Lahat ng Kabanata ng The Unplanned Life: Kabanata 11 - Kabanata 20

I've been sitting at the front desk, contemplating. I'm not sure what I'm thinking. My mind is bouncing around like a Ping-Pong ball, bouncing from thoughts about Zach to thoughts about how I will hide Matthew from him. Nakita na niya kami at alam kong kahit saan kami pumunta, hahanapin niya kami. After all, I haven't told him that Matthew is our son, which he desperately wants to know. In my back pocket, my phone buzzes. I roll over and pull it out before falling back onto my back. It's a call from an unknown number. I pause before answering because I rarely talk on the phone. I much prefer texting after five years. I turn back after swiping my finger across the screen. I realize I'm still in my office hours, but I'm intrigued by this caller. “Hello?” "Wait for me, I'm coming to your workplace," the man on the other end of the line said. That's impossible! I ended the phone call without

Mabilis ang aking hakbang paakyat sa opisina ni Zach. It's almost eight in the morning,late na ako. Paano kasi, wala ang nanny ni Matthew kaya kinailangan ko siyang ihatid sa school. My baby is in preschool and he looks forward to going to school every day, ayaw mag-absent. "You're late." Bungad ni Zach sa akin. He's standing in front of my desk, both hands on his hips. Nakakunot pa ang kilay at parang hindi maganda ang gising. Ikaw nga kahapon hindi na bumalik galing sa date mo. "I'm sorry, Sir," I said, "I did some important things." "How critical is it for you to be late?" Wow. Ayokong makipagtalo. Nakakaubos ng laway umagang-umaga. Kahit hindi naman dapat ay magpapaliwanag na lang ako. "My baby's nanny is away, so I sent him to school," I said stiffly. Tama yan, magulat ka! "How... how is he?" Zach asked.&nbs

My morning was the same as it always was: one unpredictable person and one annoying woman who came in almost every day at the same time. "Susunduin ko si Matt," sabi ni Zach pagkarating niya agad dito galing sa meeting. Hindi pa nawawala ang disappointment ko nang sabihin niya kahapon na hindi niya masusundo ang anak ko. Inuna kasi niya ang birthday celebration ni Madison. I don't have a say on that because we're not together but I can't help to feel jealous and hurt. I didn’t like the uncertainty of him. "Baka may importante kang lakad today. Double check your schedule... Sir," habol na tawag ko sa kanya ng "Sir." Ayokong magtunog nagtatampo. Sana naman hindi. Tinitigan niya akong maigi na para bang naghihintay pa nang kasunod kung mga sasabihin.  "Susunduin ko siya," he said with finality and went inside his office. Hinayaan ko nalang si Zach at

"Sir Levine, these are the documents you requested." Ito ang naabutan ko sa harapan ng aking table, Zach with the genius-like guy. He's a trainee ayon na rin sa klase ng ID na meron ito.Agad kaming nilingon ni Zach at pagkatanggap niya ng mga documents na binigay ng lalaki. I can say that they are very well prepared for the meeting."Good morning, little boy," Zach said ng nakalapit at hinalikan sa pisngi ang baby ko."Good morning, Cara," bati rin niya sa akin at hinalikan ako sa pisngi na labis kong ikinagulat. My cheeks definitely flushed. Matthew, on the other hand, laughs."G-good morning," utal na bati ko rito. Kasi naman!"The meeting will start any moment from now. Come," he said."Pero si Matt..." pigil ko rito sa akma nitong pagpunta sa meeting room."Pwede siya sa loob."Wala na akong nagawa pa ng kargahin niya si Matthew at nagtuloy-tuloy sa paglalakad papasok sa meeting room. 

Anton's POVIlang taon na ang lumipas. Pero ang sakit at pangungulila ay ramdam ko pa rin. Kahit na mayroon akong kabiyak na nasa aking tabi palagi, hindi pa rin mababago nito na nawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko. Pati ang anak na tinuring ko ngunit hindi pala sa akin, ay nawala sa isang kisap-mata. Hindi ko alam kung anong klaseng parusa ito at ganito ang kinahinatnan ng aking buhay.Sa maliwanag na pasilyong ito, patungo sa taong gusto akong makausap na para bang bibitayin, gusto ko na lamang sumuko sa buhay. Mga matang nakatingin sa aming paglalakad. Mga negosyanteng may marangyang buhay. Mga matatas na tao na nakamit na ang pangarap. Kabilang ako sa kanila... noon. Pero mayroon ding mga empleyado na kumakayod para maitaguyod ang pamilya. Para maagapan ang kalam ng sikmura. Para makamit ang mga pangarap na nais abutin, at para pilit na lang na lumaban sa buhay. Sa kanila na ako napapabilang ngayon...Pinapasok ako sa isang pribadong opisina at