ลูน่ามองโจชัว “คุณลินช์เห็นด้วยเหรอคะว่าการที่ฉันไม่ขอโทษจะส่งผลกระทบความสัมพันธ์ทางธุรกิจระหว่างลินช์กรุ๊ปกับวอลเตอร์กรุ๊ป?”แม้ว่าตระกูลวอลเตอร์จะส่งกวินมา แต่เขาก็เป็นแค่พนักงานธรรมดาทั่วไปเท่านั้น! ถ้าวอลเตอร์กรุ๊ปเต็มใจที่จะละทิ้งความร่วมมือนี้เพราะเขา โอกาสร่วมลงทุนนี้ก็ไม่คุ้มค่ากับเวลาและความพยายาม!บางทีอลิซอาจไม่เข้าใจเรื่องนั้น แต่โจชัวเข้าใจแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงจ้องมองเธอและรอการเคลื่อนไหวของเธอต่อไป เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้เธอขอโทษ“ผมมาที่นี่เพื่อตรวจสอบสถานที่หน้างาน ไม่ใช่มาเพื่อสร้างปัญหา” โจชัวเหลือบมองลูน่า จากนั้นก็มองไปที่อลิซ “ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้”อลิซรู้สึกยินดีกับคำพูดของเขา เธอคล้องแขนโจชัวและจ้องมองลูน่าอย่างผู้ชนะ “เอาล่ะคุณลูน่า โจชัวบอกคุณสองครั้งแล้วนะ คุณจะไม่ทำตามที่เขาบอกเหรอ ฉันรู้ว่าคุณสองคนสนิทกัน แต่ยังไงเขาก็ยังคงเป็นเจ้านายของคุณและเป็นท่านประธานของลินช์กรุ๊ปนะ! ทำไมคุณยังลังเลอยู่อีกล่ะ คุณไม่ได้เป็นพนักงานที่ดีเท่าที่คุณคิดล่ะสิ…”“อลิซ” โจชัวแทรกขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค เขาขมวดคิ้วและเอาแขนของเธอออกจากเขา “ผมอยากให้คุณขอโทษลู

อลิซขบฟันแน่นและทำหน้าบึ้งใส่พนักงาน “นี่พยายามจะเลี่ยงความผิดเหรอ? รู้ไหมว่าฉันไล่นายออกได้...” แต่ก่อนที่เธอจะกล่าวจบประโยค อลิซก็นึกได้ว่าตัวเองไม่ใช่เฮลีย์ วอลเตอร์อีกแล้ว เธอไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะไล่ใครออกได้ เพราะโรงงานและพนักงานทั้งหมดตอนนี้เป็นของตระกูลวอลเตอร์ต่างหากเธอส่งสายตาอาฆาตใส่คนที่อยู่ตำแหน่งผู้บังคับบัญชาและตวาดว่า “คุณควรจัดการเรื่องนี้!”นั่นทำให้หัวหน้าคนงานตกใจ ครู่หนึ่งผู้หญิงคนนี้ดูเกือบจะเหมือนกับเฮลีย์ วอลเตอร์ไม่มีผิด “ได้ครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้!”เมื่อเธอได้รับคำรับปากจากหัวหน้างาน อลิซก็หันกลับมาและมองไปที่ลูน่า “คุณกำลังรออะไรอยู่ล่ะ โจชัวช่วยคุณแล้ว ทำไมคุณไม่ช่วยเขาล่ะ?”ลูน่าชะงักแล้วก็รู้ว่าอลิซพูดถูก เธอเดินไปพยุงแขนอีกข้างของโจชัวทันทีแม้ว่าอาการบาดเจ็บจะไม่ทำให้กระดูกของโจชัวหัก แต่บาดแผลก็ยังดูค่อนข้างร้ายแรง โจชัวจับแขนขวาของเขาขณะที่ครางด้วยความเจ็บปวด และลูน่าเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว้าวุ่นใจเมื่อเห็นภาพนั้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมโจชัวจึงช่วยชีวิตเธอ และเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกกังวลมากขนาดนี้“มากับผมเลยครับ” หัวหน้างานพาพวกเขาออกจา

“คุณได้รับบาดเจ็บ...”“แค่เพราะผมได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้แปลว่าเราควรจะชะลอการทำงานออกไป”…เสียงทั้งสองห่างออกไปเรื่อย ๆ ลูน่ายืนนิ่งขณะที่เธอมองดูพวกเขาทั้งสองจากไป ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ปรากฏในใจของเธอหลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้าคนงานก็กระแอมไออย่างเงอะงะ “คุณลูน่า เรา…ไปดูงานต่อไหมครับ?”สุดท้ายลูน่าก็ตั้งสติได้ เธอหยิบเอกสารที่อยู่ตรงหน้าตัวเองก่อนจะหันไปมองหัวหน้าคนงานคนนั้น “ไปดูต่อเลยค่ะ…”เป็นเวลาเที่ยงพอดีที่พวกเขาดูงานในสถานที่จนเสร็จสิ้น ตามแผนการแล้วพวกเขาควรจะรับประทานอาหารกลางวันกันในรถขณะที่เดินทางไปยังจุดหมายถัดไปเพื่อเข้าร่วมการประชุมสัมมนาสำหรับแผนการออกแบบอย่างไรก็ตาม อลิซใช้อาการบาดเจ็บของโจชัวเป็นข้ออ้างยืนกรานที่จะไปกินอาหารกลางวันที่ร้านอาหารใกล้เคียงแทน ลูน่าต้องการมุ่งหน้าไปยังจุดหมายถัดไปโดยเร็วที่สุด แต่เนื่องจากกวินและโจชัวไม่คัดค้าน ลูน่าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามน้ำไปในร้านอาหาร อลิซและโจชัวนั่งอยู่ที่ด้านหนึ่งของโต๊ะ ขณะที่ลูน่าและกวินนั่งด้วยกันอยู่ที่อีกด้านหนึ่งซึ่งนี่สร้างความรังเกียจให้กับลูน่ามาก“โจชัว คุณเจ็บแขน ให้ฉันป้อนนะคะ” อลิ

โจชัวหรี่ตา “นี่เป็นวิธีที่เธอปฏิบัติกับคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้เหรอ?”ลูน่าฝืนยิ้มและให้อาหารเขาต่อไป “ถ้าเกิดเรื่องที่คล้ายกันนี้ขึ้นอีกในอนาคต ฉันหวังว่าคุณลินช์จะไม่ทำแบบนี้อีกนะคะ อย่างแรกเลย ฉันเป็นเพียงพนักงานธรรมดา ๆ และฉันไม่ต้องการให้ท่านประธานมาปกป้องฉัน อย่างที่สอง แม้ว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บขึ้นมา แต่คุณแค่ให้วันลาสองสามวันหรือแม้แต่เงินชดเชยก็พอแล้วค่ะ ฉันไม่ต้องการให้ใครมาช่วย”ลูน่าจ้องมองอลิซ “ฉันยอมเจ็บตัวดีกว่าถูกตัดสินในสิ่งที่ไม่ได้เจตนา”ใบหน้าของอลิซซีดเผือดกับคำพูดของลูน่า เธอขมวดคิ้วและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อป้องกันตัว แต่โจชัวส่งสายตาให้จนเธอต้องหยุดไป“ถ้าเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีกในอนาคต ฉันก็จะยังช่วยเธออยู่ดี” โจชัวหันกลับมาและยิ้มให้ลูน่า “อลิซพูดถูก เจ้านายควรปกป้องพนักงานของเขาเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมื่อเธอเป็นหนึ่งในพนักงานระดับแนวหน้าของเรา” เขาสังเกตสีหน้าของลูน่าอยู่พักหนึ่งก่อนจะกล่าวเสริมว่า “แต่ฉันก็หวังว่าพนักงานของฉันจะแสดงความขอบคุณต่อเจ้านายของพวกเขาบ้างนะ อย่างเช่นก้าวร้าวน้อยลงเวลาป้อนอาหารให้ฉัน”ลูน่าชะงักกับคำแนะนำของเขา หลังจากนั้นครู่หนึ

ในตอนนั้นพวกเขาเผชิญกับลูกค้าที่มีอำนาจต่อรองมากพอจะยืนกรานให้ลูน่าดื่มให้ได้ และในฐานะสามีของเธอโจชัวรู้ว่าลูน่าไม่ได้คอแข็งนัก ดังนั้นเขาจึงโกรธมากและอยากออกจากปาร์ตี้นั้นไปแต่ลูน่ากลัวว่าลินช์กรุ๊ปจะเสียลูกค้าไปเพราะเธอ ดังนั้นเธอจึงยืนหยัดและดื่มแก้วนั้นไปรวดเดียว โจชัวยังจำใบหน้าเจ็บปวดแต่ค่อนข้างแน่วแน่ของภรรยาของเขาได้มันดูเหมือนสีหน้าของลูน่าไม่มีผิดโจชัวขมวดคิ้วในทันทีและก้มลงมองอลิซที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา เธอมองลูน่าด้วยแววตาอย่างผู้ชนะ และมีประกายดูถูกเหยียดหยามสะท้อนอยู่ในนั้นโจชัวรู้สึกราวกับมีมือที่มองไม่เห็นยื่นมาบีบหัวใจของเขา ลูน่า กิบสันที่เขาตกหลุมรักเป็นอะไรไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอกลายร่างจากผู้หญิงที่ยอมดื่มและทรมานกับการอาเจียนทั้งคืนเพื่อเขาไปเป็นคนที่บีบบังคับให้คนอื่นดื่มโดยที่เขาไม่อยากลูน่าดื่มจนหมดและกระแทกแก้วเปล่าลงกับโต๊ะอย่างแรง “พอใจหรือยังคะคุณสกอตต์?”คุณสกอตต์มองใบหน้าของลูน่าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยสีหน้าสนุกสนานเล็ก ๆ จากนั้นเขาก็หัวเราะเบา ๆ “คุณลูน่าดื่มหมดแล้ว แต่นั่นแค่ตัวหลอกน่ะ ในเมื่อเมื่อกี้คุณทำให้สถานการณ์มันน่าอึดอัด