano na lang na mabulaklak na salita ang sinabi ko, at kahit papaano ay sana mabawasan ang galit niya.  "I understand your frustration, Ma'am. And I assured of you that we will replace that right away," mahinhin kong sambit para manatili akong kalmado. Kahit sa loob-loob ko ay hindi na ako natutuwa sa inaasta niya. Puwede namang palitan. Wala namang perpekto sa mundo, kung magalit akala mo hindi sila nagkakamali. Paano ba maging kayo? Ang kulit niyo ah.  "Ang t*nga niyo! Buti nga nagtitimpi pa ako dahil alam ko naman ang pamamalakad niyo. Kaso nakakapuno na gutom na gutom na 'yong tao rito sabay mali-mali pa ang maiibigay sa amin?! Sobrang t*nga lang!" sigaw na naman niya ulit mula

      "Graduating kayo! Kaya dapat na galingan niyo pa rin. Pagkaalis na pagkaalis niyo rito ay alam kong ilan lang sa inyo ang magta-take ng board exam, at saka iba na sa inyo ay kukuha ng Master's o hindi naman ay diretso sa inyo ay sa medschool o lawschool. Alam ko na malapit na magtapos ang buhay niyo sa pag-aaral bilang kolehiyo o iba sa inyo ay stepping stone lang ito.      "Lagi niyong tandaan ang lahat ng ito. When you come out, you will be holding the lives, our country, and the dreams of every human being in your hands. Kaya dapat na gawin niyo ang lahat-lahat na kaya niyong gawin, dahil dito... bitbit niyo na ang obligasyon, legasiya, at layunin niyo hindi na bilang estudyante kung 'di bilang tao na mismo." Natahimik ang buong klase namin dahil sa mga sinabing iyon ng Professor namin.     "Ang ingay kasi kanina ni Jason, ayan tuloy napagsabihan na naman tayo," b

   Kitang-kita ko pa rin ang gulat mula sa kanyang mukha at parang hindi pa rin siya makapaniwala sa mga sinabi ko, na pumapayag ako. Oo, pumayag ako. Dahil kailangan ko, maging practical at kailangan ko ng pera. Kinuha ng magulang ko ang kalahati ng ipon ko, kahit na gusto kong magalit sa pamilya ko ay pamilya ko pa rin sila at sila ang bumuhay sa akin.  Kung hindi dahil sa kanila ay talagang wala ako rito. Kahit no'ng una ay magagalit ka, at mapapatanong na kung bakit 'yon nila ginawa. I should understand. Dahil sa ginawa nilang 'yon ay naintindihan ko pa rin sila, as a Psych major—I should always understand why they acted that way. Matagal na ring nangyari 'yon, bilisan natin ang pacing natin sa mga buhay natin.  Huwag tayong mag-stay sa nakaraan, kailangan nating mag-move forward. Alam kong mahirap, at hindi talaga iyon madali. Pero may choice ba tayo? May magagawa pa