THIRD PERSON POV  "Hoy, Venuz. Kanina ka pa tulala diyan. Ano ba kasing iniisip mo?" untag ni Alex kay Venuz na nakatitig lamang sa kawalan.   Unang araw muli nilang pumasok sa klase, at nandito sila ngayon sa field kasama ang grupo ng Vermin. Nag-desisyon silang magpulong-pulong roon para sa kanilang gagawin.   Tila nagising naman ang diwa ni Venuz sa ginawang pagwisik ni Dexie ng tubig sa mukha niya.   "Hoy! Ano ba 'yon?" sagot nito sa kaniyang mga kasama at pinunasan ang mukha niyang natalsikan ng tubig.  "Anong, ano ba 'yon? Sira ka, kanina ka pa tulala diyan dakdak kami nang dakdak dito. Haler!" Maarteng lintanya ni Alex sa kaniya.&nb

Parang napako sa kinauupuan si Venuz ng mapagtanto niya ang taong nasa harapan niya ngayon."Bakit ganiyan kayo makatingin? Para kang nakakita ng multo, ah," walang ganang usal nito sa kanila at umupo ito sa tapat ni Venuz dahil iyon lamang ang bakante.Halos lahat sila ay nakatitig lang kay Angelica, hindi sila makapaniwala na lumitaw ito sa harapan nila na para bang wala itong ginawa sa kanila."Kumusta?" Halos mahigit ni Venuz ang hininga niya para lang makapagsalita sa kaniyang kaibigan.Tahimik lang itong kumakain dahil sa bigat at tahimik na tensyon na kanilang nararamdaman sa bilog na lamesang iyon. Tanging si Venuz lang ang nagtangka na makapagsalita sa kanila."Good." Tipid lang nitong sagot sa kaniya.Napatango na lamang si Venuz sa sinagot nito at napa-inom sa kaniyang lemonade juice. Tila nagbago ang ihip sa bagay na gustong itanong ni Venuz kanina lang, pakiramdam niya umatras ang dila niya ng

Masayang umuwi si Alex dahil ang mga katanungan niya sa kaniyang sarili ay nasagot na rin. Hinatid siya ni Angelica sa kanila dahil ang sasakyan niya ay pinapa-ayos nito dahil sa nangyari. Hindi maipinta ang ngiti ni Alex sa kaniyang mga naalala.   Pinakain din muna siya ni Angelica bago siya nito ihatid. Masaya siya dahil nakakwentuhan niya pa si Angelica kahit noong matapos itong magkwento ay maikli na lamang ito kung magsalita, hindi naman siya nainis dahil noon pa man bago niya pa lang ito makilala ay hindi talaga ito pala-salita. Klaro na rin lahat ng alaala sa kaniya. Kahit ang aksidenteng nangyari ay naalala na rin niya. "Hindi ako mapaniwalang dahil sa naghahabulan na mga sasakyan na iyon, ay madadamay kami. Ilang taon din akong nagtiis na malaman ang bagay na bigla na lang lumalabas sa alaala ko." Hindi makapaniwalang bulalas ni Alex sa kaniyang sarili. "Ma'am, nakauwi na po pala kayo. Nandiyan na po ang mommy niyo po." Nakakunot

    Pinagmasdan ko ang apat na na ginapos ko sa kaniya-kaniya nila mga upuan. Siniguro kong hindi sila basta-basta makakawala sa taling ginawa ko at hindi rin nila ito basta-basta mapuputol kung sakali mang mayroon man silang nakatagong matulis na bagay.   Ang tatagal gumising ng apat, masyado ng nasarapan matulog. Kumuha ako ng timba at nilagyan ko ito ng mga ice tube na binili ko bago kami makarating dito sa pinagdalhan ko sa kanila. Walang taong dumaraan sa lugar na ito, at syempre pagmamay-ari ko rin ito.   ibinuhos ko sa apat ang tubig na may yelo para magising na sila dahil naiinip na ako kakahintay sa kanila. Hindi naman ako nagkamali dahil nagising din naman sila agad at lamig na lamig sa kanilang naramdaman. Dapat lang!  "Ang la

  "Sigurado ka ba sa nalaman mo, James?" usal ni Steve sa kaniya.   Tumango siya rito bilang sagot, tila mawawasak ang lamesang bakal na nasa kanilang harapan dahil sa lakas ng pagbagsak ni Steve sa kamao niya rito. Si Romnic naman ay nakahawak sa kaniyang sintido habang si Kurt ay napapikit at malakas na sinuntok ang pader na kaniyang kinasasandalan.  "Paanong nangyari 'yon?! Sino may gawa no'n?!" nagtatagis ang ngipin ni Steve sa galit at hindi ito nakuntento sa kaniyang ginawa sa lamesa. Itinaob niya ito at binigyan pa ng sipa.  Narito sila ngayon sa kanilang hideout na tinawag na rin nilang headquarters nila pagbalik sa madugong larong kinalagyan nila sa kamay ni Angelica.  "Calm down, hindi naman makakatulong iyang pagwawala mo," sambit ni Kurt na ngayon ay nakatitig sa l