CHAPTER 5Safe I need a rest from all of this.'Yan ang inuulit-ulit ko na itinatatak sa aking isipan pagkalagpas ko palang ng paaralan nila Zid. I'm not going to the shop today. Late man mapag-isipan pero wala na akong magagawa. That's what I want. That's my body and soul wants.Tuluyan na nga akong lumiko papalayo sa kalsadang malapit sa paaralan. Binagalan ko ang aking pagtakbo dahil maraming bata akong nakikita na naglalakad at naglalaro sa gilid-gilid. Nangiti ako ng makita ang kainosentehan sa kanilang mga mukha. Happy and contented with their lives.Sana ganoon nalang ang lahat ng mga bagay.Binilisan ko na ang pagpapatakbo ng makalagpas na ako sa school zone. Patuloy ako sa

Continuation...   Tama. Para iyon sa bomba. Dahil ilang segundo lamang matapos nyang ipakita sa akin ang remote ay mayroon syang ipinindot doon dahilan ng pagsabog ng kotse ko. I froze. At. that. damn. fucking. place. Hindi ko inaasahan iyon. Akala ko'y takot na ako kanina nang magpakita sya pero ngayon pa lang pala iyon lumabas. Tumulo ang luha ko kasabay ng pag-hapdi ng aking binti. Nanginginig, nilingon ko iyon. It's bleeding. Patuloy ang pag-agos ng dugo at kataka-takang hindi ko iyon napansin. Siguro sa biglaang pagtarak nalang nitong bubog dahil sa pagsabog? O sa nangingibabaw na takot ngayon sa akin? Hindi ko alam–mali, alam ko. Alam na alam ko ang lahat. Pero ayaw lang talagang tanggapin ng buong sistema ko na hanggang dito na lang talaga ang lahat. Lahat ng sakripisyo, tawa, iyak, alaala–dito na lamang lahat matatapos. Dito ko maibabaon at iiwanan. Sa lugar na ito... sa harap ng lalaking ito.

Continuation...   Oo, aaminin kong naipapalabas na ako sa mga telebisyon at komersyal dahil sikat ang pamilya ko. But that was before. Matagal na iyon at hininto ko na dahil buntis ako kay Zid. My parents were famous because of our car and jewelry business worldwide. Kaya kahit ayaw ko man sa mga ganoong pagkilala, nakasanayan na rin dahil naisasama ang panggalan ko sa karangalang nakukuha ng aking mga magulang. Pero sila iyon at hindi ako. Kaya nga nang mawala si Dwane at nariyan na ang anak ko ay napagdesisyunan kong lumayo at palakihin si Zid sa pamamagitan ng pagsisikap ko, at hindi ng pera ng aking mga magulang. Nariyan ang café na itinaguyod ko sa pamamagitan ng sarili kong pera. Unti-unti na ring nakikilala iyon sa ngayon. And that is what I want. Na magtagumpay at makilala dahil sa aking galing at husay. Sa aking sariling panggalan.

Continuation...   "Dwane..." Inuulit-ulit ko sa aking isipan iyon. Dwane... Dwane... narito siya! He's alive! HE IS DAMN ALIVE, PEOPLE! Inuulit ko ang panggqlan niya hanggang sa makalapit na ako. 'Di ako natinag sa paraan niya ng paninitig sa akin. Nothing can stop me now. Nothing and no one! "Dwane–" hindi ko pa naitatapos ay nagsalita na siya. "I guess that is your husband's name, right?" may lamig sa kaniyang boses na hindi ko maintindihan kung saan nanggaling. Napakurap-kurap ako. Trying to ensemble all the words he said. "Dwane..."

Continuation...   "Kamusta ka sa loob ng anim na taon? Ako? Kinamusta mo ba? Tinanong mo man lang ba muna ako kung ilang balde na ang naiyak ko kasi naniwala ako sa ideyang patay ka na? Tinanong mo ba ako kung sino ang mga nandiyan para saakin? Sinong umalalay sa akin? Kung may bago akong kasintahan?" "Wala kang boyfriend noon pa man at kahit ngayon! Iyon lang ang dapat kong alamin ngayon–" "Ofcourse you will know that! Pinapa-imbestigahan mo nga pala ako diba?" I spat sarcastically. "Dapat lang na subaybayan kita dahil akin ka! At magiging akin ka ulit ngayon! They are so many fucking boys around you, Arra!" naramdaman ko na ang pagkawala ng kaniyang pasensya, "At wala kang ginagawang hakbang para mailayo ang mga lalaki mo sa iyo! Puro ka lang